Er is weinig ruchtbaarheid aan gegeven en de promomachine is niet eens aangezwengeld, maar toch weet de hele wereld het: Bonnie ’Prince’ Billy (Will Oldham) heeft een nieuwe plaat uit. Een e.p. gevuld met covers weliswaar, maar toch een nieuwe Oldham. En dat is voor de meesten al wat er gezegd moet worden.
Geheel conform Oldhams eigenzinnige werkwijze heeft hij opnieuw nieuwe muzikanten ingeschakeld om zijn muzikale universum mee vorm te geven. Ditmaal mogen Espers-leden Meg Baird en Greg Weeks samen met celliste Maggie Wenk een poging wagen (Oldham staat erom bekend dat hij niet repeteert) om de moderne bard te volgen in zijn continue zoektocht. Meer dan een enkele cello, wat achtergrondzang of nauwelijks hoorbare percussie hoeven ze evenwel niet toe te voegen.
Op de e.p. staat naast zeven covers één eigen nummer, "I’m Loving The Streets". Maar deze vrolijke countryriedel is zeker niet het beste nummer van Oldham, laat staan van de e.p. Die eer is weggelegd voor het verstilde "I’ve Seen It All" dat de herinnering aan Björks duet met Thom Yorke wegvaagt. In tegenstelling tot hen voert Oldham een dialoog met zichzelf, al voegen de anderen nu en dan wat achtergrondzang toe aan het geheel.
Ook het wondermooie en intrieste "My Life" van protestzanger Phil Ochs (een tijdgenoot van Dylan, hij pleegde in 1976 zelfmoord) doet de adem stokken. De weinig toonvaste stem van Oldham weet het tragische nummer een flard hoop mee te geven. De weinig voor de hand liggende cover "The Way I Am" (van de Britse postpunkers The Mekons) krijgt dankzij zijn akoestische kleedje een melancholische toets mee die netjes aansluit bij de andere songs.
Tot de nog vreemdere coverkeuzes behoren "Am I Demon" van Danzig en "The World’s Greatest" van R. Kelly. Oldham zet beide nummers volledig naar zijn hand, waardoor de eenheid van de EP bewaard blijft. En als R. Kelly eraan geloven moet, dan ook Frank Sinatra. Old blue eyes’ "Cycles" wordt vertaald naar een weemoedige countryballade, inclusief gefluit.
Uit Mickey Newbury’s indrukwekkende catalogus haalt Oldham niet het beroemde "An American Trilogy" (u kent waarschijnlijk de Elvis-versie) maar wel "I Came To Hear The Music" dat hier omgedoopt wordt tot "I Came Here To Hear The Music". De song laat als opener van de plaat duidelijk horen wat er verder nog verwacht mag worden.
Ask Forgiveness is verre van een meesterwerk geworden, maar behoort wel tot het fijnere werk van Oldham. Fans van de man kopen het werk sowieso, maar ook zij die — terecht — Oldhams uitgaven met omzichtigheid benaderen, doen hier geen miskoop mee. De eigenzinnige singer-songwriter heeft namelijk een evenwichtige EP uitgebracht die in de eerste plaats mikt op stilte.
