Daar
is de lente, daar is de zon, en tijdens oneven jaargangen kunnen we
daar intussen aan toevoegen: daar is de nieuwe plaat van Yevgueni.
Vier jaar geleden bracht de groep het charmante, veelbelovende
debuut ‘Kannibaal’ uit,
dat twee jaar later al werd opgevolgd door ‘Aan De Arbeid’. Op deze plaat
bewees de band veel meer te zijn dan louter kleinkunstrevivalists
en werden de deuren wagenwijd opengezet voor andere genres zoals
pop en rock. Op ‘We Zijn Hier Nu Toch’ gaat de groep een stuk
verder op de ingeslagen weg. Waar ‘Aan De Arbeid’ muzikaal gezien
vooral in het teken stond van verbreding, kiest Yevgueni op haar
derde album – met succes – voor verdieping.
Op relatief korte tijd heeft Yevgueni een parcours afgelegd om u
tegen te zeggen. De eerste horde wordt genomen in 2000, wanneer
pedagogiekstudenten Klaas Delrue en Geert Noppe onder de naam
Evguenie Sokolov deelnemen aan het Leuvense Interfacultaire
Songfestival. In 2002 wint de groep, met Maarten Van Mieghem erbij
en omgedoopt tot het beter bekkende Yevgueni, de prijs van jury en
publiek tijdens de Nekkawedstrijd. Zeven jaar, drie knappe platen
en enkele opgemerkte tv-verschijningen en geslaagde mediastunts
later is de cirkel rond: vorig weekend was de groep samen met
veteraan Zjef Vanuytsel de centrale gast op Nekka-nacht, het
grootste Nederlandstalige muziekfestival.
De lof die het kwintet vanuit alle windrichtingen wordt
toegezwaaid, is volkomen terecht, want het is niet iedereen gegeven
drie keer op rij uit te pakken met een pracht van een plaat. Wie nu
nog meent dat Yevgueni een duf chirogroepje is, dat met
studentikoze teksten en een hedendaagse interpretatie van
kleinkunst mikt op een publiek van 7 tot 77, is van slechte wil.
Al van bij het begin was Yevgueni veel meer dan dat, maar sinds hun
tweede en hun derde album mag toch stilaan duidelijk worden dat de
vijf in de eerste plaats erg mooie popmuziek maken die taal- én
genregrenzen overschrijdt.
Op het eerste gehoor lijken er nochtans niet zo veel verschillen
door te klinken tussen de nieuwe cd en haar voorganger; het zijn
immers grotendeels dezelfde mensen die meewerkten aan deze derde
plaat. Het verschil met de vorige plaat zit hem vooral in de
details en in de aanpak. De productie van Wouter Van Belle deed
sommige ‘oudere’ popliefhebbers na ‘Aan de Arbeid’ al terugdenken
aan de debuutplaat van Gorky. Op ‘We Zijn Hier Nu Toch’ hoorden wij
dan weer veel terug van de subtiliteit en het reliëf dat Van Belle
binnensmokkelde op ‘Gigant’ van Noordkaap.
Minstens even belangrijk was echter de inbreng van Stef Kamil
Carlens. Het Zita Swoon-opperhoofd werd er bijgehaald als ‘extern
expert’, en vlooide samen met de band uit hoe de kwaliteiten van de
nieuwe composities nog beter in de verf konden gezet worden. Het
eindproduct is een mooie, evenwichtig en vooral warme popplaat.
Muzikaal klikt het allemaal perfect in elkaar, en ook Klaas Delrue
zingt beter dan ooit. Bovendien blijft hij als tekstschrijver
spelen met taal én slaagt hij er tegelijk in zinnige dingen te
vertellen. Op die manier worden ook de ‘zwaardere onderwerpen’
verteerbaar voor de luisteraar.
Wat het niveau en de sfeer van de nummers betreft, vormt deze plaat
een echte eenheid. Daarom ook is het moeilijk hoogtepunten aan te
duiden op een album waarvan we elk track graag horen. Maar als u
ons vraagt welke liedjes we het meest lopen te fluiten of te
neuriën tijdens mooie lentedagen, dan is de keuze snel gemaakt. Dan
gaan we voor opener ‘Nieuwe Meisjes’, die op een uptempobeat
vrolijk de kamer binnenhupst, voor ‘Daar Zit Je Dan’ (het derde en
wat ons betreft beste deel van de ‘Robbie’-saga), het beklijvende
‘Brand’, de titeltrack (met een heerlijke mellotron die als een
verfrissend lentebriesje doorheen het liedje blaast), ‘Pannekoeken’
(zonder tussen-n, maar wel met erg mooie woorden aan een geliefde)
en de prachtige afsluiter ‘Blijf’ (met een glansrol voor zus en
gastvocaliste Annelies Delrue).
Yevgueni is een blijver. Na elke plaat wordt de lat weer een stukje
hoger gelegd; de vraag is niet of ze bij een volgende plaat over
die nieuwe hoogte zullen gaan maar wel hoe ze dat zullen doen.
Daarom tellen we dan nu ook al af naar het voorjaar van 2011, want
dan zou statistisch gezien de vierde cd in de winkels moeten
liggen. Zover zijn we natuurlijk nog lang niet, want eerst staan de
groep allicht nog enkele drukbezochte zaal- en festivaltournees te
wachten en zal er werk gemaakt worden van de definitieve verovering
van Nederland. Wij van onze kant kijken nu vooral uit naar de
thuismatch van Yevgueni, volgende woensdag in Het Depot in
Leuven.
