Ramonesplaten staan er om bekend dat ze een kwade bui in een mum van tijd verdrijven. Ook tegen zwaarmoedigheid bestaan muzikale hulpmiddelen. Maar waar luister je naar als je al met een gelukzalige glimlach rondloopt? Naar een plaat die de glimlach van een rechtvaardiging voorziet: Exaltation Of Larks, bijvoorbeeld.
Dot Allison kent u misschien nog van One Dove, de Schotse band die begin jaren negentig kortstondig furore maakte. Het gezelschap mixte grooves met jaren tachtig camp en had met "Breakdown" een bijna-hit te pakken. Aan het einde van het decennium gooide frontvrouw Allison het over een andere boeg en naast collaboraties met onder meer Massive Attack en Pete Doherty, bracht de vrouw sinds 1999 twee soloplaten en een e.p. uit die nu een vervolg krijgen met het onaards mooie Exaltation Of Larks.
Ook op deze worp worden de controversiële invloeden niet geschuwd. Opener "Allelujah" doet qua sfeer denken aan "Wish You Were Here" van Pink Floyd, maar dan ontdaan van alle klefheid. In de plaats daarvan biedt het nummer een sfeer zo dromerig dat tijd en ruimte lijken te verdampen. Daarmee rekent Allison af met de experimentele inslag van voorganger We Are Science. Niet dat Exaltion Of Larks een rechtlijnig plaatje is dat door uw Dana Winner-minnende grootmoeder met gekir onthaald zal worden; daarvoor kleurt Allison kleurt nog net iets te veel buiten de lijntjes en laat ze sfeer primeren op songstructuren.
Dat laatste lijkt een trekje dat Allison heeft meegenomen van Massive Attack, zoals blijkt uit de onderhuidse spanning in een nummer als "In Deep Water". Maar ze doet net zo goed denken aan oude meesters. "Thief Of Me" klinkt bijvoorbeeld als een eigenzinnige interpretatie van wat Neil Young en Crazy Horse deden op Everybody Knows This Is Nowhere.
De grootste overeenkomst lijkt er echter te zijn met de neopsychedelici van Black Cab. Allison komt op Exaltation Of Larks net zo zweverig uit de hoek als dat gezelschap en slaagt er met verve in het rustgevende karakter van marihuana naar muziek te vertalen. Aangevuld met een sporadische orkestrale oprisping, wordt dat voornamelijk volbracht door Allisons wonderlijke stem. Denk wat dat betreft aan Charlotte Gainsbourg, maar dan zachter én prikkelender.
Wanneer het over Allison gaat, wordt hier en daar ook naar Emmylou Harris verwezen, een vergelijking die voor beiden als een compliment gezien mag worden, zij het dat Allison weet te ontkomen aan het hippiestigma dat Harris willens nillens met zich meedraagt. Evengoed refereert Allison namelijk aan Nico of werk van folkies als Gene Clark. De ingetogenheid die "Sunset" bijvoorbeeld uitstraalt, is voor de popliefhebbers wat le Flandre profonde voor sommige nostalgische zuurpruimen is: een ideaalbeeld. Het grote verschil is dat Allison die droom daadwerkelijk tot leven weet te brengen en een soort van sixitiesfolk maakt zoals je denkt dat sixtiesfolk zou moeten klinken, zonder daar ooit een bewijs van in handen gehad te hebben.
Daartoe bedient Allison zich van dezelfde vertederende inslag als Mercury Rev, op wiens All Is Dream "You Dropped Your Soul" niet had misstaan. Klinkt allemaal mooi, maar zoals dat gaat met geluk: je moet er zin in hebben. Sommige muziek werkt eenvoudigweg niet altijd en dat is bij Exaltation Of Larks niet anders. Er zijn nu eenmaal dagen waarop je niet onder een warm, knus deken wil gaan liggen. Dot Allison moet je met andere woorden bewaren voor de spaarzame momenten dat de tijd er wel rijp voor is. Deze plaat kan je misschien niet gelukkig maken, maar als je het al bent, kan ze je geluk naar een hoger plan brengen.
