Ze zijn terug, in originele bezetting en ongelikter dan ooit: The Hickey Underworld! Wij waren getuige van hun rehabilitatie in het Belgisch livecircuit op het dakterras van de Brusselse Beursschouwburg. Onder het motto: op het dak kruipen, en het er vervolgens netjes weer af blazen.
Een smoorhete zomeravond in juni. We laveren tussen de uitgelaten mensen, zittend op de trappen van het Beursgebouw met hun flesjes Geuze, gemberijsthee of hoppig craft beer. Alles prachtig door elkaar, zoals enkel Brussel het kan. Ons hier maar neervlijen, voor die lome oranje avondzon? Nee hoor, wij warmen ons vandaag niet aan het warme beton als een reptiel op zijn woestijnsteen. De kuiten insmeren en hop, een oneindig aantal trappen omhoog tot we op het dak van de nabijgelegen Beursschouwburg staan. Een portie zelfkastijding die we maar al te graag ondergaan, want daarboven bevindt zich het Antwerpse gitaargeweld van The Hickey Underworld. Een weerzien waarvan wij vermoeden: niet enkel deze trappen zullen ons vanavond de adem ontnemen.
Starten doen we met een zo mogelijk nog meer balorige set van het Limburgse Peuk. Vol adrenaline komen frontvrouw Nele Janssen en bassist Jacky Willems op, gooien de gitaar om hun nek, en beseffen dan dat ze drummer Dave Schroyen ergens onderweg kwijtgeraakt zijn. Als deze ex-Evil Superstar even later toch aangewaaid komt, begint het trio doodgemoedereerd aan de set. Geen verklaring voor zijn plotse verdwijntruc; dit is rock en roll. Vanaf daar gaat het aan een rotvaart verder voor een ruime drie kwartier – best lang voor een support act. Maar klagen? We zouden niet durven. Een set op het scherp van de snee, enkel onderbroken voor wat Limburgse gezelligheid bij de opmerkingen van bassist Jacky. ‘Fijn toch, dat die mannen van The Hickey Underworld weer optreden. En ze zien er nog jong uit, hé!’
Na dat aangenaam scheenschoppen-met-de-glimlach is het tijd voor The Hickey Underworld zelf. In originele bezetting – welkom terug Jonas Govaerts – en weer volledig in vertrouwde doen. Een rist klassiekers van de groep wordt stevig boven de snelheidslimiet door de tent gejaagd waarbij de gebalde vuisten in het publiek als paddenstoelen uit de grond schieten. De gillende zanger Younes Faltakh heeft het tafellakentje van een onfortuinlijke waarzegster gestolen en parmantig rond zijn hoofd gebonden. Er zijn nog zekerheden in het leven.
Met die rist klassiekers bedoelen we dat het Antwerps viertal een bloemlezing geeft uit het beste van de afgelopen drie platen met vooral een focus op die eerste moker uit 2009, het zelfgetitelde The Hickey Underworld. De set opent (net als dat album) met “Zero Hour”, later passeren ook nog “Of Asteroids And Men… Plus Added Wizardry” met die oneindige zweterige outro, Humo’s Rock Rally prijsbeest “Mystery Bruise”, radiohit “Future Words”, “Flamencorpse”, afsluiter van de set “Blonde Fire”, en tijdens de bisronde ook nog “Sick Of Boys”. Dat zijn er dus acht van de tien stuks op die eerste. Dit bordje pasta met duimspijkers wordt afgekruid met de bekendste nummers uit de overige platen: “The Frog”, “Whispering” uit I’m Under The House I’m Dying en de heerlijk alle kanten uitspattende rifflawine “Dwamgoz” uit III.
Heeft de groep dan niets nieuws in de mouw zitten? Zeker wel; we horen de recente release “Living On Big Foot” en tijdens de bis krijgen we een nog onuitgebrachte track, “Open Your Eyes”. Komt daar dan toch een nieuw album aan, heren? Laten we hopen van wel, want de nieuwe bijdragen aan de mannen hun Onderwereldse Universum passen naadloos in de set. Geen gedoe met nieuw ontdekte instrumenten of koortjes van lageschoolkinderen, maar gewoon waar de band zo goed in is: als een sneltrein over die arme gitaarsnaren scheuren, bijeengehouden door de drummende atoomklok Jimmy Wouters en de donderbas van Georgios Tsakiridis.
Na een tweetal uur daarboven dalen we die eindeloze trappenhal weer af. Het lijf nog dampend, en alle spieren zo stijf gespannen dat we de trapjes amper afraken. Welk gevoel overheerst dan uiteindelijk? Die vreemde saus van gelukzaligheid, euforie en … verbazing. Wat een band, wat een energie, wat een setlist. Waarom staan die heren niet elke festivaltent in en rond België met de sloophamer te bewerken? Laat dat alsjeblieft alsnog het geval zijn. Houd u dus vast aan de takken van de bomen – of toch van die enkelen die ze gaan laten staan.
