Drie jaar geleden stortte het indiewereldje een klein beetje in: lo-fi spacerockers Grandaddy hielden het na veertien jaar en vier studioplaten voor bekeken. Een afscheidstournee zat er niet meer in, de boeken werden met verlies gesloten en frontman Jason Lytle trok weg uit thuisbasis Modesto. Hij beloofde wel terug te keren met een nieuwe plaat.
En die belofte heeft hij gehouden. Geheel in de traditie van zijn vorige band wachtte hij drie jaar om met zijn eerste soloalbum naar buiten te treden. Wat iedereen verhoopte en verwachtte, is bovendien waarheid geworden: Yours Truly, The Commuter klinkt niet zoveel anders dan de doorsnee Grandaddy-plaat. Maar een opvolger van de zwanenzang van die band, Just Like The Fambly Cat, is het album gelukkig niet geworden, daarvoor klinkt het allemaal te ingetogen.
Toch laat eerste track “Yours Truly, The Commuter” al meteen de keyboards groots openen, terwijl Lytle strijdvaardig verklaart terug te zijn: “All work and no play might'a done me in, but I'm stoked I'm back after where I've been”. Het verschil met het oudere bandwerk schuilt in de details: Grandaddy koos immers voor een weids en open geluid dat paradoxaal genoeg volgestouwd was met geluidjes en klanken, terwijl Lytle bij zijn solodebuut voor een veel spaarzamere productie kiest, alsof het opgedoken demo’s betreft.
Er valt op de songs zelf niets aan te merken, nog steeds slaagt Lytle erin om de spacerock van ELO en verwanten te koppelen aan eenvoudige indiesongs zonder dat een van beide de bovenhand neemt. Een plaat lang rammelen en kraken de nummers onder de grootse ideeën die verwezenlijkt worden met krakkemikkig en aftands materiaal dat net niet klaar is voor de schroothoop. Lytle blijft ook (of vooral) dromen van de bombastische platen die hij nooit maken kan of zal.
Het is echter net die kaduke aanpak die ervoor zorgt dat onder meer het in keyboards verzopen “I Am Lost (And The Moment Cannot Last)” niet ten onder gaat aan grootheidswaanzin, maar zichzelf net kwetsbaar opstelt. Ook “Birds Encouraged Him” weet ondanks de laagjes instrumenten opvallend naakt te klinken terwijl “It’s The Weekend” tristesse en melancholie binnensmokkelt in wat zich aanvankelijk als een stevige rocker aandient. Het maakt de verwijzingen naar Grandaddy des te aanlokkelijker, maar ook onterecht.
Want daarvoor is “Rollin’ Home Alone” te persoonlijk en geeft Lytle zichzelf te veel bloot. Pas met deze soloplaat wordt namelijk duidelijk hoe de groep een dun vlies tussen zichzelf en het publiek creëerde. Waar Lytle, gesteund door de band, zichzelf nog in de hand hield, laat hij nu alle teugels vieren en geeft hij de hele wereld een inkijk. Natuurlijk blijven songs als “Ghost Of My Old Dog” en “Brand New Sun” baden in het Grandaddy-licht, maar het zijn slechts opstapjes voor de intiemere songs genre “This Song Is The Mute Button” en “You’re Too Gone”.
Drie jaar lang heeft Lytle aan de songs geschreven en geschaafd, waarbij hij zich het kenmerkende geluid van Grandaddy opnieuw toe-eigende en heruitvond. Yours Truly, The Commuter is niet de nieuwe plaat van Grandaddy, zelfs al komt het aardig in de buurt. Want hoezeer dit solowerk van Lytle ook klinkt als de albums van zijn vroegere band, de verschillen blijven onmiskenbaar hoorbaar. Dit is een plaat van Jason Lytle, en van hem alleen.