"Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd", moet Sylvain Chauveau gedacht hebben. En dus schreef Franse muzikant voor zijn miniplaat S. slechts een handvol minimale composities bijeen die het best gedijen in een harmonieuze wereld hier ver vandaan.
Met deze e.p. debuteert Chauveau bij op het gerenommeerde Type-label. De verwachtingen zijn dus hooggespannen. Want bij Type heeft de kwaliteit steevast de bovenhand op de kwantiteit. Jonge, veelbelovende artiesten als Khonnor, Julien Neto, Sickoakes en Deaf Center zorgden er al voor hedendaagse meesterwerkjes die elektronica smaakvol laten verzoenen met ambient, klassiek, noise en avant-garde. Het mag niet verbazen dat Sylvain Chauveau hier nu ook zijn muzikale ei mag leggen: zowel Angles, de prachtplaat die hij met Arca uitbracht, als zijn soloreleases zijn stuk voor stuk uitstekend. Zijn vorige plaat Down To The Bone bevatte eigenzinnige covers van Depeche Mode, waardoor hij zich bij het maken van S. liet inspireren: "Enjoy The Silence", luidt zijn nieuwe motto.
Opener "Composition 8" rust op een onderhuidse drone waarboven spaarzame gitaarklanken rond dwarrelen in een kille, donkere leegte. Telkens als ze dreigen te verdwalen, zorgt Chauveau voor een knisperende elektronicatoets die de weg terugwijst. Even maar, want de ijle pianomotieven op "P." en "N" leiden recht naar niemandsland. Het is een intens emotionele en diepgaande trip. Enkel de serene stiltes tussen de pianotoetsen geven de kans om de verwarring te ontvluchten.
Op afsluiter "A_" zijn alle uitwegen nog steeds versperd door mistige ruis. Tot enkele schriele stemflarden heimelijk de weg terug wijzen. De "tocht door het donker" zit erop. S. is klein maar fijn, en meer moet dat soms niet zijn. Ook al is het een confronterende thuiskomst, na een dromerige trip ver weg van het jachtige ritme van onze samenleving.
"Het interessantste is wat de luisteraar zelf aan de muziek toevoegt", vertrouwde Max Richter ons vorig jaar toe. Ook gelijkgestemde ziel Sylvain Chauveau beperkt zijn eigen inbreng tot een absoluut minimum: abstracte muziek, een vale grijs-blauwe hoes zonder verdere info, cryptische songtitels,… Laat ons S. daarom invullen als de ’s’ van superbe, sédatif en sans-souci, voor een fantastische plaat met een kalmerend effect over een zorgeloos bestaan.
