Een feeder is, in de bizarre wereld van het fetisjisme, een manspersoon die zijn geliefde tot Jabba The Hutt-proporties vetmest en daarvan vervolgens seksueel opgewonden geraakt. Maar u kennende wenst u waarschijnlijk enkel te weten of de Britse rockband Feeder een geslaagd album heeft afgeleverd. Ziehier, goddeau bedient u op uw wenken.
Renegades was oorspronkelijk de naam van een door gitarist en frontman Grant Nicholas en bassist Taka Hirose uit de grond gestampt nevenprojectje, later werd het gewoonweg de titel van het nieuwe Feederalbum. Een handige promostunt om het tanende succes af te remmen? Ach, een zeurpiet die erom maalt. Al een poosje timmert het Welshe trio, na hot in de Britse rockscene te zijn geweest, weer aan de weg naar het sterrendom.
Voorspoed kwam er eerder in 2001 met hun derde studioalbum Echo Park en de bejubelde gebrokenhartensingle "Buck Rogers". Voor wie een jong veulen was in het begin van de jaren tachtig: "Buck Rogers" is ook een vrij bespottelijke SF-reeks maar wij zijn seksueel ontwaakt bij het aanschouwen van de ravissante maar o zo valse prinses Ardala. Doch dit terzijde.
Na de doorbraakplaat Echo Park sloeg het Noodlot echter ongenadig toe: het leven werd voor drummer Jon Lee een ondraaglijke last en hij pleegde in 2002 zelfmoord in zijn woonst in Miami. De band nam na een jaar van rouw de draad weer op en Lee werd tot vorig jaar vervangen door Skunk Anansie-drummer Mark Richardson. Feeder kon echter het vroegere succes niet bestendigen en de daaropvolgende platen geraakten algauw zoek in de plooien der vergetelheid. Renegades is het zevende album van Feeder, een achtste zou nog voor het eind van het jaar volgen. Momenteel neemt Karl Brazil de honneurs achter de ketels waar.
Met Renegades slaat Feeder muzikaal weer een iets hardere richting in: weg zijn de gepolijste en bezadigde nummers van de vorige albums. Wat heeft Feeder anno 2010 dan wel zoal in de aanbieding? Eigenlijk veel appetijtelijks: een goed bij stem zijnde frontman, met de drieminutengrens flirtende uptempo songs, lekkere brokken classic rock, jankend gitaargeweld, riffs waar vlees aanhangt, aanstekelijke refreinen, bonkende Dave Grohl-drums, uitgekookte hooks en een bijdehante drive.
"Call Out" is een eclatante overwinning: een licht idioot refrein ("If you wanna hear this song, you just call out our name") opgehangen aan een motherfucker van een song. "Home" en "Barking Dogs" zijn jachtige en vaardig ingespeelde punknummers en tijdens "Down By The River" wordt het pathospedaal eventjes ingedrukt zonder dat de song daardoor tot sentimentele drek verwordt. Met "This Town" of "City In The Rut" heeft Feeder songs in huis die elk stadion geheid in lichterlaaie zetten en het explosieve "The End" zou bij de sympathieke Noord-Ieren van Therapy? goedkeurend gemompel ontlokken. De gitaren van "Sentimental" mikken ongegeneerd op Cobain-razernij en het prettig gestoorde maar alles verpulverende "Left Foot Right" is daverend zonder meer.
Het schijfje is een triomfantelijke terugkeer naar de feederiaanse grunge roots: Renegades staat bol van de snedige postgrunge zonder in de val van de aanstellerige gezwollenheid van Gavin Rossdales Bush te trappen. Niks waarvan uw mond zal openvallen, maar toch een fijne gitaarplaat zonder ook maar één slecht nummer. Het spelplezier en enthousiasme spat, als ware het een Ron Jeremy in zijn gloriedagen, van dit kleinood. Een grootse band zal Feeder nooit ofte nimmer worden maar wrik Renegades bij tijd en wijle eens uit het cd-doosje, u zal er nog veel jolijt aan beleven.
Zo, dan rest ons enkel nog te zeggen: schat, je trog kroketten overgoten met cocktailsaus, je kingsize Pizza Calzone, je vier curryworsten en hamrolletjes, vijf Big Macs en zeven boterhammen met reuzel staan klaar. Geniet van je jerrycan cola en vergeet als dessert de donuts en gefrituurde marsrepen niet. Laat het je vooral smaken.
