Na Pukkelpop 2009 is het wel helemaal duidelijk: shoegaze is weer helemaal in. My Bloody Valentine slaagde erin om de helft van de Marquee met de handen op de oren naar huis te spelen, maar wist de andere helft in opperste vervoering te brengen met een boosaardige, maar magistrale set.
Met een podium dat gedomineerd werd door torens van imposante versterkers was de boodschap al van voor aanvang duidelijk. My Bloody Valentine zou van de eerste tot de laatste noot snoeihard zijn. Na een kort “Hi”, werden ons de kleren van het lijf geblazen, dreunde ons gestel eenvoudigweg aan gruzelementen en kwam een betonnen geluidsmuur beslist aan meer dan twaalf beaufort over ons heen geblazen. Zeker, de decibels die de grootmeesters van de shoegaze voortbrachten waren zonder meer onverantwoord en ronduit schandalig. Ook onze trommelvliezen zagen af, jawel, maar lonkend naar My Bloody Valentines meesterlijke noise beaamden ze toch stilletjes wat ook Morrisey al wist: “To die by your side, well, the pleasure, the privilege is mine”.
Kevin Shields en de zijnen plunderden naar hartenlust uit Isn’t Anything en vooral Loveless: platen die reeds twee decennia oud zijn, maar nog steeds geen rimpeltje vertonen. Na opener “I Only Said” vloeiden de songs quasi geruisloos (hoewel) in elkaar over, en waren ze vaak nog nauwelijks te herkennen — aangepast en bijgesleuteld als ze nog steeds worden. Maar wat zou het, een concert van My Bloody Valentine moet je ondergaan. Die imposante brij van melodieuze noise door je heen laten trekken, verdwijnen in een magistrale vloed van gitzwarte gitaren. Bijna verzwolgen, hoor je nog net — nauwelijks hoorbaar — over de deining de stemmen van Bilinda Butcher en Kevin Shields bovendrijven om het geheel te vervolledigen. Wie de decibels weet te trotseren, kan genieten van het quasi perfect afgestelde geluid dat perfectionist Kevin Shields zo nauw aan het hart ligt.
Geen enkel van de hoogtepunten uit Loveless ontbreekt (“When you Sleep”, “Only Shallow”, “Soon”), behalve misschien het schitterende “Blown a Wish”, dat voor wat lichtere afwisseling in de set had kunnen zorgen. Het minder bekende werk van Isn’t Anything, zoals “You Never Should” en “You’re Still in a Dream”, valt enigszins moeilijker te volgen, maar haalt de vaart nauwelijks uit het concert. Naar het einde toe schakelt My Bloody Valentine zelfs nog een versnelling hoger, en haalt ze snoeihard uit met “You Made Me Realise.” Een kwartier lang worden we overspoeld door een megalomane “white noise”-trip die alle grenzen van het fatsoen ver achter zich laat — enkel en alleen om nadien doodleuk de oorspronkelijke gitaarriff te hernemen, alsof het allemaal niets is.
Met bonzend hart, een gelouterd lichaam en suizende oren keren we op donderdagnacht terug richting tent. Maar niet zonder het besef dat My Bloody Valentine van het beste is dat de rockwereld ooit sierde. Dit is Sonic Youth en Dinosaur Jr. in één, dit is het hoogtepunt én het eindpunt van de shoegaze. Gitzwart, onverantwoord en meesterlijk.
