Placebo heeft enkele slimme beslissingen genomen in de aanloop naar deze plaat: een nieuwe, uitstekende drummer ingelijfd, David Bottrill (Tool, dEUS) als producer gekozen, Molko trok naar een ontwenningskliniek, Placebo trok naar een kleinere platenmaatschappij… Het verbaast dan ook niet dat Battle For The Sun zelf ook bulkt van de slimme en verfrissende ideeën.
En het was nodig. Het touren met de vorige plaat Meds ontaardde in een lijdensweg die verried dat Placebo niet alleen op plaat stilaan uitgezongen leek. Niet dat het grauwe Meds een zwakke plaat was, integendeel zelfs, maar veel nieuws moest er blijkbaar niet meer verwacht worden, een euthanaserende gedachte voor een groepje. Een mid-dertiger die nog steeds lijnen als “You got A’s on your algebra test” zingt (in “Drag”), flirt bovendien niet alleen met aanstellerij, maar duikt er ook het bed mee in en krijgt er klein mannen mee. Molko verhult vandaag echter niet meer dat ook hij een jaartje ouder wordt. Bekijk de foto’s in het hoesje maar eens, zie hem bezig op het podium: mascara eist minder en minder ruimte op in z’n toiletzakje. Goede keuze — we zetten nog een streepje bij.
Een radicale koerswijziging is Battle For The Sun echter allerminst. Een ontzettend slimme, knappe, kleurrijke, gelaagde plaat dus wel. Ze geeft Placebo een lik roestvrije verf waar ze enkele jaren mee verder kan. Battle is verfrissend en ontzettend energiek als maakt de band zijn debuut — en dat is in niet geringe mate ook te danken aan nieuwe drummer Steve Forrest. Het als download voorop gestuurde “Battle For The Sun” voorspelde dan ook een plaat waarop andere keuzes, ten goede, werden gemaakt. Fantastische opbouw, uitmuntend klinkende strijkers, een geweldige epische finale, en er toch net niet over. Dat het een van de sterkste Placebonummers ever is.
Placebo heeft dus een nieuw kapsel (gelukkig niet zo onfortuinlijk als dat van Molko), maar een facelift, dat zeker niet. En waarom ook eigenlijk? Dat de band meesterlijke singles blijft schrijven, mag “For What It’s Worth” wederom fijntjes aantonen — een “Bitter End” is het echter niet. Wederom een goede keuze ook: de herkenbare Placebo-sound (er wordt qua klanken leentjebuur gespeeld bij de oudere single “Slave To The Wage”, luister maar naar die tweede gitaar) wordt verrijkt en opgeblonken met aanstekelijke blazers, en dat alles met een dynamisme dat we toch al even niet meer gehoord hebben. Want dat is het vooral: zo goed klonk Placebo eigenlijk nog nooit, dat doet nog meer dan de songs zelf de oren spitsen.
Door dat alles klimt “Bright Lights”, dat anders niet had misstaan op pakweg Sleeping With Ghosts, toch een trapje hoger en mag “Speak In Tongues” toewerken naar een ontzettend sterke, zelfs aandoenlijke finale die er een prachtsong van maakt. Mooi! Vlak daarna herinnert het weer door blazers fel ingezette “The Never-Ending Why” eraan dat er op deze plaat niet getalmd mag worden — inderdaad, het is bij Placebo al anders geweest. “Julien” geeft de indruk met een soortement electro-intro nog een stap verder te durven gaan, maar belandt uiteindelijk in een soort middelmaat (stilaan de kogel inroepen voor al wie in 2009 nog de zin “You can run but you can’t hide” schrijft?) die mooie strijkers uiteraard niet alleen kunnen verhelpen.
Maar niet getreurd: met het weliswaar net niet té gezwollen “Happy You’re Gone” — misschien maar goed dat Bottrill er met zijn handen aan gezeten heeft — , en het vintage Placebo “Come Undone” blijft Battle For The Sun een uitstekend niveau halen. En dat voor een plaat die eigenlijk gewoontjes begint met inwisselbare songs als “Kitty Litter” en “Ashtray Heart”, die degelijk zonder meer zijn (maar ook wel potentiële singles) zodat u Molko op zijn woord gelooft wanneer hij in het openingsnummer “I need a change of skin” kermt. Enkele minuten verder in de plaat komt die change er gelukkig ook wel.
Om dit tot de beste Placeboplaat tot nu toe uit te roepen is het nog geen klein beetje te vroeg, maar ze katapulteert en rechtvaardigt vooral Placebo nog in het volgende decennium – ook alweer het derde waarin ze plaatjes zullen maken. En wees eens eerlijk: had u dat zo’n dertien jaar geleden verwacht toen u dat toenmalig parttime androgyne trio voor het eerst op Werchter zag? Dat dachten we al. En wees gerust: hun passage daar of op Pukkelpop dit jaar zal heus niet hun laatste zijn, mede dankzij deze plaat, maar probeer ze toch vooral niet te missen.
