Het nieuwe Travis album Ode To J. Smith klinkt weer stevig, tot groot jolijt van de critici. Wij zagen met deze onverwachte terugkeer naar hun roots echter de kenmerkende gevoeligheid van het Schotse viertal verloren gaan. Tijd voor een gesprek met een band voor wie de muziekpers steeds een wispelturige stiefmoeder is geweest. “De muziekindustrie is alle gevoel voor richting kwijt”.
Neil Primrose (drums): “De muziekindustrie is extreem neurotisch. Een band heeft enkele goede ideeën, ze worden onmiddellijk gehyped en zes maanden later is het gedaan voor hen: ik hou er niet van. Er wordt te veel aandacht besteed aan kortstondig succes en de looks van de nieuwe groepjes, bands krijgen amper de tijd om te evolueren en een eigen sound te ontwikkelen.”
enola: Hebben jullie daarom dit album in eigen beheer uitgebracht op Red Telephone Box? Om dichter bij jullie eigen ideeën te blijven?
Primrose: “Ja, dat heeft geholpen om meer onze eigen visie te volgen en het is een directere manier om de mensen te bereiken. Het is handig om alles zelf te doen: je weet waar je mee bezig bent en als er iets misloopt, moet je enkel aan jezelf verantwoording afleggen.”
enola: Ode To J. Smith is een steviger album geworden, geschreven op de elektrische gitaar. Wilden jullie weerwoord bieden aan de critici die beweerden dat Travis te soft en melancholisch was geworden?
Primrose: “De muziekpers heeft altijd veel kritiek op ons gehad, en hun kritiek was niet altijd even constructief. Maar uiteindelijk mag je geen muziek maken om critici tevreden te stellen, dat zou enkel een onvolledig album opleveren dat te hard probeert om hip te zijn. Hun commentaar op de vorige albums was dat ze “overproduced” en niet krachtig genoeg waren. Deze keer was het voor ons heel belangrijk om een levendig en organisch album af te leveren. We hebben de songs samen op de elektrische gitaar geschreven, snel opgenomen, er niet eindeloos aan gesleuteld met allerlei technische snufjes, en vervolgens hebben we enkele shows gespeeld om ze op te warmen.”
“Op Ode To J. Smith staan ook geen autobiografische nummers meer: alle liedjes zijn geschreven met het personage J. Smith in gedachten.”
enola: Hoeveel van jezelf schemert door in liedjes over verzonnen personages?
Primrose: “Iedereen kan zich herkennen in het personage J. Smith. Of je nu muzikant, acteur of iemand met een 9-to-5 bureaujob bent: elk leven zit vol met ups en downs. Het leven is lang niet zo spannend als we onszelf graag wijsmaken, er zijn genoeg minder leuke momenten.”
“Als songschrijver komt er natuurlijk altijd veel van jezelf terecht in je muziek. Zelfs als het bij het schrijven niet autobiografisch bedoeld was, geef je toch een deel van jezelf prijs door de liedjes te spelen of te zingen voor een publiek.”
enola: Fran Healy schrijft nog steeds de teksten. Hebben de andere groepsleden ambities om songs en lyrics te schrijven?
Primrose: “Dougie (Payne, red.) schrijft al enkele jaren liedjes en wordt steeds beter. De songs die hij schrijft zijn anders dan die van Fran (Healy, red.), meer poppish. Wie weet komt er ooit een samenwerking zoals bij Lennon en McCartney, al zal dat afhangen van wat voor een album het volgende wordt.”
“Persoonlijk heb ik nooit de drang gevoeld om songs te schrijven. Mijn talent is drummen en mijn bijdrage tot het songschrijven beperkt zich tot het ritmische gedeelte. Het is beter uit te blinken in één ding, dan proberen goed te zijn in alles.”
enola: Zal het stevigere geluid van Ode To J. Smith de live show veranderen?
Primrose: “De oudere songs hebben we altijd krachtiger gespeeld op concerten. De nieuwe liedjes daarentegen zullen live niet veel veranderen ten opzichte van hoe ze op het album staan: ze zijn immers zo goed als live opgenomen en van sommige songs is zelfs de eerste take gebruikt.”
enola: Jullie hebben nu allemaal een gezin. Maakt dat het moeilijker om te touren?
Primrose: “Ja, dat maakt een groot verschil. Hoe hard je ook probeert om het te ontkennen, je mist je gezin enorm als je op tour bent. We komen net terug van Zuid-Amerika en toen ik thuiskwam werd het me nogmaals duidelijk dat kinderen steeds een prioriteit moeten zijn. Je kinderen hebben je misschien niet altijd nodig, maar het belangrijkste is dat je voor ze klaar staat wanneer ze je wél nodig hebben.”
“We doen maar al te graag alsof we een druk leven hebben — we hebben ons werk en onze andere bezigheden — maar uiteindelijk zijn familie, kinderen en gezondheid het belangrijkste.”
enola: En Travis is dan gewoon een job?
Primrose: “Ik weet dat veel obsessieve fans graag willen geloven dat Travis het alfa en omega is. Maar voor mij is dat gewoonweg niet mogelijk: ik heb te veel dagdagelijkse verantwoordelijkheden. Het leven mag niet draaien om één element, in het beste geval kent een leven meerdere prachtige hoofdstukken. En in mijn leven is Travis steeds een uitstekend hoofdstuk geweest dat hopelijk nog lang zal blijven duren.”
“Soms vind ik het ook wel moeilijk om alles te balanceren. Ik heb de neiging om te focussen op één ding. Dan moet ik mezelf af en toe wakker schudden en verplichten om tijd te spenderen met mijn gezin om te voorkomen dat mijn relaties instorten.”
enola: De DVD-release Travis At The Palace bevat ook een backstage-documentaire. Wat is de strafste anekdote uit het tourarchief van Travis?
Primrose: (denkt na) “Het dronken worden en zot doen op tour is misschien leuk als je jong bent en pas in een groepje zit, maar na een tijdje wordt het gewoon saai. Uiteindelijk wordt er verwacht dat je je werk goed doet en optreden met een kater hoort daar niet bij.”
“Wat mij nog kan verrassen op tour is het ontmoeten van mensen waarnaar ik opkijk. Zo zijn we grote fans van komieken zoals Ben Stiller, die een goede vriend is van ons, en Will Ferrell. Een paar jaar geleden in LA stond Will Ferrell in de zaal met grote ogen naar ons te kijken. Het is eigenaardig wanneer je beseft dat de mensen die jouw leven draaglijker maken, ook genieten van wat jij doet.”
enola: Onlangs werd Noel Gallagher aangevallen midden in een optreden: op het podium werd hij omver geduwd. Jaagt dat jullie schrik aan?
Primrose: “Ik laat het niet aan mijn hart komen, ik ga er van uit dat de crew de nodige maatregelen neemt. Zulke onverwachte dingen horen er gewoon bij wanneer je in een muziekgroepje zit: je bent gedoemd om dolgedraaide mensen te ontmoeten. Wie zich over zulke dingen zorgen maakt, zou zijn huis niet meer uitkomen.”
enola: Heel wat filmscènes werden klassiekers door de muziek op de achtergrond. Welke filmscène had een Travis song kunnen gebruiken?
Primrose: (denkt na) “Ik denk dat sommige songs van The Invisible Band goed zouden passen op de soundtrack van een moderne road movie, een film over een reis, letterlijk of figuurlijk. “Last train” of het donkere “Dear Diary” bijvoorbeeld.”
“Muziek kan veel betekenen als het samengaat met beelden. Toch is het moeilijk in te schatten wanneer het een geslaagde samenwerking zal zijn, het houdt grote risico’s in. We krijgen veel aanvragen om onze muziek te gebruiken voor reclame of tv, maar we stemmen daar enkel mee in als het echt iets is dat niet kan misgaan.”
enola: Het is tegenwoordig nochtans een populaire manier om ontdekt te worden, kijk bijvoorbeeld naar José Gonzales met zijn cover van “Heartbeats”.
Primrose: “Ja, het ontdekkingsproces van muziek is sterk veranderd de laatste tijd en ik ben er eigenlijk niet zo enthousiast over. Voor mij mag het allemaal wat traditioneler: enkele jonge gasten komen samen in een slaapkamer, starten een band, spelen wat shows, overtuigen mensen van hun kunnen en verkopen op die manier hun cd of vinyl. Tegenwoordig leren mensen muziek kennen via visualisering of het internet: er is zoveel onmiddellijk en moeiteloos verkrijgbaar. Allemaal goed en wel, maar het is te gemakkelijk geworden. De wereld was beter af toen alles nog niet zo gemoderniseerd was.”
enola: Fran Healy heeft in een interview eens gezegd dat hij het ongelukkigst was toen de band het meest succesvol was. Wat doet beroemdheid met vier Schotten?
Primrose: “Beroemdheid, succes en rijkdom zijn relatief: de awards, hoe succesvol je bent, het betekent niets. Ik haal mijn geluk uit kleine dingen: familie en vrienden, creatief zijn en hopen dat je er plezier uit haalt. Soms is het de bestemming, maar meestal is het de weg ernaartoe die telt.”
enola: Dus als je zou kunnen kiezen, zou je de beroemdheid achterwege laten?
Primrose: “Ik heb de faam niet nodig, nee. Ik heb beroemdheid ook nooit gezien als iets om naar te streven. Voor mij is Travis steeds een normale job gebleven: als de bekendheid zou wegvallen, zou ik gewoon blijven drummen. Ik zou er geen traan om laten.”
