Toen Jason Lytle en zijn kompanen de stekker uit Grandaddy trokken in 2006 waren de voornaamste redenen, zoals steeds, geld en het feit dat Lytle het steeds moeilijker had om anderen in zijn plannen en ideeën te betrekken. Zes jaar later en enkele solo-uitstappen van Lytle en gitarist Jim Fairchild verder, startte de groep een reünietour die in 2017 uitmondde in het nieuw album Last Place, op het label van Danger Mouse 30th Century Records. Datzelfde jaar stierf bandlid Kevin Garcia helaas ook aan een beroerte, wat een donkere schaduw over het album wierp.
Hoewel de groep voor twee albums tekende bij Danger Mouse, bracht Grandaddy de voorbije jaren vooral terugblikken uit: in 2020 een pianoversie van de moderne klassieker The sophtware slump (2000) en drie jaar later een album met de demoversies van Sumday (2003). Tijdens hun eerste bestaan bracht de groep zowat elke drie jaar een album uit. Ondanks Lytles belofte in 2020 dat er een soloalbum en een nieuwe Grandaddyplaat zouden volgen, leek het alsof de band opnieuw een stille dood zou sterven. In 2023 kwam bericht dat het nieuwe album Blue Wav datzelfde jaar nog zou verschijnen met een eerste single pas in oktober, gevolgd door een tweede in december van datzelfde jaar. Zowel “Watercooler” als “Cabin In My Mind” lieten al meteen het beste verhopen voor Grandaddy fans. De groep heeft niets gewijzigd aan zijn kaduke klank die leentjebuur speelt bij progrock en punk, met de nodige snuifjes melancholische psychedelica.
Een belangrijk verschil met eerdere albums is zonder twijfel dat songs op Blue Wav allemaal minder rocken en swingen maar eerder waltzen. Nu de leden wat dichter opgeschoven zijn naar hun bandnaam mag het allemaal ook wat bezadigder en rustiger klinken. Daarenboven is ook een (alt)country-inslag in het geheel geslopen. Maar Grandaddy heeft in het verleden al bewezen dat net zozeer een pakkende ballade te kunnen neerpennen als een stevige rocker. Met Blu Wav (een verwijzing naar blues en new wave) laten ze horen hoezeer ze ook met louter dat laatste een pakkende plaat kunnen afleveren, al vraagt het wat meer tijd. Bij een eerste beluistering dreigt het album immers als luisterbehang weggezet te worden, met een band die weliswaar nog steeds mooie liedjes brengt maar niets nieuws te vertellen heeft. Gelukkig ruimt die twijfel al snel genoeg baan eens de oren wat meer gespitst worden. Het wordt dan duidelijk dat de nuances het verschil maken, en weemoed in verschillende kleuren bestaat voor wie er voor open staat.
Rockers, zoals ze zichzelf nog steeds omschrijven, zijn ze al lang niet meer. Die evolutie verklaart een song als “Watercooler”. Voor velen is het kantoor de plaats om over de laatste serie te praten of nieuwe roddels te delen, maar in de ogen van Grandaddy is het kantoor niet meer dan een punt op weg naar de toiletten, de vaste plek om schaamteloos te huilen. Een verbroken kantoorrelatie wordt in enkele treffende zinnen gevat terwijl de song de toon van tristesse in een kantoorsetting vat. De droefheid contrasteert mooi met die andere single “Cabin In My Mind”, de “cabin” een plek waar elke rusteloze ziel vrede vindt met zichzelf en de wereld. De ingetogenheid van het nummer laat een slepende stilte horen, één die niet het lijden en de pijn onderstreept maar net het loslaten en de verlossing ervan. Het zijn de twee voornaamste gevoelens die op elk Grandaddy-album overheersen. Hier meer nog dan anders vloeien ze in elkaar over en onderscheiden ze zich van elkaar in de details.
Een ander mooi voorbeeld van die gevoelens is te vinden in “You’re Going To Be Fine And I`m Going To Hell”, een countrysong op zijn Grandaddy`s. Dat betekent zoveel als een akoestische en slideguitar die evenzeer deel van het geheel uitmaken als de keyboards en trage drumslagen. Pas in de tweede helft van het nummer komen zij aangeslopen om tijdelijk de song naar een hoger niveau op te tillen. Titelnummer “Blu Wav” plaatst overigens ook een akoestische gitaar op de voorgrond, waarbij de ingetogen bitterzoete melancholie naadloos overvloeit in het eerder vermelde “Cabin In My Mind” en net zozeer op zichzelf staat als dat het als een ouverture kan gezien worden. Het is aanlokkelijk om dit ook te denken van de andere korte nummers (minder dan 2 minuten), want ook het instrumentale “Let`s Put This Pinto On The Moon” weet eveneens mooi over te vloeien in “On A Train Or A Bus”.
Dit is waarschijnlijk het mooiste nummer van het album dankzij de manier waarop het weemoedig terugblikt op wat ooit een oprechte liefde was maar nu verloren is, zowel in woorden als in klanken. De spaarzaamheid van het huidige Grandaddy mag dan wel dit nummer kleuren, dichter bij The Sophtware Slump zijn ze nooit gekomen. “Juxebox App” heeft de ondankbare taak om het op te volgen en elke vergelijking tussen de twee zal negatief uitvallen. Maar binnen het album als geheel weet “Jukebox App” wel degelijk zichzelf staande te houden. Hij vindt het na de eerste minuut zowaar zijn identiteit als oprechte Grandaddy song met Lytle die als vanouds croont op zijn kaduke manier.
De laatste single, “Duck, Boris and Dart” gaat over drie dieren die elk op hun manier Lytles leven beïnvloed hebben. In simpele refreinen brengt Lytle een ode aan hoe zijn huisdieren elks te vroeg stierven. De muziek klinkt niet neerslachtig maar weet toch het gevoel van verlies tastbaar te maken.De echte droefenis komt pas opnieuw om de hoek kijken met “East Yosemite” die de slide guitar zo mogelijk nog meer naar de voorgrond brengt dan de andere songs dat deden. Geen wonder dat de spaarzame tekst een kampeerverblijf in Yosemite bezingt. Het afsluitende korte pianonummer “Bluh Wav Buh Bye” nagelaten, eindigt het album met een laatste `puur` Grandaddynummer. De keyboards mogen een laatste keer breed uitwaaieren in “Nothin` Too Lose” wat zich zonder het expliciet uit te spreken uitstekend leent voor begrafenissen en het besef dat degene die definitief afscheid neemt, geen spijt heeft van het geleide leven. Veel meer Grandaddy dan dit wordt het niet.
Met Blu Wav bewijst Grandaddy dat de groep meer kan dan zomaar terugblikken of herhalen wat hij in haar hoogdagen deed. Het geluid en de thema`s zijn niet radicaal omgegooid maar krijgen een extra laagje, getekend door ouderdom, berusting en nieuwe ervaringen. Modern of hedendaags klinkt het uiteraard niet, maar dat was in de jaren 2000 ook al niet het geval. Zoals wel voor meer bands geldt die bijna twintig jaar na datum nog eens van zich laten horen, zal een gevoel van nostalgie en herkenning de meeste fans van toen over de streep trekken, terwijl een jongere generatie zich waarschijnlijk minder aangesproken zal voelen. Voor de band zelf zal dat er niet veel toe doen. Zij kennen hun publiek, en dat publiek krijgt met dit album meer dan waar voor hun geld.
