Neen, het was geen goed muziekjaar. Wel zo eentje waar je een plaat of twintig van overhoudt die je wel in je top-tien zou willen steken — omdat je nu eenmaal moeilijk op 11 kunt beginnen — maar niets dat er uitsprong, je tranen van vreugde deed huilen, of waar je maanden aan verslaafd raakte. Liefst van al smeten we u dan ook die hoop cd’s voor de voeten met de woorden “zoek het deze keer zelf maar uit”. Maar we zijn sterk geweest. We hebben gedubd. Wekelijks onszelf opnieuw laten stemmen, tot er toch een zweem van voorkeur naar voor kwam. En toen waren we er: de moeizaam tot stand gekomen top-twintig van dit jaar.
- Portishead :: Third Dat het elf jaar wachten meer dan de moeite waard was. Op Third klinkt Portishead nog steeds als zichzelf, terwijl het het cliché geworden triphop-met-samplesgeluid helemaal achterwege is gelaten. Spannende en grimmige plaat van een groep die koppig zijn eigen ding blijft doen. Uniek.
- Bloc Party :: Intimacy In een normaal jaar had deze plaat ergens op zes gestaan, maar in een jaar waarin geen enkele plaat ons echt compleet van de sokken blies, kon Bloc Party ook scoren met een te snel afgeleverd album dat tussen wal en schip bengelt. Op zijn best (“Mercury”! “Zephyrus”!) laat Intimacy nog steeds een groep horen die blijft zoeken naar verbetering, naar manieren om rock met “moeilijkere” muziek te verzoenen. En in tegenstelling tot Radiohead hoeven ze daarbij niet te evolueren tot een neuzelend en kringrukkend jazzbandje.
- Guillemots :: Red Na het elegische Trough The Windowpane pakt Guillemots uit met een uptempo plaat vol uitzinnige pop die raakt aan R&B, musical, Arcade Fire-enthousiasme en zoveel meer. Heerlijk hoe deze groep geen grenzen kent en de goeie vondsten kan blijven opstapelen. Benieuwd wat het volgende keer wordt. Een metalplaat?
- Bon Iver :: For Emma, For Ever Ago Het heeft even geduurd, maar na een intens optreden in de Vooruit moesten ook wij plooien voor dit hartverscheurende liefdesverdriet. Nooit heeft het geluid van isolatie en verlatenheid zo mooi geklonken.
- Conor Oberst :: Conor Oberst Intimistische soloplaat van de immer onrustige Bright Eyes-frontman. Van het eerlijkste dat we dit jaar gehoord hebben.
- The Gutter Twins :: Saturnalia Bij momenten schroeiend intens feest van zonde en pijn van twee voormalige drinkebroers die weten waarover ze zingen. Greg Dulli en Mark Lanegan zijn simpelweg voor elkaar gemaakt.
- Shearwater:: Rook Knappe, subtiel gearrangeerde plaat die pathos combineert met de klanktapijten van Talk Talk. Jonathan Meiburg heeft zijn eigen weg gebaand, ver weg van het Okkervil River waar hij tot dit jaar deel van uitmaakte.
- A Place To Bury Strangers :: A Place To Bury Strangers Een geluidstrip met de kracht van een nucleaire aanval. Zo had The Jesus And Mary Chain geklonken als ze zelf hun pedalen konden bouwen. Explosief.
- Cat Power :: Jukebox Jukebox is opnieuw een ijzersterke coverplaat, vol knappe interpretaties die warm knetteren als een haardvuur in de winter.
- Baby Dee :: Safe Inside The Day In afwachting van Antony moesten we ons tevreden stellen met een andere qua geslacht warrig ingestelde man en we hebben ons dat geen moment beklaagd. Safe Inside The Day getuigt van een meesterlijk songschrijverschap; van gloedvolle pianoballad tot cabaretesk Tom Waits-nummer.
Zagen we dit jaar ook graag eens uit de cd-kast komen:
11. Tindersticks :: The Hungry Saw 12. Delays :: Everything’s The Rush 13. Sigur Rós :: Með suð í eyrum við spilum endalaust 14. Death Cab For Cutie :: Narrow Stairs 15. Hot Chip:: Made In The Dark 16. Mercury Rev :: Snowflake Midnight 17. Andy Yorke :: Simple 18. Kyte :: Kyte 19. Dijf Sanders :: Homesick 20. Monza :: Attica!
Single van het jaar: “Mercury” van Bloc Party.
Het beste concert dat we dit jaar zagen duurde een kwartier en kwam van Steak Number Eight in de halve finale van de Rock Rally. Zelden een zestienjarige zo intens zien brullen. Maar daarnaast ook: Tom Waits gezien in Parijs; we kunnen sterven. De geluidspletwals van Mercury Rev deed ons eindelijk nog eens jubelend naar huis rijden. Ook gezweefd na de heerlijke Werchter-passage van Sigur Rós; alleen al daarom bedekken we het mindere optreden in Vorst met de mantel der liefde. Dat Okkervil River in een goeie dag kan heersen, bewezen ze met een bijna vlekkeloze verschijning in STUK. En dan nog: de ontdekking van Men Among Animals in Denemarken, de eerste keer Bon Iver in de Vooruit en Portishead in Vorst.
