Porseleinen traagheid. Kristalmooie, uitgepuurde liedjes. Sirenenzang. Muziek voor aan het einde van de regenboog. Woorden schieten te kort als we het over het bijna twintig jaar oude, bloedmooie The Trinity Session van The Cowboy Junkies moeten hebben. Twee decennia later zet de band de puntjes op de i met een nagelnieuwe, opnieuw opgenomen, heruitgave van haar eigen klassieker.
Vraag tien rockrecensenten naar hun favoriete platen uit de jaren tachtig en de kans is groot dat zeker acht The Trinity Session in hun lijstje zullen zetten. Niet verwonderlijk: The Cowboy Junkies tekende met zijn doorbraakplaat immers voor een geheel eigen geluid,— een soort Valium-blues — en kreeg grote navolging in bands als Low, Mojave 3 en zelfs Codeine. Bovendien kan The Trinity Session bogen op een uniek opnameprocedé: in de loop van één nacht (!) en gewapend met slechts een simpele microfoon en een DAT-recorder, zette de groep, geïnspireerd door de bijzondere locatie van de Trinity-kerk in Toronto, niets minder dan een absoluut meesterwerk op plaat.
Hoe vier je de twintigste verjaardag van zo’n onovertrefbaar album? Door ze, samen met een rits gastmuzikanten, nogmaals op precies dezelfde plaats en tijdsspanne op te nemen, tiens. En, vraagt u nu, dienen we ons stante pede naar de platenwinkel te reppen en de Trinity Revisited-cd/dvd te kopen dan wel ongeduldig tandenknarsend het origineel te bestellen? Goede vraag. Op de tweede versie staan bijdragen van onder andere Ryan Adams, Vic Chestnutt, Jeff Bird (die ook wel op het origineel meespeelde) en de heerlijke Natalie Merchant. Ook telt Trinity Revisited twee nagelnieuwe songs die er best mogen wezen. Zo werd Elvis Presleys "Blue Moon" naar goede gewoonte uitgekleed tot enkel het geraamte — een baslijn, een spaarzaam streepje mondharmonica en de engelenzang van Margo Timmins — overblijft. Klasse! "Working On A Building" is dan weer wat meer up-tempo en toont ons de richting waarin The Cowboy Junkies geëvolueerd is: meer elektrisch, iets sneller en meer bluesy. Die elektrische arrangementen zorgen ook herhaaldelijk voor significante verschillen tussen de originelen en de versies anno 2007. Let bijvoorbeeld op de nieuwe coverversie van Lou Reeds "Sweet Jane": mooie pedalsteel, fijn ritme, iets minder focus op de bas en met een compleet nieuw gezongen middenstukje. Leuk!
Maar moet je voor enkele nieuwe arrangementen, vier gastmuzikanten en twee nieuwe songs een complete cd kopen? Nou neen, al bezwijkt u misschien wel voor de bijgevoegde concert-dvd. Regisseur en fan van het eerste uur Francois Lamoureux doet gelukkig niet meer dan de opnames van de nieuwe plaat registreren. Maar door die prachtige, sacrale locatie van de Trinity-kerk, een zeer mooie, uitgekiende, steeds wisselende belichting en Lamoureux’ aandacht voor het kleinste detail — dat lachje van Margo Timmins! Die blikken van respect en bewondering tussen de muzikanten! — kregen wij toch kippenvel.
De bijgevoegde documentaire oogt wat schoolmeesterachtig en bracht ondergetekende niets nieuws, maar hey: hebt u ambities om het als rockjournalist te maken, dan moet u dergelijke dingen simpelweg weten. Voor iedere twintiger is deze Trinity Revisited dus een must, een hebbeding, een album om te koesteren. En toch. Is de oude versie van The Trinity Session niet groots in haar eenvoud, grensverleggend tot op het bot; houdt zij niet, als verf op een muur, rigoureus vast aan het "less is more"-principe? Wat u ook beslist: zowel met de originele The Trinity Session als met deze heruitgave zal u uw lief net dat ietsje dieper in de ogen kunnen kijken. Ideaal om als kerstcadeau te krijgen of te geven aan iemand die u diep koestert.
