Waar
een paar jaartjes relatieve anonimiteit al niet goed voor zijn. Na
hun glorietocht op Humo’Rock Rally liet The Hicky Underworld zich
niet tureluurs draaien op de commerciële mallemolen of zeeziek
worden op de radiogolven in heavy rotation. In plaats
daarvan sloegen de Antwerpenaren drie jaar lang hun explosieve
songmateriaal in de gewenste vorm tot de gensters er ongenadig
afspatten.
Het bleek de juiste tactiek: ‘The Hickey Underworld’ is een
roodgloeiende brok posthardcore geworden die de luisteraar
genadeloos brandmerkt. ‘Future Words’ en ‘Mystery Bruise’ zorgden
al voor menige blaar op de huid, maar de band bewijst nog veel
hetere ijzers in het vuur te hebben. The Hickey Underworld is nog
korter van lont dan we dachten en hun debuut knettert als een
kapotte zekeringkast. Als Millionaire ooit uit z’n coma ontwaakt,
zal het z’n borst mogen natmaken om beter te doen!
Maart 2006: The Hickey Underworld krijgt verschaald bier over het
hoofd gekeild omdat gitarist Jonas Govaerts z’n pen af en toe ten
dienste stelde van het organiserende weekblad.
‘Competitievervalsing’, klonk het unisono. Het is een uitspraak die
de slechte verliezers van toen 3 jaar na datum als een vlijmscherpe
boemerang in het gezicht krijgen. Een kleine 40 minuten bewijst
‘The Hickey Underworld’ namelijk het gelijk van de jury. Al van bij
de eerste furieuze noten van opener ‘Zero Hour’ wordt een doos van
Pandora opengezwierd die pas na afsluiter ‘Vrmnsmr’ wordt
dichtgeklikt. Wie zich in die tussentijd niet vasthoudt aan de
takken van de bomen, krijgt een onheilig pak slaag om de oren. Bij
nader inzien, al de rest ook!
Die ontbonden duivels en ontketende demonen werden geproducet door
de Heilige Drievuldigheid van Das Pop, zijnde Bent Van Looy, Niek
Meul en Reinhard Vanbergen. Ondanks hun voorliefde voor fluwelen
popmelodieën hebben ze de sound van The Hickey Underworld
allerminst in wasverzachter gedompeld. Wel integendeel, ‘Sick Of
Boys’ en ‘Zorayda’ zijn ranzige, schuimbekkende brokken indiepunk
met een penetrante geur van bloed, gal en andere weinig smakelijke
lichaamssappen.
Dat die fysieke directheid en rauwe urgentie doen denken aan
Nirvana mag geen wonder heten. Howie Weinberg, ook achter de
knoppen bij ‘Nevermind’, deed namelijk de mastering. Toch is ‘The
Hickey Underworld’ geen nostalgisch uitstapje naar de hoogdagen van
de grunge. Daarvoor haalt de band te veel de pikante mosterd bij de
posthardcore van Shellac en de indiepunk van McClusky en Yeah Yeah
Yeahs. Zo zouden Karen O en co ongetwijfeld een nier afstaan
voor de betonnen funk en seismograafontploffende dynamiek van
huisfavoriet ‘Blonde Fire’. Drums en gitaren vechten een robbertje
uit alsof na ze na een avond binge drinking op straat werden
gezwierd.
Toch is deze plaat geen Sodom & Gomorra van straatgevechten,
chaos en destructie. Tussen het rondvliegende puin weet The Hickey
Underworld namelijk enkele heerlijke briesjes popgevoeligheid te
smokkelen. ‘Future Words’ kent en adoreert u al, maar ook in
spastische knallers als ‘Mystery Bruise’ en ‘Of Asteroids And
Men…Plus Added Wizardry’ wordt niet enkel het boksijzer omgegord,
maar ook het EHBO-kistje ter hand gehouden. Hoofdverantwoordelijke
voor dit uitgekiende evenwicht is zanger/gitarist Younes Faltakh.
De man weet namelijk zowel een schuurpapieren oerkreet als een
fijne popmelodie uit z’n strot te sleuren. Geen gierende waanzin
zonder songs dus bij The Hickey Underworld, en omgekeerd.
Om de azijnpissers even voor te zijn: oké, The Hickey Underworld
zijn zeker geen veelschrijvers, vele songs hadden ze al veel te
lang in hun mouwen steken en misschien wordt dit debuut wel hun
enige wapenfeit. Dat maakt allemaal echter geen fuck uit
want dit is een op hol geslagen vleesmolen van een debuut die de
tand des tijds met een ongeziene Sturm und Drang tot gruis maalt.
In het hier en het nu is deze band absolute top en dat is het enige
wat telt. The Hickey Underworld, Werchter, Pyramid Marquee: we
zullen er staan!
www.myspace.com/thehickeyunderworldmusic
The Hickey Underworld speelt op zondag 5 juli op Rock
Werchter.
