EMI, 2008
Een quote van Ricky Gervais als groepsnaam, remixes voor Bloc Party en
Muse en mee
op tour met The Cribs en Nine Inch Nails. Does
It Offend You, Yeah is een kind van haar tijd: de band weet zich
als geen ander het juiste imago aan te meten en zo mee te drijven
op de huidige ‘postDaft Punkhype’.
Hun debuutplaat ‘You Have No Idea What You’re Getting Yourself
Into’ bevat een vleugje !!!, een theelepel
Justice, een
flinke scheut Simian Mobile Disco
en een wolkje Hadouken. Ingrediënten genoeg voor een pittig en
appetijtelijk gerecht, maar toch blijkt DIOYY daar op het einde van
de rit vooral een flauw afkooksel van te zijn.
De plaat begint nochtans alleraardigst met ‘Battle Royal’, een
nummer dat rechtstreeks uit de diepste diepsten van de oceaan komt
en met zijn overstuurde bassen meteen op kruissnelheid vaart. Na de
eerste “Take it down” worden alle zeilen nog eens wijd
bijgezet, waarna de schuit na drieëneenhalve minuut aanmeert na de
woeste golf van electronica getrotseerd te hebben.
Tijdens ‘With a Heavy Heart (I Regret to Inform You)’ volgt DIOFYY
een volledig andere koers; dit is catchy pretrock à la Klaxons meets
Hadouken. De schreeuwerige leuzes van ‘zanger’ James Rushent doen
de totaalsound van de groep echter oneer aan en maken van het
nummer één drukke chaos.
En daar bevindt zich het grootste pijnpunt van het concept Does It
Offend You, Yeah. Zelfs ‘eclectronica’ heeft grenzen en de groep
balanceert iets te zwierig op de flinterdunne scheidingslijn tussen
geniale raverock en overvolle warboel.
Een gemiste kans dus, zeker als je weet dat de plaat geproducet
werd door niemand minder dan Rich Costey, bekend van zijn werk met
Muse, Interpol, Audioslave
en The Mars
Volta. Een man van wie we toch veronderstellen da hij weet hoe
een plaat moet klinken.
Voorts hoorden we nog ‘Dawn of the Dead’, een nummer van dertien in
een dozijn: niet abominabel slecht, maar ook geen uitblinker,
volledig in het rijtje passend van bands als Panic at the Disco,
Good Charlotte en Fall Out Boy. Dat ze hier vele meisjesharten
sneller mee doen slaan, staat buiten kijf, maar de muziekliefhebber
zal toch op een andere manier aan zijn trekken moeten komen.
Ook single ‘We Are Rockstars’ is een regelrechte gooi naar ‘Krack’
en ‘I Love Techno’ van Soulwax, maar na
ongeveer elk nummer op de plaat blijven we achter met een gevoel:
“Dit hebben we al eens eerder gehoord”.
De basissongs van DIOYY zijn dus zeker niet slecht. Neem nu
‘Doomed Now’: snedig tot op het bot, met gitaarriffs à la Hard-Fi.
De wannabe ‘Chromeo voice-over’
is echter zo prominent aanwezig dat we na 2 minuten de volumeknop
resoluut naar links draaiden.
Idem dito voor de overige nummers: ‘Attack Of The 60 ft Lesbian
Octopus’ is te opgefokt, ‘Weird Science’ te Daft Punk en ‘Epic
Last Song’ te voor de hand liggend.
Een gemiddelde van 3 leuke songs op 10 is dus zéker te weinig om
ons te overtuigen van de kunde van Does It Offend You Yeah. Of ze
live potten kunnen breken, zullen we zien op de Pukkelpopse heide,
maar op dit debuut is de originaliteit alvast ver te zoeken. Vrij
naar A. Schweitzer : ‘Het is beter zelf een voorbeeld te zijn dan
voorbeelden na te streven’. Misschien een ideetje voor een volgende
albumtitel?
http://www.myspace.com/doesitoffendyou
