En zo kwam Death Cab For Cutie na een zomers concert nog eens terug voor een applausrondje in een grote zaal. We zagen een band die zich op een scharnierpunt bevindt, maar mentaal de stap naar een volgend leven heeft gezet. Vergeet het indiegroepje, omarm Death Cab For Cutie de rockgroep.
Echt zo vlot als twee jaar geleden ging het deze keer niet. Verkocht Death Cab For Cutie in 2006 tot ieders verbazing de grote zaal van de AB uit — nadat eerst een veel kleinere box was begroot — dan kon je vanavond aan de kassa van de Hallen van Schaarbeek nog altijd tickets kopen. Ja, deze band is populair sinds ze de overstap naar major Warner maakte, maar het loopt vooralsnog niet uit de hand.
Aan deze kant van de Atlantische oceaan dan toch, want in thuisland Verenigde Staten speelt de groep in het soort arena’s waar een kat haar jongen niet in terugvindt en dat is te merken aan het geluid. Dit is niet langer een sympathieke indieband, die van subtiliteit haar handelsmerk maakte, maar een volgroeide rockband die een potige sound neerzet.
Dat is even wennen, zeker als de band ook nog eens (na één rustige song) als een echte rockgroep opent met een kanonnade van singles en ander uiterst meezingbare nummers zonder veel commentaar. Maar wat moet je anders als je zo langzamerhand gewoon bent voor grote massa’s te spelen; dan is het moeilijk gas terugnemen omdat je in Europa nog niet op dat niveau staat. Van bij het duo "Your Heart Is An Empty Room" en "New Year" is dus duidelijk dat vanavond op kracht zal worden gespeeld. Frontman Ben Gibbard — opvallend afgevallen — staat scherp en ook het erg catchy "Crooked Teeth" en "No Sunlight" zijn in een oogwenk voorbijgeraasd.
Dat is ergens jammer, want zo gaat de band voorbij aan zijn echte kracht: de prachtige verhalen die Gibbard in zijn teksten schetst. Pas in het nieuwe "Grapevine Fires" wordt de klankbalans subtieler en krijgen we een Death Cab For Cutie dat aan vroegere passages deed denken: meanderende gitaarlijnen, introspectieve tekst over een liefde tegen de achtergrond van de Californische bosbranden.
Met "Title Track" en ""Company Calls" wordt ook nog gretig ouder werk opgediept. Zelfs al ligt de nadruk vandaag op de laatste twee albums, de groep vergeet niet waar hij vandaan komt. In de bissen krijgen we daar nog eens het heel oude "Champagne From A Paper Cup" bovenop; helemaal iets anders dan het poppy "Soul Meets Body", de radiosingle die de groep twee jaar geleden naar Werchter bracht.
Dat de groep van meerdere markten thuis is, bewijzen het huppelende "Title And Registration" en het epische "Transatlanticism" — beiden van hetzelfde album. Ook "I Will Possess Your Heart", die onmogelijke eerste single van Narrow Stairs is met vier minuten atmosferische, basgedreven intro andere koek, waarna Gibbard zijn stalkersverhaal inzet. Maar dan gaat het weer terug naar het potige "Bixby Canyon Bridge", een song die tanden toont; wat was ook weer de rode draad vandaag? Juist ja.
Nog steeds lijkt R.E.M. de referentiegroep te zijn om over Death Cab anno nu te kunnen spreken. Net als Michael Stipes groep is dit een band die uit het college/indiecircuit afkomstig is, maar plaat na plaat zijn afkomstniveau ontgroeit. Met Plans en Narrow Stairs richt Death Cab For Cutie zich op een ruimer publiek dan alleen de ingewijden, maar de brede luistermassa bereikt de groep nog zeker niet. Lang kan dat echter niet meer duren: ooit schrijft Death Cab zijn "Losing My Religion", daar zijn we zeker van.
