October File :: Our Souls To You

Candlelight Records, 2010

Blijkbaar is dit het tweede album van de band, maar voor mij waren
ze helemaal nieuw. De digitale promo van ‘Our Souls to You’ zit nu
al een maand in het geheugen van mijn mp3-speler gebrand, en de elf
tracks zijn gedurende die tijd langzaam maar zeker onder mijn huid
gekropen. En ze zijn daar niet eenvoudig weg te krijgen, deze elf
concentraten van pure menselijkheid, die een kijk bieden op de
hopeloze, de uitzichtloze, de genadeloze en de roekeloze kant van
de mens.

De eerste keren dat ik het album speelde lukte dat niet in één
keer, halverwege moest er naar adem gehapt worden, zo zwaar drukken
deze tracks op je borst. Muzikaal gezien valt October File niet
gemakkelijk te labelen. De band is Brits en dat hoor je wel aan de
(post)punkinvloeden in de muziek, zowel in het spel als in de
manier waarop de songs gestructureerd zijn. De meeste hebben gewoon
strofes en refreinen, en dat is misschien een beetje onverwacht
voor een hedendaagse metalband van dit kaliber.

Killing Joke is de enige duidelijke muzikale referentie die hierop
te plakken valt. De betreurde Paul Raven speelde behalve bij
Killing Joke ook in Prong en Ministry, en van
die industrial metal hoor je ook wel iets. Elektronica of synths
interesseren The October File niet, maar de strakke ritmes en de
simpele doch effectieve drumpatronen zijn alomtegenwoordig, net als
de knorrende basgitaar van Steve Beatty. De stem van de zanger
klinkt erg grof, maar je kan hem niet echt omschrijven als een
standaardschreeuwlelijk. Hij weet toch wel wat textuur en
afwisseling te brengen, en af en toe benadert hij zelfs het echte
zingen.

Toch is het niet makkelijk om zijn prekerige houding en half
verstaanbare teksten makkelijk te verteren. De teksten zijn
uiteraard erg donker en bevatten nogal wat kritiek en reflectie
over de toestand van de wereld. De heren hebben een mening en ze
gebruiken het volle vermogen van hun versterkers om die te
verspreiden. Er is immers muzikaal gezien genoeg variatie te vinden
op het album, maar aan het volume wordt niet getornd.

En om er zeker van te zijn dat jouw versterker ook ten volle in het
rood gaat, krijg je twee versies van het album voor de prijs van
één. De ‘hoofdversie’ werd geproducet door John Mitchell, V.2 door
Justin Broadrick van Jesu, Final, Godflesh. Beide albums
bevatten dezelfde nummers (minus het laatste voor V.2) en zijn niet
heel erg verschillend. Broadricks versie lijkt wat luider en
voorzien van een grofkorreliger geluid, dit is de meer in your face
versie.

John Mitchells productie is wat denser en claustrofobischer. De
instrumenten schurken hier allemaal wat meer tegen elkaar aan, wat
resulteert in een blinde muur van geluid. Het is een leuk
experiment, maar eerlijk gezegd vind ik de meerwaarde ervan maar
beperkt. Dan had ik liever eens een dubsteb- of breakcore-remix van
‘Falter’ of ‘Dredge’ gehoord. Dát zou pas een experiment zijn, en
Skream of Bong-Ra zouden er vast wel iets van kunnen maken.

Concreet krijgen we een afwisseling van gebalde en erg agressieve
tracks waarin de punkinvloeden de boventoon voeren, met wat meer
uitgewerkte nummers. De granaat met de scherpste schrapnels zit
krek in het midden: ‘A Public Display of Anger’, een twee minuten
durende uitbarsting van punkmetal, die de secreties van al je
klieren doet borrelen. Je hoeft echter niet zo lang te wachten,
want opener ‘Crawl’ is ook een erg direct en brutaal manifest met
de rules of engagement van dit album.

In de eerste helft van de plaat vinden we onder andere ook nog ‘Eau
Du War’, dat slepender en mistroostiger is. Wanneer je hier naar
luistert kan je jezelf betrappen op het moedeloos staren naar een
punt in de verte. ‘Dredge’ is een van de langste tracks op het
album, maar daarom niet traag of repetitief. Het bevat nogal wat
uitbarstingen en onverwachte wendingen, en zelfs een beetje
melodie. In de tweede helft van de plaat vinden we ook nog het
hypnotische ‘Isolation’ terug naast ‘September’, dat vlijmscherpe
kerven in je vel zet.

‘Our Souls to You’ is geen simpele plaat voor snelle consumptie,
het is ook geen plaat voor de vrolijke Frans. Om te beginnen moet
je al even volharden om niet pijnlijk van je sokken geblazen te
worden tijdens de eerste luisterbeurt, later zal je voelen dat de
nummers je raken waar het pijn doet.

www.octoberfile.com
www.myspace.com/octoberfile

8
Release:
2010
Candlelight Records

verwant

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in