Er zijn artiesten waarvan het talent pas duidelijk naar voren komt wanneer hun muziek in een fijnere productie wordt gegoten. King Louie behoort tot een dergelijke categorie. Waar het ex-bandlid van Exploding Hearts met Chinese Crawfish nog een minder toegankelijke plaat maakte, daar leent het fijn afgewerkte Memphis Treat zich als een ideale gelegenheid om af te dalen in Louies wondere wereld van ambachtelijke rock-‘n-roll.
Dat Chinese Crawfish een moeilijk verteerbare plaat was, heeft zeker en vast te maken met het feit dat het een soloplaat was. Onder de naam King Louie One Man Band musiceerde Louie er in zijn eentje met vrij weinig middelen op los, wat in zijn geval zeker niet altijd een voordeel was. Nu laat hij zich opnieuw door een paar muzikanten vergezellen en één van hen is Jack Yarber, alias Jack Oblivian van The Oblivians en The Compulsive Gamblers. Zijn bijdrage uit zich bijvoorbeeld in het mistroostige orgeltje van “She’s Losing Her Hair”, dat het nummer met melancholische klanken op Reigning Sound-achtige wijze meer inhoud geeft.
De voorganger had met nummers als “Beat Up By A Girl” of “I’m 13 And Too Ugly To Live” hetzelfde potentieel in huis, maar het plaatje vergde van de luisteraar toch meer moeite om zich doorheen zijn lo-fi productie te worstelen. Met een beetje fantasie hoorde het publiek er hetzelfde massieve geluid in, maar de kans dat het plaatje na slechts één beluistering aan de kant belandde om plaats te maken voor een toegankelijkere plaat was toch niet gering. Met Memphis Treat heeft het publiek het een stuk gemakkelijker: Louies rauwe, met rock-‘n-roll doordrongen stem is vakkundig naar de voorgrond gemixt en bovendien komen de instrumenten beter uit de verf. Dat merk je bijvoorbeeld in het bovengenoemde “She’s Losing Her Hair”, maar net zo goed in het trieste “Gypsy Switch” of het ruwe “Negative Contact (10-77)”. Het zorgt er in ieder geval voor dat Louie vandaag iets minder als een punker en meer als een oerrocker van het type John Hiatt klinkt.
Wie vreest dat Louie met een dergelijke keuze een hoek van honderdtachtig graden maakt en bijgevolg zijn identiteit verliest, vergist zich echter. Louie houdt genoeg karaktertrekjes over om zichzelf als eigenzinnige singer-songwriter staande te houden, wat bijvoorbeeld mag blijken uit een paar kleine instrumentale intermezzo’s als “Wheelbarrow Whiz (Jack’s Theme) ” en “Memphis Treat”. Dat soort typische intermezzo’s gebruikte hij eveneens op Chinese Crawfish. Zijn teksten weerspiegelen bovendien nog steeds dezelfde soort blues, waar vooral uit mag blijken dat Louie zichzelf — ondanks zijn vele groepjes — nog steeds als een complete loser ziet.
Wie Memphis Treat beluistert, durft dat echter te betwijfelen, maar wat het plaatje nog interessanter maakt, is dat men het songmateriaal van voorganger Chinese Crawfish na een beluistering van Memphis Treat meer naar waarde leert schatten. Het zijn in principe immers dezelfde soort liedjes, maar met dat verschil dat Louie voor Memphis Treat over een team van getalenteerde muzikanten kon beschikken. Dat schept enerzijds verwachtingen voor optredens waar hij met zijn medemuzikanten nieuwe en betere versies van oude liedjes kan brengen en laat anderzijds ook duidelijk genoeg blijken dat hij talent heeft om nummers voor een volwaardige groep te schrijven.
Dat King Louie zijn nieuwste project King Louie And The Loose Diamonds heeft genoemd, betekent waarschijnlijk dat hij zijn songs als losse diamantjes beschouwt en dat het oorspronkelijk nooit zijn bedoeling is geweest om het materiaal van Memphis Treat op één plaat te gooien. Dat het plaatje nochtans allesbehalve inconsistent klinkt, bewijst dat King Louie genoeg eigen karakter heeft om er als getalenteerde songsmid te staan. Niet dat wij nog een dergelijk statement nodig hadden om van een lekkere brok als Memphis Treat te kunnen genieten.
