Het verhaal van Death Cab For Cutie is klassiek en nagenoeg bekend:
een indie-groepje dat een drietal cd’s uitbrengt die enthousiaste
reviews krijgen en waarmee ze een trouwe maar kleine fanbase
vergaren, maar toch hun weg naar het grote publiek niet lijken te
vinden. Met vierde album ‘Transatlantiscism’, vol leuke
indiepopdeuntjes, blijkt daar in 2003 eindelijk verandering in te
komen wanneer ze dankzij populaire series als ‘The OC’ en ‘Six Feet
Under’ door een groter publiek opgepikt worden.
Het grootste succes komt er wanneer ze bij Atlantic Records tekenen
en in 2005 ‘Plans’ uitbrengen, een commercieel succes dankzij
meezingers als ‘Soul Meets Body’ en ietwat kleffe nummertjes als ‘I
Will Follow You Into The Dark’, waarvoor al gauw menig tienerhart
smelt. De verzamelde muziekpers reageert met gemengde gevoelens,
maar de doorbraak van Death Cab For Cutie is een feit.
Toch heeft het drie jaar geduurd vooraleer ze met deze nieuwe,
‘Narrow Stairs’, op de proppen komen. Misschien is het een
louterperiode na het onverwachte succes?
Ben Gibbard, zanger en tekstschrijver, is er in elk geval niet
optimistischer op geworden en levert met dit album hun meest
duistere en beklemmende plaat af.
Bloemetjes noch bijtjes hier, maar zwaarwichtige teksten over
stalking en verloren idealen. Maar goed, laat ons direct met de
deur in huis vallen: wij neurieden liever mee met de vrolijke
indiepopdeuntjes.
Death Cab probeert op dit album soms iets té krampachtig een eigen
gezicht te vinden. Getuige daarvan ‘I Will Possess Your Heart’,
tweede nummer op de cd en tevens eerste single. Speelduur: 8:26.
Vier minuten lang worden we verveeld met een instrumentale intro
die drijft op een baslijntje en enkele subtiele drums, vooraleer
Gibbards ijle stem ons duidelijk maakt dat er wel degelijk nog een
song volgt.
Jammer, want de vier minuten die volgen zijn best te pruimen. Wou
DCFC ons duidelijk maken dat ze, ondanks het contract bij een
major, geen commerciële toegiften hoeven te doen? Sympathiek
statement jongens, maar laat jullie muziek er niet onder
lijden.
Na de eerste nummers wordt er wat gas teruggenomen en krijgen we
enkele klassieke Death Cab-songs voorgeschoteld. Alweer met
wisselend succes: zo is ‘Talking Bird’ een nummer dat zachtjes
wegkabbelt maar uiteindelijk nergens heengaat. ‘You Can Do Better
Than Me’ kan ons dan weer wel bekoren. Hier bewijst de groep dat
zij, zoals zovelen, ‘Pet Sounds’ in de platenkast hebben staan.
Frisse sixtiespop, zou je denken, maar dat is buiten de met
melancholie doordrenkte stem en lyrics van Gibbard gerekend, die
het nummer van de vrijblijvendheid redden en voor de nodige
weerhaken zorgen.
Hoewel ‘Narrow Stairs’ dus aanvankelijk niet helemaal overtuigt,
heeft de plaat ons vanaf dat moment toch bij het nekvel. Er volgen
namelijk nog enkele prachtige (f)luisterliedjes, als ‘Grapevine
Fires’ en ‘Your New Twin Sized Bed’ die de delicate toer opgaan,
zonder de hen zo typerende loepzuivere melodieën uit het oog te
verliezen.
Het tempo wordt weer wat opgedreven met ‘Long Division’, best een
aardig stukje songsmeedwerk met meezingbaar refrein, maar jammer
genoeg laat dit nummer ons verder volledig koud. Hetzelfde geldt
voor ‘Pity And Fear’, een song waar we vreemd genoeg enkel de outro
van kunnen smaken. Twee nummers die misschien beter waren blijven
zitten in het dertien-in-een-dozijn-hokje waar ze zijn
uitgekropen.
Er dient blijkbaar nog een relatiebreuk verwerkt te worden ten
huize Gibbard en dat doet hij dan ook op afsluiter ‘The Ice Is
Getting Thinner’, enkel nog begeleid door een sobere gitaar. Het is
een mooi en subtiel nummertje dat op intelligente wijze de valkuil
van de klefheid ontwijkt en een waardige afsluiter vormt voor hun
verder nogal wisselvallige vijfde. ‘Narrow Stairs’ blijkt dus een
lichte teleurstelling, al zitten er ook hier weer verschillende
pareltjes tussen die vlotjes de weg naar onze mp3-speler zullen
vinden.
http://www.myspace.com/deathcabforcutie
http://www.deathcabforcutie.com
Death Cab For Cutie speelt op 8 juli in Rivierenhof,
Antwerpen.