Soms ontstaan samenwerkingen door een stom toeval. Toen een Europese tournee van Lee Ranaldo met zijn begeleidingsband The Dust deels geannuleerd werd door het schrappen van een Marokkaans festival, zat de band plots een week vast in Barcelona. Daar namen ze dan het akoestische tussendoortje Acoustic Dust op. Het begin van een samenwerking met Raül Refree die nu uiteindelijk culmineert in een eerste gezamenlijk album.
Voormalig Sonic Youth-gitarist Lee Ranaldo behoeft hier uiteraard geen introductie meer, maar wie zijn carrière naast die van de Catalaan Raül Refree legt, merkt dat beide muzikanten gedreven worden door een zoektocht die hen langs verschillende muzikale watertjes leidt. Zo reikt Refrees werkgebied van hardcore punk tot hedendaagse flamenco en is hij niet alleen een gewaardeerd producer, maar ook componist van een reeks soundtracks. In 2017 werkten ze al samen op Ranaldo’s vorige album Electric Trim, maar deze keer trokken ze de studio in voor een eerste echte gelijkwaardige samenwerking.
Lee Ranaldo is natuurlijk vooral de man die samen met Sonic Youth-collega Thurston Moore een stuk muziekgeschiedenis schreef als een van de beste gitaarduo’s uit de geschiedenis van de rockmuziek. Het eerste wat dan ook opvalt aan dit Names Of North End Woman is de bijna volledige afwezigheid van de gitaar. Op dit album liggen de inspiratiebronnen eerder bij hedendaagse componisten als Steve Reich en Arthur Russell en elektronische soundscapes. Het is een postmoderne bricolage waarbij verschillende stijlen met elkaar verweven zijn. Daar zit meteen het ook grootste probleem: waar de stilistische hak op de tak soms een meerwaarde biedt, waart die net zo vaak doelloos rond.
Op de beste momenten slagen Refree en Ranaldo er nochtans in om de mayonaise te laten pakken. Opener “Alice, Etc” speelt knap met rustige texturen, terwijl op “Humps” de omineuze industrial van het begin van het nummer langzaam plaats ruimt om een mooie, conventionele song te laten openbloeien. De titelsong – geïnspireerd door een avondwandeling van Ranaldo door de Canadese stad Winnipeg, waar alle straatnamen vrouwennamen hebben – is met zijn subtiele Afrikaanse invloeden een sterk nummer. Op het afsluitende “At The Forks” zorgt het pianospel voor een waardig coda.
Maar op – te veel – andere momenten slaagt Names Of North End Women er niet in de aandacht vast te houden. Er zit een typische Ranaldo-song in “New Brain Trajectory”, maar nergens weet het nummer te overtuigen. En laat dat nu net iets te vaak het geval zijn. Nummers waarop heel wat ideeën samengevoegd zijn, maar die eerder als een theoretisch concept benaderd worden dan als een echte eenheid. Names Of North End Women heeft zeker en vast zijn momenten, maar als geheel weet het album niet helemaal te overtuigen.
Lee Ranaldo en Raül Refree treden op 5 april op in het Brugse Concertgebouw (Cactus). Al blijft het in deze tijden van Covid-19 afwachten of het concert zal kunnen plaatsvinden.
