Tiny Vipers :: Life On Earth

Fr&ecircle meisjes met gitaren hebben het niet onder de markt. Hun muziekjes klinken vaak zo stil en breekbaar dat hun platen onopgemerkt voorbij dreigen te gaan. Per toeval haast worden ze ontdekt, stilzwijgend doorgegeven, waarna de muziekmeute op hun spoor komt en hen in de vaart der volkeren meesleurt op het pad van (tijdelijk) succes.

Het overkwam Joanna Newsom (zij het met een harp), het gebeurde met Alela Diane en tot op zekere hoogte gold het zelfs voor Chan ’Cat Power’ Marshall. Ook Jesy ’Tiny Vipers’ Fortino lijkt dezelfde weg op te gaan. Hands Across The Void, haar officiële debuut op SubPop, wekte twee jaar geleden nauwelijks beroering, terwijl rond Life On Earth een steeds grotere buzz ontstaat. Een belangrijke reden hiervoor ligt zonder twijfel in de eigenheid die Fortino in dit nieuwe album weet te leggen.

Qua aanpak is het verschil nochtans klein: Tiny Vipers blijft zweren bij een minimum aan effecten, met als belangrijkste wapens een akoestische gitaar en Fortino’s stem. Het verschil met het vorige album zit hem vooral in dat laatste, want waar Fortino zelfs op Hands Across The Void de invloed van Joanna Newsom (minder ’kwakend’ weliswaar) nog niet van zich af wist te schudden, klinkt ze op Life On Earth veel volwassener en meer als "zichzelf".

Niet alleen is het gitaarspel voller zonder het getokkel van de vorige plaat af te zweren, ook vocaal is Fortino met rasse schreden vooruit gegaan. De soms geforceerde uithalen hebben plaats geruimd voor een doorleefde stem die zijn emotionaliteit beter weet te doseren zoals onder meer blijkt in "Eyes Like Ours", dat meteen de toon van het album zet. Het nummer kiest voor een behoedzaam en melancholisch gitaarspel waarboven de van een ongekende wanhoop doordrongen stem zweeft. Met eenzelfde elan en kracht neemt "Development" het daarna over.

Stem en gitaar vormen opnieuw een huwelijk gesmeed in de hemel ondanks de overduidelijk droeve teneur van de song. Een glimmer van hoop weerklinkt in "Slow Motion", dat zich duidelijker dan de andere songs laat kennen als schatplichtig aan zachtmoedige Britse folk en knisperende haardvuren op koude avonden. Maar hoe prachtig het ook is, "Dreamer" vaagt het moeiteloos van de kaart. Samen met "Eyes Like Ours" en de titeltrack vormt het nummer de trilogie waarrond de andere songs als satellieten zweven.

"Dreamer" sluipt op kousenvoeten binnen en fluistert zijn schoonheid in een lege kamer. De woorden verlaten behoedzaam de mond terwijl de gitaarsnaren voorzichtig aangeraakt worden als was het een pasgeboren kind. "Time Takes" klinkt met zijn meer opgewekte inslag hierna haast blasfemisch maar Fortino weet dat elke andere song in eenzelfde toonaard als "Dreamer" hiermee zou verbleken. Ook voor de luisteraar is het (onbewust) een verademing om de snik niet langer in te houden uit angst de stilte te verbreken.

Met "Young God" en "Twilight Property" stapt Fortino tweemaal buiten de singer-songwriterpaden die de rest van de plaat definiëren. De vluchtige, etherische sfeer van het eerste alsook het geflirt met het buitenwereldlijke van de tweede song laten horen dat Tiny Vipers meer in zijn mars heeft. Alleen ware het beter geweest als Tiny Vipers deze songs voor een aparte, experimentelere plaat of EP had gehouden. Het is niet eenvoudig om de nummers binnen het album een plaats te geven, daarvoor is hun teneur te duidelijk anders.

Het verschil met songs als "Tiger Mountain", "Outside" en "CM", drie bloedstollende ballads die het hart een slag over doen slaan, kan niet ontkend worden. In deze nummers primeert een samenhang tussen stem en gitaar waarbij een onwezenlijke schoonheid geëvoceerd wordt. Het hoogtepunt, naast "Eyes Like Ours" en "Dreamer", blijft echter de tien minuten durende titeltrack die moeiteloos het album boven zichzelf uittilt en de beperking van elke beschrijving blootlegt. De song kan niet worden omschreven, alleen ondergaan.

Ondanks zijn zwaarmoedige teneur en spookachtig verlaten geluid, klinkt Life On Earth nergens naargeestig maar veeleer troostend melancholisch. Het geeft een inkijk in een wereld van verdriet maar stort zich niet in radeloze wanhoop. Het schenkt het vertrouwen dat nodig is om zich bloot te geven en zich door emoties te laten overspoelen. Het is met andere woorden een plaat die weet hoe het hart te raken zonder er misbruik van te maken. Twee jaar geleden was Tiny Vipers nog het zoveelste kleine meisje dat niet onaardige "singer-songwriter meets folksongs" schreef en daarmee bescheiden succes scoorde. Life On Earth zou daar wel eens snel verandering in kunnen brengen.

Op 17 september speelt Tiny Vipers in de Botanique. Misschien wel uw laatste kans om haar in een intieme setting te zien.

http://www.subpop.com/artists/tiny_vipers
http://www.myspace.com/tinyvipersss
http://www.subpop.com/artists/tiny_vipers
SubPop

verwant

DIT WAS 2009 :: Tiny Vipers :: ”Mijn songs zijn als dromen”

De hele maand december blikt goddeau.com terug op het...

Tiny Vipers

Er waait wat rond Jesy Fortino, alias Tiny Vipers. Toen ze...

Tiny Vipers :: 17 september 2009, Botanique

Een tweetal weken geleden trad ze nog op in...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in