De doorsnee vijftiger houdt er alledaagse hobby’s op na zoals postzegels verzamelen, kaarten leggen of foeteren op al wie jonger is, zo niet Lee Ranaldo. Blijft de man met zijn hoofdgroep Sonic Youth nog steeds een baken voor heel wat gitaargroepjes, dan mag zijn output in de marge gelden als het betere avant-gardewerk.
Het aantal releases dat Ranaldo intussen op zijn naam mag schrijven, is haast niet te tellen. Naast de verschillende albums die hij met Sonic Youth uitbracht, zijn er ook nog de soloplaten en samenwerkingen. Die laatste verschijnen overigens zo vaak in relatief kleine oplages dat het een flinke jongen vergt die ze allemaal opsommen kan. Met The Afternoon Saints mag hij daar bovendien nog een extra naam aan toevoegen.
Op The Shirley Jangle wordt Ranaldo bijgestaan door turntablist Christian Marclay, percussionist Günter Müller en de Nieuw-Zeelandse guitarist/doedelzakspeler David Watson. Laat de groepsbezetting al vermoeden dat het hier niet om een alledaags combo zal gaan, dan bevestigt een eerste beluistering dit ten volle. Op Watsons doedelzak na valt er nauwelijks ook maar een instrument te onderscheiden tijdens de zestig minuten, verspreid over drie lp-zijdes.
Het toepasselijk getitelde "Experiment At Faun Backlash" stapelt zestien minuten lang het ene onbestemde geluid op het andere maar weet zo wel een tergend langzame sci-fi/horrorsoundtrack te componeren die niet misstaan zou hebben bij menig B-film. De onaardse doedelzakklanken van Watson verlenen het instrument bovendien een onverwachtse avant-gardefactor. Zelden hebben doedelzakgeluiden doelbewust zo vervreemdendë gewerkt. Ook de titeltrack (nauwelijks vijf minuten) kwijt zich aardig van zijn taak als galmende coda. Het door minimalistische electro vormgegeven nummer laat ijlende gitaren verzinken in pulserende tonen.
Kant B lijkt veelbelovend te starten met "A Fancy Picture Smells Faintly Like A Little Mouse Fidgeting", al verzinkt het nummer nog voor de eerste minuut weg in een poel van oninteressant knip- en plakwerk dat nergens heengaat en vooral als elitaire moeilijkdoenerij klinkt. Aphex Twin had hier iets boeiends van weten te maken, nu is het vooral oervervelend. "Bedside Accurate" is meer een dubbeltje op zijn kant, er zitten een aantal knappe (free-)jazztoetsen in de song (onder meer in de percussie) en ook de geluidsexperimenten houden meermaals steek. Toch is het nummer geen onverdeeld succes te noemen, daarvoor ontbeert het aan spankracht en visie.
De laatste lp-zijde (C) weet met "Some Static Skywave" (net geen veertien minuten) de meubels te redden. Net als op de A-kant wordt voor een dreigende soundscape gekozen die ongedefinieerde klanken met elkaar kruist en aldus een onbehaaglijk gevoel weet op te roepen. Zo een song ooit door geesten geplaagd zou zijn, dan moge het deze zijn. "Round Trip Trinklet" is tot slot een holderdebolder opgenomen samenraapsel van achtergebleven klanken en experimenten. Charmant maar net zo goed irritant en dus de perfecte afsluiter alsook samenvatting van The Shirley Jangle.
Het gelegenheidscombo Afternoon Saints bestaat uit vier muzikanten die niet beroerd zijn om buiten de lijntjes te kleuren en het experiment niet schuwen. Jammer genoeg verliezen ze daarbij soms uit het oog dat ook experimenten ergens heen dienen te leiden en nooit zomaar gratuit kunnen klinken. The Shirley Jangle is minstens één lp-kant te lang, maar weet tezelfdertijd toch nog een veertigtal intrigerende minuten voort te brengen. Uiteraard is dit in de eerste plaats een album voor verzamelaars van alles wat met Ranaldo gelieerd is maar ook los van zijn leden/muzikanten heeft Afternoon Saints met The Shirley Jangle iets te bieden, alleen is het niet altijd even duidelijk wat.
The Shirley Jangle is op 500 exemplaren verschenen.
