Alle Leslie Nielsens en Mel Brooksventen nog aan toe, het
spoofgenre is in groot gevaar. Sinds een paar jaar hebben de
ettertjes Aaron Seltzer en Jason Friedberg zich als bloeddorstige
parasieten aan de parade van parodieën gehecht en het resultaat is
al lang geen schim meer van klassiekers als ‘Blazing Saddles’,
‘Airplane’ en ‘The Naked Gun’. Na ‘Date Movie’ ‘Epic Movie’ en
‘Meet the Spartans’ graven de jongens hun hol naar de hel nog iets
dieper met het clever getitelde – een makkelijkere voorzet gaan we
niet krijgen – ‘Disaster Movie’. Voor die paar getraumatiseerde
zieltjes die holocaustgewijs hun vorige exploten overleefd hebben
weten al uit welk vaatje deze not so funny boys tappen.
Een symfonie van goedkope blockbusterimitaties, stevig ondersteund
door fijn geselecteerde boer- en drolgrollen in combinatie met
instant-gedateerde popcultuurreferenties. Dit alles wordt mild
anarchistisch afgevuurd in alle richtingen zonder ook maar enig
gevoel voor narratieve logica, komische timing en acteertalent.
Maar het is de wansmakelijke mix van obligaat plagiaat,
kinderachtige homofobie en een consequente minachting voor het
publiek die van ‘Disaster Movie’ een bijna-bewonderenswaardig
dieptepunt maakt op het alsmaar epischer wordende cv van de makers.
Als ze met hun volgende ‘enter genre here‘ Movie nog
lager, platter en wansmakelijker kunnen gaan dan wat ze hier
verwezenlijken, dan zijn het echt wel straffe gasten.
Friedberg en Seltzer staan voor ‘Disaster Movie’ al zo stevig in de
schoenen dat er al lang geen moeite wordt gedaan om een draad
tussen de dodelijk ongrappige sketches te hangen. Sure, ze
steken wel een paar meteorieten, een halve natuurramp, een tornado
en wat hysterisch ‘Cloverfield’-gekrijs in hun vehikel om de titel
te verantwoorden, maar daar eindigt dan ook elke parodie gericht op
het genre ‘rampenfilm’. Wat de jongens – die hun talent ontplooiden
bij de ‘Scary Movies’ – wel in overvloed aanbieden zijn weinig
subtiele referenties naar de meest relevante blockbusters van de
afgelopen tien maanden en een beetje lachen met easy media
targets zoals Amy Winehouse. Zoeken wat populair en iconisch
is, er een plastieken koe op laten vallen et voila, een
fijn staaltje satire is geboren volgens Friedberg en Seltzer.
De heren hebben bovendien zo kort op de bal gespeeld (je merkt
duidelijk dat ze zich vooral gebaseerd hebben op scènes uit
trailers, de tamzakken) dat er zelfs spoofs van flops als ‘Speed
Racer’ en ‘The Love Guru’ de revue passeren. Zelden zo’n flagrant
excuus voor een film gezien om gewoon eventjes te incasseren en te
teren op het tijdelijke succes van andere filmtitels. Kan je
trouwens nog wel van een spoof spreken als er gewoon heelder scènes
uit andere films worden nagespeeld met slecht acterende lookalikes
die al dan niet in een drolletje trappen? En zou het doelpubliekje
eigenlijk wel lang genoeg naar ‘No Country for Old Men’ hebben
gekeken om te kunnen lachen met die legendarische snit van Javier
Bardem? En misschien wel de allerbelangrijkste vraag, wanneer gaan
Friedberg en Seltzer eens de memo krijgen dat de schijnbaar
pedofiele neigingen van Michael Jackson al minstens zes jaar niet
meer grappig zijn.
Dat ‘Disaster Movie’ een slechte film is, zullen de hinnikende
tieners met een P-Magazine in hun broek uiteraard ook wel
doorhebben, maar je moet toch al van een hardnekkig incestieus nest
afkomstig zijn om met deze ongein in een deuk te liggen. Het is
plaatsvervangend gênant (Amy Winehouse als sabeltandmonster,
olé), hemelstergend lang uitgerokken (het stukje met
Hannah Montana kan zo in het guiness book als de langste ongrappige
sketch aller tijden) en gewoon veel te slordig en infantiel
uitgewerkt om ook maar een schuldig gniffeltje uit te halen.
Tuurlijk kan je de draak steken met oestrogeenbom ‘Sex and the
City’, het overserieuze ‘The Dark Knight’, het turbotaaltje van
‘Juno’ en het naïeve prinsesje van ‘Enchanted’, maar als je niet
verder geraakt dan Zijne Gevlederde achter een wagen te slepen, het
prinsesje omver te laten rijden, Juno’s water te laten breken en
onsubtiel te suggereren dat Sarah Jessica Parker een mansmoel
heeft, dan zijn we natuurlijk snel uitverteld. Niks wordt
opgebouwd, uitgewerkt of ook maar een beetje anders aangepakt dan
met ‘zie ze klop krijgen’-slapstick van de flauwste soort. Hancock
die met zijn knikker tegen een paal vliegt, Hulkske die
uit zijn broekje spat en een nobele onbekende die rondhost in een
pluchen pandapak, ‘Disaster Movie’ heeft het allemaal en nog net
iets meer.
Midden in het oog van de apocalyptische stortvloed van memorabele
Friedberg en Seltzer-hoogstandjes zit er een scène waarin de Amy
Adams-in-Enchanted-lookalike haar irritante bek tot bloedens en
scheurend tandvlees toe stukvreet op de scherven van een fles. Laat
dát nu net het gevoel zijn dat wij voor eeuwig en altijd met
‘Disaster Movie’ zullen associëren. Zonder overdrijven één van de
meest verwerpelijk slechte films van de laatste honderd
jaar.
