Eagle Eye




Dat D.J. Caruso zich niet te min voelt om een filmklassieker af
te stoffen voor het huidige publiek met een Blackberry in de hand,
een iPod in de oren en een notebook op de schoot, heeft hij vorig
jaar al laten zien met ‘Disturbia’, een genietbare nougties-upgrade
van ‘Rear Window’. Voor zijn nieuwste, de technothriller ‘Eagle
Eye’, doet Caruso er nog een schep bovenop door leentjebuur te
spelen bij Hitchcock, zowat alle ‘beware the technology!’-thrillers
van de laatste twintig jaar en ook Kubricks ‘2001 : A Space
Odessey’. Niet dat de eclectische kruisbestuiving iets oplevert,
want zelfs good old Hal-9000 zou spontaan tilt slaan bij
het aanschouwen van de utter bollocks die ‘Eagle
Eye’ met een waarschuwend vingertje aan de man probeert te
brengen.

Versbakken leading man Shia LaBeouf speelt Jerry Shaw,
een niksnut die zijn tijd verdoet achter de kassa van een copy
center. Wanneer zijn succesvolle tweelingbroer op mysterieuze wijze
om het leven komt, raakt Jerry verwikkeld in een aanslagcomplot dat
op gang wordt getrokken door een mysterieus telefoontje van een
onbekende vrouw die hem instructies geeft. Hij wordt gekoppeld aan
alleenstaande moeder Rachel (Michelle Monaghan),die net als Jerry
opdrachten moet vervullen als ze haar zoontje levend terug wil
zien. Terwijl ze achterna worden gezeten door FBI-agent Morgan
(Billy Bob Thornton) en overheidsagente Perez (Rosario Dawson),
moeten Jerry en Rachel elke nieuwe missie nauwgezet opvolgen om hun
eigen leven – en de ontelbare deus ex machina’s die ze onderweg
tegenkomen – te redden.

Met ‘suspension of disbelief’ (vrij vertaald: het aanvaarden van
de bullshit die fantasierijke filmmakers ons wekelijks
voorschotelen) is Hollywood al meermaals een driedubbele brug te
ver gegaan, maar D.J. Caruso rekent wel erg hard op de rekbaarheid
van de wenkbrauwen voor zijn nieuwste spektakel. Niet dat dit soort
highconceptcinema te allen tijde realistisch, logisch en plausibel
moet zijn – wel integendeel – maar het zou ook leuk zijn mocht het
toch binnen het eigen geconstrueerd universum geloofwaardig
blijven. In tegenstelling tot zijn grote voorbeelden, Hitchcock en
Spielberg, beschikt D.J. Caruso echter net niet over voldoende
talent om de kijker in een roes van lichtgelovigheid mee te sleuren
in een wereld waarin de gevaren van de surveillancesamenleving,
cyberterrorisme, kunstmatige intelligentie en het fotogenieke
baardje van Shia LaBeouf elkaar ontmoeten. Ironisch genoeg is het
concept achter deze lawaaierige man-on-the-run-thriller afkomstig
uit dezelfde koker van de grootmeester die ons liet geloven in
levende dinosaurussen, aliens die naar huis bellen en
schuimrubberen haaien.

Zolang Caruso zijn van de pot gerukt konijn in de hoed laat,
valt ‘Eagle Eye’ nog te pruimen als adrenalinegedreven
najaarsblockbustertje, ook al is die hele zwik over de gevaren van
geavanceerde technologieën en big brother-praktijken al lang niet
meer zo verrassend als tien jaar geleden. Dat de regisseur gretig
gaat stelen bij ‘The Man Who Knew Too Much’, ‘North By Northwest’,
‘The Manchurian Candidate’, ‘The Terminator’, ‘I Robot’, ‘The
Matrix’ en zelfs ‘Die Hard 4.0’ (de actiescène in de tunnel!), is
allemaal goed en wel, maar er hangt ook een gedateerde
angst-voor-technologiethematiekje vast aan ‘Eagle Eye’. Ondanks de
shaky Greengrasscam krijg je dan ook een dominant laat jaren
negentiggevoel. Niet onbegrijpelijk, aangezien Spielberg het idee
al tien jaar in zijn frigo had liggen. Maar kom, Caruso heeft goed
gekeken naar Tony Scotts ‘Enemy of the State’ (de satellietbeelden
swooshen ook hier lekker hi tech langs het scherm) en
zolang de kijker even wanhopig in het duister moet tasten als de
opgejaagde protagonisten levert ‘Eagle Eye’ spannende
thrills die je sporadisch naar het randje van het zeteltje
doen schuiven. Zo krijgen we vroeg in de film een intense
autoachtervolging waar Jason Bourne met gemak naast zou kunnen
sjezen. Wanneer Caruso echter beslist om vroegtijdig de clou weg te
geven, knalt ‘Eagle Eye’als een lekgeprikte ballon uit elkaar.
Zonder al te veel uit te doeken te doen: Optimus Prime en zijn
Megabots uit de ruimte laten neerdalen zou nog meer steek houden
dan wat Caruso, Spielberg en de achterna hossende roedel
scenaristen uit hun duim hebben gezogen.

Visueel is het allemaal vermoeiend opwindend en snedig in elkaar
geflanst, maar het is toch een beetje deprimerend dat D.J. Caruso
zich meer gedraagt als een poor demolition man’s Michael
Bay dan als de protégé van Spielberg. Alles moet snel snel en met
veel brokstukken, de opbouw moet er zelf maar bij verzonnen worden
en de personages zijn niks meer dan standaard blockbuster jip en
jannekes. Veel persoonlijke visuele flair heeft de regisseur niet
en ook al trekt de film voorbij aan een rotvaart, de écht
spectaculaire momenten kunnen we op de onlangs verbrijzelde hand
van LaBeouf tellen. En net zoals bij ‘Disturbia’ bewijst Caruso dat
eindes absoluut niet zijn dada zijn. Zelden een adrenalinestoot van
een actiethriller zo flets – o wee, de president is een doelwit –
tot routineuze stilstand zien komen.

De acteurs doen wat ze kunnen om de nonsens te verkopen, maar
uiteindelijk moeten ze allemaal niet veel meer presteren dan
hysterisch door de absurde situaties te lopen, al dan niet met een
koffertje McGuffin in de hand. Shia LaBeouf is genietbaar als de
geeky action man van de eenentwintigste eeuw, maar ook hij
moet zich grotendeels beperken tot loop- en stuntwerk. Een
onmemorabele Michelle Monaghan is dan weer de getypecaste
wanhopige-moeder-zoekt-zoon, terwijl Rosario Dawson het
wereldrecord fronsen voor vrouwen probeert te breken. Enkel een te
weinig gebruikte Billy Bob Thornton doorprikt de op technologie
gefixeerde mallemolen met een licht-ironisch grijns en een paar
leuke oneliners.

Het derivatieve ‘Eagle Eye’ had een entertainende paranoia- en
samenzweringsthriller kunnen zijn, mocht het niet allemaal zo
oorverdovend idioot (zowat elke scène valt door de mand als je twee
seconden nadenkt) zijn. Caruso mag nog zoveel flashy shots tegen
het scherm kletsen en Shia mag nog zo energiek van de ene
non-setpiece naar de andere crossen, de plotdraden waar’Eagle Eye’
met de grootste moeite aan vasthangt zijn te ridicuul voor woorden.
Big Brother is watching… and laughing his ass off.’
Fastfoodcinema voor de hersenloze allesvreters.

3
Met:
Shia LaBeouf, Michelle Monaghan, Billy Bob Thornton, Rosario Dawson, Michael Chiklis
Regie:
D.J. Caruso
Scenario:
John Glenn, Travis Wright, Hillary Seitz en Dan McDermott

verwant

Haunted Mansion

Twee keer eerder al lag de Disney-park attractie Haunted...

The Gray Man

(Marc Bussens is voorzitter van de Belgische Unie van...

Pieces of a Woman

De zalen blijven nog steeds dicht en dus wachten...

Entourage

Entourage! Kent u ze nog? Vince Chase, Turtle,...

Fury

Het moet dikke pret geweest zijn op de set...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in