Er bestaat een persfoto waarop Mathew Houck — Phosphorescent voor de fans — in het rode licht van de zonsondergang op een motor cruiset. Deze is moeilijk te verbinden met de donkere, nachtelijke beklemming van doorbraakplaat Pride, maar met Here’s To Taking It Easy heeft hij de collectie songs die bij het beeld passen.
Al zal een trucker in een wit marcelleke zich ook op zijn gemak voelen bij de nieuwe Phosphorescent. Niet dat Houck plots platte countryrock maakt, maar het on the road-gevoel is erg nadrukkelijk aanwezig op deze plaat, die een afgelopen relatie moet wegspoelen. ” I know I’m back with just a song, and I been gone so awful long/But babe you know there ain’t nothing wrong, and you know I’ll be here soon”: het aantal verontschuldigende ‘baby’s’ is niet te tellen op Here’s To Taking It Easy. Het werkte gewoon niet meer, hij was te vaak het huis uit, en nu is er alleen nog die road, en “baby, all those cities, don’t they just all look the same?”
Opgenomen met dezelfde band waarmee hij vorig jaar zijn Willie Nelsoncoverplaat To Willie bracht, sijpelt heel wat van het countrygevoel ook op deze plaat door. Herinneringen aan het donkere, kale Pride zijn ver weg, dit is Phosphorescent-de-band. En dat wordt al meteen duidelijk met opener “It’s Hard To Be Humble (When You’re From Alabama)”: slide-guitar,dansende piano en een vrolijk toeterend bruggetje. Duyster, it ain’t.
Maar het is niet altijd zo vrolijk jakkerend de highway af. Soms wordt er tussen de velden verloren gereden, en dan blijft het rustiger. In “Nothing Was Stolen (Love Me Foolishly)” klaagt Houck over een sjokkend ritme ” Well, apart from the things I touched, Nothing got broke all that much/And apart from the things I took, Nothing got stolen babe, and look: You can love me foolishly.” Maar het werkt niet meer, het is gedaan.
“Tell Me Baby (Have You Had Enough)” is het moment waarop de geliefden uitgevochten zijn. Opnieuw dat schuldgevoel en het besef dat het onderweg zijn altijd een last was: “And tell me honey have I gone too far/I know I spend most of my life in these bars/Just standing here with this old guitar. (…) Tell me baby have you had enough?” Over een klaaglijke jankend gitaartje, recht uit het mooiste van de seventies, met een vaag orgeltje op de achtergrond, klinkt het hartverscheurend.
Nog even krijgen we het wat experimentele geluid van Pride. De mantra “Hej, Me I’m Light” blijft weergalmen over een sobere gitaar, een monotone bas die het beperkt tot één en dezelfde snaar en de soberste percussie mogelijk. Het is het moment waarop de slangen bezworen worden in de woestijn. Minutenlang gaat het door, op zoek naar een trance waarin dat routineuze leven, het gebroken hart, dan toch ontstegen worden.
Het zaadje dat Willie Nelsons muziek ooit in de kleine Mathew Houck heeft geplant, is een rijke boom geworden die vruchten draagt die bij momenten wel eens naar country durven smaken, maar ook verder reiken dan dat. We weten het wel zeker: het wordt een mooie avond daar, volgende maandag. U bestelt toch ook uw ticket?
GODDEAU PRESENTEERT: Phosphorescent in concert, op maandag 17 mei in STUK, Leuven. Info & tickets vind je hier
