Typisch. Nu had ik eindelijk eens een duidelijk afgetekende nummer
één (dat moet geleden zijn van ‘Bill and Ted’s Excellent Adventure’
in ’89) voor mijn uiterst selectief samengestelde top, blijkt dat
hij eigenlijk pas over twee weken, volgend jaar dus, uitkomt.
Bogus dus. Ook de twee uitstekende festivalfilms ‘Once’ en ‘This Is England’ heb ik
met pijn in het cinefiele hartje moeten schrappen om dezelfde
reden. Afspraak volgend jaar, zoveel is zeker.
Veel degelijk werk gezien in 2007, maar de overdonderingen en
aha-erlebnissen bleven jammer genoeg uit. Goed gelachen met de
producties van Judd Apatow, Will Ferrell op het ijs, de mannen van
‘Hot Fuzz’ en
het accent van Leo in ‘Blood Diamond’, zwaar
afgezien met de niet aflatende stortvloed van horror sequel
crap (om van het schrijven van de recensies nog maar te
zwijgen) en stiekem genoten van de langverwachte comeback van
Optimus Prime. Maar het zijn de volgende tien die een felbegeerd
plekje wisten te bemachtigen in het lijstje der lijstjes.
Top 10
1. Das Leben der
Anderen
Al bijna een jaar geleden gezien en deze ontroerende, meeslepende
en doorleefd geacteerde thriller zit nog altijd onder mijn huid te
wriemelen. Laat de Duitsers maar rustig hun wonden van het verleden
likken, het levert ijzersterke cinema op.
2. Ratatouille
Hou
dat contract met Pixar maar stevig vast, Disneybonzen.
Verrukkelijke animatieklassieker in spe om letterlijk de duimen en
vingers bij af te likken.
3. Stranger than
Fiction
Clownsmoel Will Ferrell verbaast vriend
en vijand met een ingetogen vertolking en dat levert een magisch
stukje metacinema op. De melk en koekjes-scène alleen al is genoeg
om het hart een klein beetje te laten smelten.
4. Little
Children
Todd Field bevestigt zijn talent met
deze originele, zinnenprikkelend zwoele en soms gewoonweg bizarre
kijk op suburbia. ‘Welcome to disturbia’ zou Shia zeggen.
Kate Winslet kan mij trouwens nog altijd krijgen.
5. Hairspray
Dé feelgoodfilm van het jaar. Fout en campy maar ook
onweerstaanbaar swingend en met een perfecte ironische knipoog
gebracht.
6. The Painted
Veil
De literatuurverfilming die langer bleef
hangen dan ik ooit had durven hopen. Was het nu het overtuigend
spel van Norton en Watts, de elgante fotografie of de meesterlijke
score van Desplat, het bleef plakken en verdient absoluut een
vermelding.
7. The Assassination of Jesse
James by the Coward Robert Ford
Kijk eens aan, na
een paar maanden gemengde gevoelens komt deze trage maar
hypnotiserend mooie anti-western toch mijn top tien
binnengedwarreld als een melancholisch herfstblad op zoek naar een
plekje om het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen.
8. Zodiac
Fincher
is terug en we zullen het geweten hebben. De beste
procedurethriller sinds ‘All the President’s Men’ met pluspunten
voor de getrouwe evocatie van de tijdsgeest en de showstelende rol
van Robert Downey Jr.
9. Apocalypto
Mad
Mel ontketent zijn demonen met deze knoert van een avonturenfilm.
Beetje aan de bloederige kant, maar als intens pulserende
adrenalinestoot was ‘Apocalypto’ de uitschieter van het jaar.
10. The
Host
De beste zomerblockbuster van het jaar kwam
niet uit Amerika. De eerste aanval van het monster is nu al een
klassieker en de originele mix van sociale kritiek, tragikomedie en
actie maakt van ‘The Host’ superieur entertainment met een cinefiel
aura waar Hollywood nog heel veel van kan opsteken.
Flop 5: de scheten in de fles van het jaar
1. Pirates of the Caribbean: At
World’s End
Nog langer! Nog meer
overgecompliceerde plotkronkels! Nog saaier! Nog shittier!
De voornaamste reden waarom ik steeds meer een afkeer begin te
krijgen van opgeblazen blockbustergedoe. Het mag nog zoveel
opbrengen, het blijft kut met peren.
2. Goya’s
Ghosts
Afgang voor Milos Forman en een
getalenteerde cast die hier behoorlijk foute dingen doet in dit al
even foute kostuumdrama dat zichzelf steeds verder overtreft met
potsierlijke toestanden. Verrassendste miskleun van het jaar.
3. Bordertown
Ik
krijg het op mijn heupen van slechte films die je opeens niet te
hard mag aanpakken omdat ze ‘goede bedoelingen’ hebben.
‘Bordertown’ was die film van 2007. En ik wil de Jennifer Lopez van
‘Out of Sight’ terug. Die was sexy en kon acteren!
4. The Golden
Compass
De gênantste wannabe-blockbuster
van het jaar. Coole ijsbeer, barslecht spektakel. Voor één keer had
het Vaticaan gelijk.
5. Death
Proof
Oh ironie, de grootste liefhebber van de
trashy B-film gaat volledig de mist in met zijn geforceerde hommage
aan de slechte smaak. Kurt Russell doet keihard zijn best, maar de
taterende grieten waren er echt teveel aan. Sorry Rosario, je bent
een ongelooflijk zagewijf.
Noot: Onvoorwaardelijke drek zoals Epic Movie,
Firmin, Hitman, romantische prullen en de horrorkeutels verdienen
het zelfs niet om in een floplijstje te eindigen.
Nog wat prijzen die ik absoluut kwijt wil voor het nieuwe jaar
begint:
Chica van het jaar: Rose McGowan als Cherry
Baby in ‘Planet
Terror’.
Coolste motherfucker van het jaar (net zoals de
vorige jaren en de vele jaren die nog zullen volgen): Clive Owen in
‘Shoot ‘em
Up’.
Strafste acteerprestatie van het jaar: Sam
Riley als Ian Curtis in ‘Control’.
Doorbraak van het jaar: Casey Affleck met zijn
heerlijk op zoek naar de baard in de keel-stemmetje.
Comeback van het jaar: Josh Brolin (ken uw
Goonies!) als psycho bastard in ‘Planet Terror’ en
corrupte badass flik in ‘American Gangster’. En
dan heb ik ‘No Country for Old Men’ nog niet meegerekend.
Nostalgiemoment van het jaar: meekwelen met
Lasgo’s ‘Something’ in ‘Dagen zonder lief’. Ook
met voorsprong de beste Vlaamse film van het jaar.
Kippevelmoment van het jaar: Will Ferrell die
‘Whole Wide World’ van Wreckless Eric zingt voor Maggie Gyllenhaal
in ‘Stranger than
Fiction’.
Beste gevecht: Bruce Willis tegen de
straaljager in ‘Die
Hard 4.0’. Pak ‘m Bruce! Sla erop!
Soundtrack van het jaar: ‘The Fountain’ van Clint
Mansell.
Held van het jaar: McLovin uit ‘Superbad’. Een nerd, een
lover, een legende.
Guilty Pleasure van het jaar: ‘Shoot ‘em Up’. Wedden
dat John Woo ergens in een hoekje heel jaloers zit mee te kijken
naar dit knalfestijn.
Beste opmerking in de bioscoopzaal: ‘Amaai, dat
zit precies nog goed in elkaar’, de jongeman achter me die de
weldoordachte plotconstructies van ‘Saw IV’ wel wist te
appreciëren.
Must-see van 2008: ‘There Will Be Blood’ van
Paul Thomas Anderson. En hopen dat Indy 4 de jeugdherinneringen
niet bezoedelt natuurlijk.