De Belgische zalen hebben de softrock van Travis lang moeten missen, en met het krachtige Ode To J. Smith leek de kenmerkende gevoeligheid nog verder weg. Maar na amper drie liedjes in de AB liepen we al meteen weer warm voor het Schotse groepje: “It’s such a lovely day / And I’m glad you feel the same”.
De muziekpers scheert zijn volledige oeuvre al jaren over eenzelfde kam, maar een goede luisteraar hoort in de muziek van Travis alle seizoenen. Van het oktober-achtige “Why Does It Always Rain On Me?” tot het fleurig zomerse “Flowers In The Window”: het Schotse viertal werkt met een breed spectrum aan kleuren.
Het recente Ode To J. Smith was echter een minder genuanceerd album, en net met die zwakke plaat keert de band na een lange afwezigheid terug naar de Belgische podia. De obligatoire promotie van Ode To J. Smith geeft een stevige voorzet — “Chinese Blues” en “J. Smith” worden strak gespeeld — maar het oudere werk moet de bal binnenkoppen. Het prachtig oprechte “Writing To Reach You”, reeds vroeg in de set, slaagt meteen in dat opzet en weet diep te raken.
Het is duidelijk dat ook het publiek The Invisible Band en The Man Who nog steeds koestert, wat ongetwijfeld ligt aan de povere airplay die 12 Memories en The Boy With No Name te beurt viel. Debuutalbum Good Feeling blijkt ook niet in de vergetelheid beland te zijn: “U16 Girls”, het gespierde “All I Want To Do Is Rock” en “Falling Down” — inclusief wandelingetje door de zaal — kunnen op herkenningsapplaus rekenen.
Travis maakt er dan ook gretig gebruik van dat songs als “Turn”, “Sing” en het fantastisch schalkse “Side” zich in het collectief geheugen hebben genesteld. De luidkeelse fans nemen geregeld de lead vocals over van Fran Healey, die op zijn beurt beroep doet op het publiek om tijdens het sprankelende “Love Will Come Through” als metronoom te dienen en wanneer Travis-klassieker “Why Does It Always Rain On Me?” de avond afsluit, laat de volledige zaal zich overhalen om gezamenlijk te pogoën.
Travis kon misschien niet altijd rekenen op de goodwill van de muziekcritici, ze bleven wel steeds publiekslievelingen. Een reputatie die de band — zoals dit optreden bewijst — te danken heeft aan zijn onbevangen oprechtheid en enthousiasme. Travis mag in zijn songs dan wel alle seizoenen bezingen, het optreden in de AB was als een luchtig lentebriesje: ontwapenend, verfrissend, zorgeloos, maar daarom niet minder memorabel.
