In de door Steven Gerrard en Renée Middlemost samengestelde wetenschappelijke studie Gender And Action Films – 2000 And Beyond wijdt Glenn Donnar een hoofdstuk aan wat hij de ‘geriatric action film’ noemt. Dat zijn titels waarin ouder wordende actiesterren proberen om op dezelfde wijze films te blijven maken als voorheen. De ondertussen eenenzestigjarige Tom Cruise is een voorbeeld, maar kwalitatief gezien ligt het niveau van de Mission: Impossible-films relatief hoog en Cruise is een van die weinige sterren die niet veel last lijkt te hebben van zijn hogere leeftijd, wellicht ook omdat Ethan Hunt nu eenmaal meer een spion is dan een bonafide vechtersbaas.
De voorbeelden waar dit label vooral op slaat, zijn de films (of eerder ‘film’ want de man draait al jarenlang variaties op hetzelfde thema) waarin Liam Neeson de onversaagde knokker maar blijft uithangen en – uiteraard – Sylvester Stallones geriatrische theekransje The Expendables, dat in 2010 een pak actiesterren bijeenbracht die vooral in de jaren tachtig en negentig gloriejaren kenden: Arnold Schwarzenegger, Bruce Willis, Jason Statham, Dolph Lundgren, Eric Roberts, Jet Li, Mickey Rourke … en daar in de vervolgen nog Jean-Claude Van Damme, Chuck Norris en Mel Gibson aan toevoegde.
Dat hele lijstje om maar te zeggen dat met dit late en overbodige (het publiek aan de Amerikaanse kassa bleef massaal weg van deze dure flop) vierde deel we zo wel een beetje de bodem van het vat bereikt hebben wanneer het erop aankomt om acteurs en actrices tot ‘actiehelden’ te bombarderen. Van Megan Fox kan je nog zeggen dat ze vaak schreeuwend rondliep tussen de robots in Transformers en Iko Uwais trad aan in The Raid, maar wat te denken van 50 Cent als een actiester met voldoende legitimiteit om tot een select clubje te behoren, of zelfs Andy Garcia – prima acteur, daar niet van, maar een actiester? Dat geldt nog meer voor andere nieuwkomers zoals Jacob Skipio en Levy Tran, die respectievelijk rolletjes in Bad Boys For Life en The Forever Purge moeten aanvoeren als toelatingsexamen. Stallone zelf lijkt trouwens ook niet meteen meer over te lopen van enthousiasme, hij is eigenlijk nauwelijks te zien in deze Expend4bles en dat is niet omdat hij zelf in de regiestoel zit, want die hoogst twijfelachtige eer is voorbehouden aan Scott Waugh, die in het verleden zulke (ahum) onvergetelijke dingen afleverde als Need For Speed en Hidden Strike.
Zoals ook al bleek uit de lamentabel slechte derde aflevering is het vet dus echt wel van de soep (als het er ooit al op zat) en valt hier werkelijk niks te beleven. De gevechten en achtervolgingen zijn ondraaglijk saai en ongeïnspireerd in beeld gezet, de speciale effecten en dan vooral de explosies – je vraagt je af waar het budget in godsnaam aan opging – zijn niet om aan te zien, toch wel een behoorlijk probleem in een film waarin om de paar minuten wel iéts de lucht invliegt.
Mocht het ertoe doen: het verhaal draait om een paar gestolen nucleaire ontstekers en een operatie om een mol binnen het eigen team te ontmaskeren. Het is maar dat u het weet.
