Script: Diablo Cody
Om nu te zeggen dat wij hoge verwachtingen hadden van
‘Jennifer’s Body’ is misschien overdreven, maar het concept wist in
ieder geval al snel onze aandacht te trekken. Zeg nu zelf: een
(diepe adem) tienercomedy slash horrorfarce, geschreven
door de scenariste van ‘Juno’ met in de hoofdrollen de volgens
sommigen volledig uit plastiek opgetrokken, maar in werkelijkheid
verdammt appetijtelijke Megan Fox én ‘Mamma
Mia!’-spring-in’t-veld Amanda Seyfried, die dan ook nog eens
geregisseerd wordt door een vrouw (uitblazen), dat belooft een
prettig avondje stomende girl power, nietwaar?
Njet, mijnheer. ‘Jennifer’s Body’ is te uitzinnig en
tongue firmly in cheek om ‘m echt slecht te noemen, maar
met z’n halfslachtige mengeling van genres, hemeltergende
soundtrack en absurde vondsten is het wel een van de mafste films
van het jaar.
Het verhaal draait rond de onwaarschijnlijke BFF’s – beste
vrienden voor de MySpace-generatie – Jennifer (Fox), de wulpse vamp
van de school, en Needy (Seyfried), het brave meisje met het ronde
brilletje. Op een avond gaan ze naar een optreden van een
indiegroepje (enfin, ’t is wat ze daar in Hollywood indie noemen:
de helden van de bandleden zijn Maroon 5), maar het noodlot slaat
toe en de bar waar het concert plaatsvindt, brandt af. Lichtjes in
shock en hevig hengelend naar de hengel van de frontman, stemt
Jennifer ermee in om even te bekomen in het busje van de band.
Needy gaat teleurgesteld en ongerust weer naar huis, waar ze al
snel bezoek krijgt van haar beste vriendin. Alleen is Jennifer niet
helemaal… in orde. Ze ziet eruit alsof ze net in elkaar is
geslagen, is helemaal bedekt met bloed en heeft de onhebbelijke
gewoonte gekregen gore, stinkende bloedmassa’s uit te kotsen. De
volgende dag lijkt ze weer helemaal de oude. En dan beginnen de
moorden.
Toegegeven, daar kan je wel iets mee aanvangen. Alleen al aan
deze korte inhoud merk je dat ‘Jennifer’s Body’ zit te vissen naar
een zekere status als cultfilm. Dat vermoeden wordt al snel
bevestigt: de prent lijkt op een wel heel bizarre kruising tussen –
laten we meteen eens een hele rist namen opnoemen – ‘Teeth’,
‘Zombie Strippers’, ‘I Know Who Killed Me’, ‘Juno’, ‘Ghost World’,
‘Twilight’ en zo kunnen we nog wel even doorgaan: foute
shit dus. De film evolueert schijnbaar willekeurig: van
disfunctionele indie flick gaat-ie naar horrorkomedie, van
onversneden B-thriller naar occult mysterie en weer terug, en
ondertussen dwaalt-ie ergens richtingloos in het No Man’s Land
tussen serieuze tienerkroniek en pure camp. Spijtig genoeg werkt de
prent op geen van die niveaus helemaal. Soms is het een beetje
raak: de film bevat een handvol mooie beelden, sommige dialogen
zijn best geestig en Cody’s visie op het leven in de high school
van een boerengat is half boeiend. Maar nergens raakt ‘Jennifer’s
Body’ boven het niveau van een middelmatige pastiche.
Voor de vertolkingen moet je het ook al niet doen. Megan Fox is
sexy as hell – letterlijk – en brengt het er goed vanaf
als gewetenloze vamp, maar om nu te zeggen dat ze daar veel moeite
voor heeft moeten doen: bwah. Maar eerlijk is eerlijk: de
oneliners gaan haar goed af en met haar komische timing zit het wel
snor. Alleen krijg je niet de indruk dat ze daar nu echt serieuze
inspanningen voor heeft moeten leveren. Amanda Seyfried is minder
als het eigenlijke hoofdpersonage, die ook de opdringerige voice
over voor haar rekening neemt. Ze weet nooit enige diepgang in haar
rol te brengen en staat heel de tijd nogal plattekes te
acteren: niet slecht, maar ook zonder enig noemenswaardig charisma.
Daarbij is ze wat miscast als saaie seut: ’t is eigenlijk ook een
babe, maar dan één met een rond brilletje op. Niet dat ze daaraan
kan doen; ’t is een veelvoorkomend fenomeen in Amerikaanse high
school films.
Helemaal spijtig is dat regisseuse Kusama er maar niet in slaagt
om van ‘Jennifer’s Body’ ook een sexy prent te maken. De
hoofdactrices zijn mooi om naar te kijken, ja, maar om een
opwindende scène op te bouwen dien je best ook wel iets méér te
doen dan even in te zoomen op het decolleté van Megan Fox. Het
sfeertje is een beetje stout, maar niet stout genoeg. Spannend
is-ie ook al niet. Een heel, héél klein beetje spannend soms ja,
ongeveer tot op de moment dat je denkt, “Ha tiens, dat zou
hier sebiet nog wel eens spannend kunnen worden.” En dan
schakelt Kusama weer over naar een andere scène, die pakweg grappig
bedoeld is. En daar moet je dan weer niet echt mee lachen. Cody en
Kusama hebben veel ideëen en ze proberen wel – ze doen zelfs hard
hun best – maar het lukt hen spijtig genoeg nergens.
De hoge camp-factor redt het boeltje gelukkig nog een beetje
(die bijrol van J.K. Simmons alleen al: what the hell was that
all about?). De slachtpartijen in het bijzonder zijn hilarisch
(wanneer Fox verandert in een of andere demon). Wie Amy Adams dat
fameuze hert heeft zien oppeuzelen in ‘Smallville,’ weet zo
ongeveer wat te verwachten, alleen zit er hier wat meer bloed in.
De scène waarin Kusama cross-cut tussen Fox die een
slachtoffer verorbert en Seyfried die haar maagdelijkheid verliest
is het onbetwiste hilarische, doch zo vermoed ik, onbedoelde
hoogtepunt. Overigens, ik spreek hier nu wel over bloed en seks,
maar ‘Jennifer’s Body’ blijft al bij al een heel braaf filmpje
hoor: er wordt een paar keer “fuck” gezegd (oei-oei!) en
we zien wel eens een spurt bloed of een streepje bloot, maar
that’s it. Als foute cultfilm is ‘Jennifer’s Body’ – in
vergelijking met pakweg ‘Teeth’ – dan ook veel te soft,
terwijl-ie als makkelijke tienerhorror dan weer te bizar is voor
z’n doelpubliek.
Het turbotaaltje van Cody – eerlijk: ik was er in ‘Juno’ al geen
fan van – komt vaak geforceerd over, voor de gore moet je
’t zeker niet doen en voor de seks al helemaal niet (al komt er wel
een memorabele slaapkamerscène in voor). Kortom, ‘Jennifer’s Body’
is alleen de moeite voor wie graag even gniffelt bij enkele van de
vreemdste what the fuck-momentjes van het jaar.
