De nieuwe plaat van Telefon Tel Aviv is er een met een donkerzwart randje geworden. Niet alleen klinkt de plaat gitzwart, twee dagen na de release werd Charlie Cooper, de helft van het duo, dood teruggevonden.
Joshua Eustis, het overblijvende lid, liet op de MySpace-pagina van de band al verstaan dat er hoogstwaarschijnlijk nooit meer een volgende Telefon Tel Aviv-plaat komt. Eustis en Cooper waren jeugdvrienden en tourden sinds het einde van de jaren negentig over de ganse wereld. Hun shows schipperden constant tussen subliem en barslecht. Ofwel werd je bij de eerste tonen bij je nekvel gegrepen, ofwel kreeg je een onvoldaan gevoel wanneer je de zaal uitslofte. Ze wisten de dynamiek van hun platen niet altijd over te brengen naar het publiek.
Laten we hopen dat de eerste reactie van Eustis op de dood van Cooper ondoordacht is, want net nu, bij hun derde worp, lijkt Telefon Tel Aviv eindelijk zijn muzikale maturiteit bereikt te hebben. Op Fahrenheit Fair Enough en Map Of What Is Effortless, hun twee vorige schijfjes, was het duo nog op zoek naar een eigen geluid en dat resulteerde in twee onsamenhangende albums. Het leek meer alsof je naar afzonderlijke nummers luisterde, dan naar een volwaardig album. In tegenstelling tot hun vorige platen, maakte het duo op Immolate Yourself echte songs. Hoe meer je naar dit album luistert, hoe duidelijker het wordt dat deze cd een popalbum is. De koerswijziging heeft grotendeels te maken met de overstap van Hefty naar het Bpitch Control-label van Ellen Allien. De plaat hoort perfect thuis in de catalogus van het label. Net als de muziek van pakweg Modeselektor of Paul Kalkbrenner, klinkt Immolate Yourself heel strak.
De nummers klinken donkerder, intenser en veel organischer dan op hun voorgaande platen. Ook de subtiele clicks en cuts die eerder de bovenhand namen, zijn verdwenen. Je wordt tijdens het beluisteren meegenomen op een nerveuze, bevreemdende acid trip. De nummers lijken bij de eerste luisterbeurt simpel in elkaar te zitten: een laagje synthesizers overgoten met strakke elektronische drumpartijen. Wanneer je beter luistert, hoor je dat er aan ieder nummer flink gesleuteld werd. Niet alleen zitten ze volgestouwd met kleine, subtiele geluiden, in ieder nummer hoor je minstens drie verschillende synthesizerpartijen, die elk op hun beurt flink bewerkt werden met allerlei effecten.
Opener “The Birds” is een knaller. Er bouwt zich gestaag een muur van synths op die op het einde van de track een noisy klanktapijt vormen. De zanglijnen, die doorheen het hele album veeleer als extra instrument fungeren, zitten steevast verborgen achter die synthgordijnen. “M” begint met een nerveus baslijntje, waar al heel snel distorsie wordt aan toegevoegd. Wanneer de originele baslijn helemaal niet meer herkenbaar is, maakt de elektronische drum het nummer plots heel dansbaar. De zinsnede "All I can see" gonst als een bezwerende mantra doorheen dit nummer. De catchy melodie en de rechttoe rechtaandrums doen sterk denken aan New Order. “Mostly Translucent” lijkt een sterk staaltje neopsychedelica. Zowel de bezwerende zang als de nerveuze synthlijnen maken van dit nummer een must-hear. De plaat eindigt met de gitzwarte en onheilspellende titeltrack “Immolate Yourelf”, die je met een wrang gevoel achterlaat.
Muzikaal doet de plaat denken aan een kruising tussen het Belgische Amute en jaren tachtigbands als Depeche Mode en Joy Division. Al liggen de referenties niet voor de hand, toch werkt de muziek wonderwel. Immolate Yourself is het treurige hoogtepunt van Telefon Tel Aviv.
