Global Music / Demolition, 2009
Het was moeilijk hen te missen dit jaar. Ik ben de tel kwijt
geraakt maar geloof dat ze zeven of acht Belgische podia hebben
bestormd in de loop van de voorbije 365 dagen. Drie keer was
ondergetekende erbij, drie keer was het goed raak. Als Andy’s stem
het een beetje houdt is Therapy? steeds een podiumband die je niet
onbewogen laat. Met strak spel en herkenbare tunes jagen ze
moeiteloos het dak van een middelgrote zaal of festivaltent. Maar
tussen al dat livegeweld zijn we dus wel vergeten om hun nieuwste
lp te recenseren.
Iedere keer als Therapy? met een album komt hoor je de stijlpolitie
al monkelen “waarom toch, ze zijn niet meer relevant”. Niet geheel
onlogisch natuurlijk. Commercieel waren ze vijftien jaar geleden al
op hun hoogtepunt en creatief gezien zitten ze sindsdien op een
grillige curve. Maar is het ook terecht? Wie wat wiskunde kent,
weet echter dat je hoogtes en laagtes absoluut of relatief kunt
bekijken en relatief zit Therapy? al twintig jaar boven het
gemiddelde. Dat het vorige album ‘One Cure Fits All’ gevaarlijk
dicht in de buurt kwam van de middenmoot en ook niet erg goed
gepromoot werd zorgde er blijkbaar voor dat het drietal onder
hoogspanning stond voor de opvolger. ‘Crooked Timber’ is een
creatief en zelfs avontuurlijk Therapy?-album geworden.
Vanaf de opener ‘The head that tried to strangle itself’ is
duidelijk dat Andy’s gitaar een stapje terug heeft gezet ten
voordele van drum en bas. Dat Neil Cooper een erg strakke en
energieke drummer is, was al geweten maar op dit album mocht hij
het eens extra in de verf zetten. Andy’s trouwe luitenant, ‘Evil
Priest’ Michael op de bas krijgt hier de kans om op bijna elk
nummer zijn stempel te drukken. Hij bespeelt zijn instrument steeds
met een plectrum wat zorgt voor een droog metalig geluid. Niet
iedereen houdt daarvan maar je kan niet ontkennen dat zijn strakke
bassriffs erg opzwepend werken. De meeste nummers zijn voorzien van
een spetterende maar behoorlijk atypische ritmische
ruggengraat.
Die nieuwe aanpak hoor je erg duidelijk in ‘Clowns Galore’, een
bijtend, stuiterend nummer voorzien van een sarcastische tekst,
kenmerkend voor Andy. In de titeltrack of ‘Enjoy the struggle’ tapt
men uit hetzelfde vaatje maar beide nummers bezitten zo’n typisch
catchy Therapy?-refreintje of -brugje dat je na één keer al kan
meezingen. Desondanks zijn dat geen softe nummers. Soms neemt de
band wel gas terug zoals op ‘I told you I was ill’ of ‘Exiles’.
‘Exiles’ valt bovendien op door het psychedelische gitaarspel en
dat is iets nieuws voor de band. Punk, rock, metal, disco, pop,
goth, industrial, allemaal passeerde het wel eens in de songs van
deze Noord-Ierse vrijbuiters maar een pyschedelische trip is nieuw.
Het gaat trouwens verder dan wat etherisch gepingel op een rustig
nummer: het tweede deel van ‘Crooked Timber’ (de track) is erg
hypnotisch en meeslepend. ‘Magic Mountain’ vormt echter het
klapstuk in de vorm van een instrumentale jam van tien minuten!
Totaal ongezien voor deze band, volgens velen dus ook misplaatst.
Persoonlijk kan ik het wel pruimen. Als psychonaut vertel ik je dat
het nummer werkt maar dat het toch niet voor iedereen en alle dagen
is. Het is een experiment natuurlijk maar het siert de band wel dat
ze dat na al die jaren nog doen. Die avontuurlijkheid is
waarschijnlijk een van de redenen dat ze nog niet op elkaar zijn
uitgekeken en de fans niet op hen. Therapy? blijkt in 2009 trouwens
op zijn zwakst als ze een oud kunstje proberen: ‘Blacken the page’
is maar een bleek powerpopprulletje.
In 2010 vieren we allicht een twintigjarig jubileum en hoe dat zal
gebeuren is nog afwachten. Na een druk en geslaagd 2009 is het in
ieder geval iets om naar uit te kijken. Deze band heeft nog lang
niet afgedaan en zal zolang ze bestaat meer positieve dan negatieve
www.therapyquestionmark.co.uk
