Headliner van de dag is een old man uit Canada. Een man voor wie het wanbegrip levende legende is uitgevonden, maar die weigert zich daarin te wentelen en zich integendeel nog steeds ten volle geeft. Neil Young is een heel klein beetje God.
Neil Young is inmiddels 62 jaar oud en draagt daarvan de tekenen. Young is wat pafferig geworden, zijn voorhoofd telt meer kloven dan de Grand Canyon en de haardos heeft er vijftien jaar geleden al de brui aan gegeven, al heeft niemand dat al aan de man zelf durven vertellen. Ook zijn muzikanten zien eruit alsof ze eerder thuishoren op het recreatieuurtje van seniorenresidentie Peis en Vree dan op het hoofdpodium van een rockfestival. In het zicht van al die vleselijke aftakeling vrezen we even dat de versheidsdatum wel eens overschreden zou kunnen zijn.
Van bij de eerste door merg en been snijdende noot van "Love And Only Love" weten we echter dat alle twijfels onterecht zijn. ’s Mans vingers dartelen over het fretboard van zijn gitaar als kinderbeentjes over een mijnenveld in Oost-Afghanistan en zijn stem klinkt nog even helder als ten tijde van Harvest. Voor ons staan een vijftiger met dreadlocks en een bruggepensioneerde met gescheurde jeans breeduit te grijnzen. Wanneer Young verdergaat met "Hey Hey, My My" heeft hij allang bewezen dat hij nog steeds relevanter is dan Air Traffic ooit zal zijn.
Toch is lang niet iedereen overtuigd van de grootsheid van de Canadees. Opvallend veel jongeren laten het hoofdpodium voor wat het is om richting Marquee te trekken of de stalletjes rond de weide te verkennen. Naast ons slaagt een ongeveer vijftienjarig armkervend emo-huppelkutje er zelfs in te verkondigen dat "ze beter Tokyo Hotel hadden genomen als headliner". Sommige mensen zijn gewoon levende reclameborden voor postnatale abortus.
Young zelf lijkt het allemaal niet te deren. De man bespeelt zijn gitaar als een jailbird die na tien jaar vrij komt zijn vrouw bespeelt. De grootste hits passeren de revue zonder dat ook maar een spoortje metaalmoeheid te bespeuren valt. De helft van het publiek is oud genoeg om de namen van hun eigen kleinkinderen vergeten te zijn, maar "The Needle And The Damage Done", "Heart Of Gold" en "Old Man" worden woord voor woord meegebruld.
Het enige minpunt is dat Young zich af en toe te veel lijkt te verliezen in zijn gitaarspel. Lang uitgesponnen gitaarsolo’s maken de hoofdbrok uit van de Dylan-cover "All Along The Watchtower" en "No Hidden Path". Young mag dan wel een virtuoos zijn, de songs verliezen een behoorlijk deel van hun kracht wanneer ze gebracht worden als een soort Koningin Elizabethwedstrijd voor elektrische gitaar. Los daarvan bewijst Neil Young nog meer rock-’n-roll te hebben in één met gewrichtszalf behandeld vingerkootje dan het overgrote deel van de huidige generatie bijeengebundeld. Keep on rockin’ in the free world!
