Wij
zetten onze girltalk verder in de vorm van een tweede
kwartetje met piepjong, maar ook wat rijper geweld en in de staart
zelfs een ware ménage à trois. U kan niet wachten? Zo hoort
het!
Dolores O’Riordan : No Bagage * ½
Hoewel de tournee rond haar solodebuut duidelijk maakte dat Dolores
O’Riordan eigenlijk beter haar oude Cranberries-makkers nog eens
een belletje had gegeven, komt ze twee jaar na datum toch op de
proppen met een opvolger, die momenteel een zo mogelijk nog
stillere dood lijkt te sterven. De enige manier waarop ‘No Bagage’
werkt, is dan ook als illustratie van hoe je een goede artieste
kapot kan maken met prefabmateriaal. Akkoord, ‘Switch Off the
Moment’ is een leuk popnummertje, maar deze formule is al
uitgemolken door de Alanis Morissetten van deze wereld. Op zich nog
geen hoofdzonde, maar dat ‘The Journey’ en ‘Throw Your Arms Around
Me’ even verderop de vingers verbranden door net als op Alanis’
laatste exploot te experimenteren met opgezwollen oosterse
invloeden, is ronduit onvergeeflijk.
Weg is de dreiging en de kracht van weleer. ‘No Bagage’ is
opgetrokken uit klein, ongevaarlijk afval, dat even goed voor
Avril Lavigne
(‘Skeleton’) of Kelly Clarkson (‘It’s You’) dienst had kunnen doen.
Niet alleen de composities, maar ook die o zo kenmerkende
klankkleur werk volledig afgevlakt. De melige ballade ‘Stupid’
zingt O’Riordan met de rem op en daardoor met veel te veel lucht op
de klankbanden. Sommige nummers (‘Lunatic’, nochtans niet zonder
potentieel) passen zelfs gewoonweg niet bij haar stem. Alsof het
niet pijnlijk genoeg was, moet je na enkele luisterbeurten
constateren dat de beste track ‘Apple of My Eye’ is, een
glossier, inferieure heropname van een song op ‘Are You
Listening?’. Dolores zal met andere woorden maar beter een hele
koffer oud materiaal inladen als ze van plan is om live nog te
scoren.
www.myspace.com/doloresoriordan
Anni Rossi : Rockwell * * *
½
Vanuit Chicago komt Anni Rossi overvliegen. Deze femme
knutselde er haar debuutplaat in elkaar met een helpende hand van
Shellacs Steve Albini. Dat album wordt in gang gedraaid door het
bochtige ‘Machine’, een ogenschijnlijk simpel melodietje dat door
de wippende zang en verschillende instrumentaties aanvankelijk wat
gekunsteld aandoet. Vooral de overslaande stem zal hier en daar een
horde zijn die appreciatie in de weg kan staan, maar in zijn geheel
is ‘Rockwell’ eigenlijk best een grower, not a shower. Wie
een inspanning doet, hoort een singer-songwriter die nog eens
bereid is iets anders met het genre te doen: een zijstapje in
vintage indietronica (‘Ecology’) of zelfs een akoestische
hiphopmelodie (‘Las Vegas’).
De paradoxale combinatie van zware vioolpartijen en elastieken
stemsprongetjes (‘Wheelpusher’, ‘The West Coast’) ruikt soms naar
Regina Spektor, de intrigerende ritmiek van ‘Venice’ kan zich zelfs
meten met Björk, maar vocaal mist het soms nog wat karakter om zich
met dit gezelschap te kunnen meten. Desalniettemin een speciaal
schijfje en dus een naam om in het oog te houden!
www.annirossi.com
www.myspace.com/annirossi
Blue Roses : Blue Roses *
Blue Roses – Laura Groves voor de vrienden – is een nieuwbakken
folkproject vanop het Britse eiland, dat de nodige bouwstenen in
huis heeft maar ze slechts wankel op elkaar stapelt. Opener
‘Greatest Thoughts’ gun je nog het voordeel van de twijfel: even
lijkt Regina Spektor achter de piano te zetelen, maar door het
timbre krijgt de song eerder een gothic kantje dat op
goede momenten naar Kate Bush neigt, maar anderzijds ook vaak
richting Sharon Van den Adel afdrijft.
Nadien trekt Groves de plaat de dieperik in met weinig
inspiratievolle en artificiële composities (‘Does Anybody Love Me
Now?’) of simplistische ideeën die met teveel tierlantijnen
opgesmukt worden. We richten de beschuldigende vinger vooral naar
‘I Am Leaving’, een overladen kakofonie van semi-etherische
samenzangen, gitaar, mondharmonica en synthloops, of
‘Cover Your Tracks’, een uitgesponnen pastoraal gitaargepluk dat
verder geconstipeerd raakt door enkele irritante vocale
bochten.
In een zoektocht naar goede achtergronden voor een klassiek getinte
stem kan deze jongedame nog het een en ander leren van Anneke Van
Giersbergen. Naar het einde toe zijn er nog wel enkele
lichtpuntjes en wordt zelfs blijk gegeven van meer zin voor
avontuur in het onderwaterwiegelied ‘Doubtful Comforts’ en in
‘Rebecca’, dat een scherper randje krijgt door het gebruik van
elektrische gitaar. Mooie poging, maar eilaas, het kalf is dan al
lang verdronken.
www.musicofblueroses.com
www.myspace.com/musicofblueroses
Au Revoir Simone : Still Night, Still Light *
* * *
Als laatste binnen dit theekransje hebben we een speciaaltje
opgespaard: niet een, niet twee maar drie beeldige dames voor de
prijs van één! In tegenstelling tot Blue Roses, vertrekt Au Revoir Simone met
magere wapens: drie glazige stemmetjes en een basiscursus
synths. Toch weten ze daar sinds de EP ‘Verses of Comfort,
Assurance and Salvation’ uitstekende songs uit te puren. Dat is ook
het geval op hun derde plaat, die opnieuw handelt in electropop die
vaak tegelijkertijd dromerig en walgelijk dansbaar is (om met
‘Another Likely Story’ maar één bijzonder geslaagd voorbeeld te
noemen).
Op ‘Shadows’ horen we een diepere beat dan we gewoon zijn, ‘Take Me
As I Am’ grossiert even in indiepop, maar voorts is de formule
ongewijzigd gebleven. Never change a winning team, immers.
De naïeve melancholie blijft pakkend (‘All Or Nothing’), soms
samengaand met een vleugje plechtstatigheid (‘Organized Scenery’),
en de nodige prettig gestoorde hersenkronkels (‘Knight Of Wands’,
‘Only You Can Make You Happy’) staan ook nog steeds paraat. Binnen
het oeuvre is dit geen vernieuwend materiaal, maar dit trio heeft
wel een eigen geluid te pakken, dat ze op deze plaat
geperfectioneerd hebben. De opgewektheid blijft speels, maar is
volwassener geworden en mooi in balans met vredevolle
downtempo, met als absolute hoogtepunt ‘We Are Here’. Een
schone afsluiter van een schoon onderzoeksproject!
Au Revoir Simone staat op 1 oktober in Botanique.
www.myspace.com/aurevoirsimone
