Op de hoes een zwart-witfoto van een man met een kop die uit een rots gehouwen lijkt te zijn, zijn ogen in schaduw verborgen. In gouden letters staat zijn klinkende naam erbij: Geoffrey Gurrumul Yunupingu. Eenvoudiger kan haast niet, maar de cover spreekt boekdelen. Over de man, die blind geboren werd en enorm verlegen is. Maar ook over de muziek, die teruggrijpt naar eenvoud en eerlijkheid.
Een man en een gitaar, het is altijd al een succesvolle combinatie geweest. Johnny Cash, Bob Dylan en Nick Drake zijn maar enkele grote namen die hun succes te danken hebben aan de symbiose van man en instrument. Geoffrey Gurrumul Yunupingu, Gurrumul voor de vrienden, brengt op Gurrumul zijn hoogstpersoonlijke songs, zichzelf begeleidend op gitaar. Hij kan geen braille lezen, kan niet met een blindenstok lopen, maar zingen, dà t kan hij zeker.
Gurrumul zingt in het Yolngu Matha, een verzamelnaam voor een aantal Aboriginaldialecten gesproken door de Yolngu. U en ik verstaan er dus geen fluit van, maar laat dat u vooral niet tegenhouden. In het boekje staat bij alle teksten een Engelse vertaling, maar die hebt u niet nodig om van Gurrumul te kunnen genieten. Wij hebben pas na een paar luisterbeurten eens uit nieuwsgierigheid de vertalingen van ’s mans teksten bekeken en wanneer we de plaat opnieuw in de cd-speler mikten, waren we die op slag weer vergeten. Omdat de plaat nu eenmaal op het hart mikt. Omdat Geoffrey Gurrumul Yunupingu een engelenstem heeft die je nooit zou verwachten wanneer je hem ziet. Hij zingt vol gevoel, maar zonder pathetiek, over zijn volk en zijn leefwereld. De man werd dan misschien wel in een uithoek van deze aardbol geboren, hij mag dan bijna geen Engels spreken, maar wanneer hij begint te zingen, wordt er geluisterd.
Op "Djärrimirri" zingen Gurrumuls broers mee en met die harmonie verheffen ze het nummer tot een soort hymne. "Gurrumul History (I Was Born Blind)" is dan weer speciaal omdat het het enige verstaanbare nummer op de plaat is. "United we stand, divided we fall" zingt hij daarin. Zelden hebben zulke woorden zo oprecht geklonken. Het melodietje van "Marwurumburr", een iets vrolijker nummer, blijft ook al dagen in ons hoofd rondspoken. Maar ook de rest van de plaat streelt de trommelvliezen. "Wiyathul", "Bäpa" en het meer dan acht minuten durende "Galiku" zijn stuk voor stuk pareltjes. Gurrumul heeft dankzij zijn fantastische stem geen franjes nodig om zijn songs mee te versieren. In dit geval is less echt wel more.
Toch een kleine opmerking. Het zit met Gurrumul volgens ons een beetje zoals met Antony en zijn Johnsons. Beiden hebben een heel speciaal en herkenbaar stemtimbre, maar dat zorgt er ook voor dat ze sterke voor- en tegenstanders hebben. De kans bestaat dus dat u vindt dat Gurrumul een zeur is die zingt als uw bomma. Maar de kans is groter, zo hopen wij toch, dat u na een luttele dertig seconden al kippenvel heeft — in positieve zin, obviously — en, zelfs met vijf koppen koffie in uw systeem, helemaal ontspannen bent na het beluisteren van Gurrumul. Die Geoffrey Gurrumul Yunupingu is een ferme vent, Gurrumul een straffe plaat.
