WERCHTER BOUTIQUE 2010 :: Prince

Prince? Na zoveel jaar nog eens in België? Dat moest wel een feestje worden. Dat werd het ook, zij het niet het hitfestijn waarop een mens dan hoopte. Een lang uitgesponnen funkjam die al eens verloren liep; dat dan weer wel. Prince was goed, maar miste focus op Werchter Boutique.

Acht jaar geleden is het dat Prince nog eens in ons land speelde. Een eeuwigheid is dat, maar in het geval van deze geniale opdonder, viel dat niet eens zo hard op. In tussentijd is immers geen plaat van betekenis meer uitgebracht, en enkel die-hard fans hebben de output via zijn website echt gevolgd. Wie nog eens Sign ’O’ The Times durft draaien, of, godbetert, ouder werk als Parade of Purple Rain, wordt als een oude vent beschouwd. Tijd dus dat de paarse god even een en ander rechtzette.

Al werd het in Werchter niet zo uitzonderlijk dat non-believers in tranen op hun knieën zouden zijgen, met een meer dan degelijke show toonde Prince toch even waarom hij nog steeds relevant is in een wereld die zich veel te ver van de ware funk heeft afgekeerd. Daarbij was hij zo vriendelijk om zich ook niet te veel bezig te houden met dat tweederangsmateriaal van de laatste vijftien jaar, maar om meteen te beginnen met drie van zijn grootste hits uit de jaren tachtig; het tijdperk dat hij met Michael Jackson de strijd om de kroon van grootste popkoning aanging.

Openingssalvo aldus: "Let’s Go Crazy" (natuurlijk, zo na acht jaar), een feestelijk "1999" en een traag ingezet maar stevig uitbarstend "Little Red Corvette". Maar zeiden we pop? Laat ons niet lachen. Natuurlijk is Prince niet zomaar een popmuzikant. Waarom zou hij songs netjes spelen zoals ze twintig jaar op hun krachtigst waren? En dus komt de funk soul brother in de kleine boven: dingen uitrekken, solootje hier, drumroll daar, tot elke zweem van song verdwenen is en je je afvraagt waarop je nu ook alweer aan het dansen bent. Prince maakt het zijn fans liefst niet al te gemakkelijk.

Maar met een straffe funkband rond hem, is dit ook zonder herkenbare riedels of refreinen een feestje. Prince diept met een strak "Controversy" nog een hit op, roept "Thank God the rain is gone" bij "Hot Summer" en schuift bij het daaropvolgend nieuwe warmteonweer "Purple Rain" eventjes van de bissen naar voor. U gaat — hoe kan het anders — enthousiast druipend uit de bol.

En daarmee is het vet zowat van de soep. Met de Sarah McLachlancover "Angel" krijgen de backingvocalistes het soort verplicht soulfröbelspotje waar achtergrondzangeressen zowat een door de vakbond bedongen recht op hebben, maar dat de vaart onherroepelijk uit een optreden haalt. Met een moeilijk gemaakt "Nothing Compares 2U" — de definitieve versie zal toch immer die van Sinead O’Connor blijven — krijgt zangeres Shelby nogmaals de kans het laken naar zich toe te trekken, waarmee het nummer helemaal de dieperik ingaat. Jammer voor deze klassieker.

Redt de boel nog na deze inzinking: een kaal en ritmisch "Kiss" waarop we Prince nog eens in falsetmodus horen. Een eerste rondje covers — "Shake Your Body (Down To The Ground)" van Jackson 5, "Everyday People" en "I Want To Take You Higher" van Sly & The Family Stone — werken de set af.

Zo verwordt dit optreden langzamerhand van concert tot meanderend funkfeestje, dat nu eens de nagel op de kop slaat (een vinnig "Musicology"), maar net zo goed stuurloos wat aanjamt (het eindeloos voortborduren op het "Love Rollercoaster"-riffje van The Ohio Players). Prince komt in totaal vier keer terug, maar het lijkt op nodeloos testen van ingewonnen krediet: het hoeft niet zonodig meer, behalve misschien voor verstokte diehardfans. Zolang de kleine meester maar op het podium blijft; dat gevoel.

Waarmee we niet gezegd willen hebben dat Prince in Werchter geen indruk maakte, maar dit had meer kunnen zijn. Meer dan zomaar een proeve van zijn eigen straffe muzikaliteit, meer dan zomaar uitpakken met een straffe funkband; dit had een celebratie van zijn eigen straffe songcatalogus moeten zijn. Want dat misten we vanavond een beetje; ondanks het salvo hits in het begin, draaide dit te weinig om de echte straffe songschrijfkunst van de purperen prins, en teveel om jams. Goed, maar niet overrompelend dus, dit concert. En voor een levende legende is dat maar een nipte voldoende.

aanraders

verwant

Prince :: Don’t Let Him Fool Ya

We hadden niet gedacht dat we iets positief zouden...

Prince :: Piano And A Microphone 1983

Eind 2015 zou Prince Brussel aandoen in het kader...

Spoon :: Hot Thoughts

Geen hits, weinig uiterlijk vertoon, een anonieme plek op...

In Memoriam Prince

Seks is dood, want Prince Rogers Nelson is niet...

Prince :: HITnRUN: phase one

Is wie niet voor is tegen? Is wat niet...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in