Evil Penguin, 2009
Hoe zou het nog zijn met The Guano Apes? Dat
vroegen wij ons de hele tijd af bij het beluisteren van deze ‘For
Crying Out Loud’, terwijl we voornoemde band nochtans voornamelijk
vereenzelvigen met het ‘veel lawaai voor weinig talent’-credo dat
ook door heel wat plaatselijke bandjes wordt gehuldigd. Geen
bijster flatterende vergelijking dus voor dit Leuvense viertal,
maar wij zijn hier dan ook niet om ons van onze sympathiekste kant
te laten zien.
In plaats van uw harten te veroveren, zetten we dus maar even een
logische gedachtegang op: Starfucker bestaat uit twee vrouwen en
twee mannen, speelt voornamelijk rocksongs opgebouwd uit een
beperkt aantal akkoorden en stapelt de tekstuele nonsens op mekaar
in een verbijsterend tempo. We dig!
Voor zover dus die logische gedachtegang, nu eens naar de muziek
luisteren. Hoewel Starfucker vanwege anatomische redenen zowel als
The Donnas met ballen of als The Ramones met gevoelens zou kunnen
omschreven worden, maakt het merendeel van hun nummers al snel
splinterhout van onze redenering. Ja, ze kennen de kneepjes van het
vak, maar vervoeren doen ze vrijwel nergens, laat staan
amuseren.
Twee derde van de plaat is sterieler dan een spuitje in het UZ en
mist bovendien ook nog de scherpte. Vergelijk het met een avondje
stappen waarbij iedereen rondom u plezier lijkt te hebben, maar u
niets vindt aan de schlagers die u in ijltempo rond de oren
vliegen, heb je even voor mij?
Toch is er ook positief nieuws, want over sommige dingen hoort u
ons echter allerminst klagen. ‘Hotel New Jersey’ is een zeer
degelijke opener, gitaren als vangnetten overvielen ons al na
enkele luisterbeurten en beloofden ons een band die de (beperkte)
verwachting – geschapen door de naamsverwantschap met Starfighter –
wel kan inlossen.
‘Quit the Band’ daarentegen rolt eerder als een pletwals over de
luisteraar heen en richt onderweg ook nog aardig wat schade aan.
Maar ook ‘Boys Will Be Boys’ is herrie met een lichte meerwaarde.
Echt grootse momenten of zeer veelbelovende dingen kunnen we dat
zeker niet noemen, verwijt ons dus gerust een knorrige betweter te
zijn.
Het negatieve gedeelte is iets imposanter van omvang, en dan hebben
we het over de rest van de nummers. Hier en daar horen we nog iets
dat vaag interessant te noemen valt, maar veelal wordt hier
gemusiceerd op een bedroevend laag niveau. We hoorden al veel
inventiever gitaarwerk in aanpalende garages, en dat terwijl
Starfucker ooit Pukkelpop mocht betreden, op advies van radio-en
tv-figuur Luc Janssen. Wat die toen had gerookt, dat wil u niet
geweten hebben.
