PIAS, 2010.
Morcheeba werd in het verleden makkelijk in een adem genoemd met de
belangrijke pioniers uit de triphop, zoals Portishead, Massive Attack en
Thievery
Corporation. Niet geheel ten onrechte, want het trio uit
Groot-Brittanië (waar anders?) leverde een verdienstelijke bijdrage
aan het genre met de albums ‘Who Can You Trust’ (1996) en ‘Big
Calm’ (1998). Nadien verschenen nog enkele repeated acts
maar uiteindelijk verbrokkelde de groep door het vertrek frontvrouw
Skye Edwards. De overgebleven muzikanten, Ross en Paul Godfrey,
bleven zonder te morren verder muziek namen onder dezelfde
groepsnaam en schakelden verschillende gastzangers in om de leemte
op te vullen. Het nieuwe album ‘Blood Like Lemonade’ is
vermeldenswaardig omdat het een mijlpaal betekent voor de groep
door de terugkeer van Skye Edwards naar haar bakermat.
De korte reünie-euforie verandert echter snel in wanhoop en
teleurstelling. Bijna alle muzieknummers zijn structureel nagenoeg
identiek aan elkaar, gekenmerkt door een vaste afwisseling tussen
strofes en refrein, en dat resulteert in een weinig avontuurlijke
luisterrit doorheen het album. De karakteristieke loungy
sfeer van Morcheeba, met invloeden uit de blues en
exotische muziek heeft daarbovenop geen diepgaande evoluties
ondergaan. Dat geeft de indruk dat Morcheeba ergens tien jaar terug
is blijven vaststeken zowel qua inhoud als uitvoering.
Van openingsnummer ‘Crimson’ tot ‘Beat Of The Drum’ zijn de missers
nauwelijks op twee handen te tellen. Het refrein van ‘Even Though’
voelt nogal infantiel en plastiekerig aan en inhoudelijk is het
glas eerder halfleeg dan halfvol. Titelnummer ‘Blood Like Lemonade’
start wel leuk maar mist de betovering van een groep zoals Nouvelle Vague. In
het tweede deel is er wel sprake van enige verbreding maar de
nummers verzanden steeds in melige en makke uitvoeringen. Het
akoestische ‘I Am The Spring’ zou nauwelijks volstaan als
soundtrack voor Dawson’s Creek en het bluesy maar
voorspelbare ‘Recipe For Disaster’ is een zoveelste voorbeeld van
muziek waar er nooit buiten de lijntjes van de klassieke song wordt
gekleurd.
Het is betreurenswaardig dat de meest overtuigende nummers dan nog
de bewust gekozen ‘overloops’ zijn: instrumentale tussenspelen die
een bepaalde stereotiepe sfeer evoceren. ‘Mandala’ knettert door de
leuke slide guitar op de achtergrond, terwijl ‘Cut To The
Chase’ de broeierige wereld van de hiphop verkent. Beiden zijn fijn
maar hebben door hun specifieke functie geen echte richting of
ontwikkeling meegekregen. Het minst slechte is met andere woorden
het meest onafgewerkte.
Morcheeba verlaat op geen enkel moment het welbekende pad en
bereikt daardoor nauwelijks nog de luisteraar. Op het album ‘Blood
Like Lemonade’ ontbreekt het niet enkel aan goede ideeën maar
vooral aan een stevige portie hart en bezieling. Skye Edwards
verheft zelden of nooit de stem, lijkt nooit op te gaan in het
grotere geheel van muziek en tussendoor lijken Paul en Ross Godfrey
enkel maar de achtergrond en de resterende tijd op te vullen.
Zo sleept het album zich voort tot de laatste seconden en zo
ervaart ondergetekende iets soortgelijks wanneer hij het album
beluistert en uiteindelijk deze recensie uitschrijft. ‘Blood Like
Lemonade’ is een doodvervelend marteltuig dat zijn slachtoffers
foltert zonder het geringste spatje bloed of zweet. Dat levert
spijtig genoeg enkel een slaapverwekkende vertoning op. Stilaan
tijd om er mee op te houden?
