Cooking Vinyl, 2007
Ze drinken uw toch al niet zéér verdienstelijke zatte nonkel geheid
onder tafel, hun optredens neigen zeer sterk naar volksfeesten, en
hoewel het tegenwoordig absoluut not done is, neemt de
doedelzak bij hen nog steeds een prominente plaats in. Naast
caféband worden de Dropkick Murphys gemakshalve ook wel eens
afgedaan als het kleine broertje van The Levellers. Maar gekruid
met een snuifje hardcore en een vleugje Oi! zijn ze véél meer dan
een staaltje epigonie. Dankzij hun hoge productiviteit (7 stuks in
10 jaar!) en immer aanwassende schare trouwe fans, werkten ze zich
gestaag op tot heuse klepper in het genre, ‘Live on St.Patrick’s
Day from Boston’ is een must have, hoewel er na één
decennium van evolutie maar weinig gewag gemaakt kan worden.
Ook ‘The Meanest of Times’, dat vers uit de studio komt rollen,
wordt overschaduwd door hun pièce de resistance. Er staan
nét iets te veel fletse nummers op, wat niet wegneemt dat we er
steevast een tikje vrolijker van worden. Qua intensiteit spannen de
Amerikanen (geen Schotten!) nog steeds de kroon. Wenst u de dooie
boel die uw plaatselijke pub is, eens wat nieuw leven in te blazen:
kies ‘The States of Massachussetts’ uit de jukebox en voer het
volume meteen wat op. Ritmisch gebral en dronken melodieën spatten
tegen de muren op, een heerlijk folkgitaartje doet ergens iets
leuks… Erg hoogstaand is het allemaal niet, maar leuk? Hell
yeah.
Behoeven evenzeer het label ‘uiterst meebrulbaar’ of ‘opwindende
stuff’ opgeplakt te krijgen: ‘Flannigan’s Ball’ (“Six long
months I spent in Quincy /Learning to dance for Flannigan’s
ball)”, ‘Loyal to no One’, ‘God Willing’, om heel eerlijk te
zijn: zowat driekwart van de plaat. Dat de Dropkick Murphys het ook
fijnzinniger kunnen, weten we bij deze ook: waar het nogal
nostalgische ‘Fairmount Hill’ charmeert, stokt onze adem bij
‘Surrender’ en ‘Rude Awakenings'( die intro meenden we overigens al
eens bij Sufjan Stevens gehoord te hebben), prachtnummers die we in
de verste verte niet op ‘The Meanest of Times’ verwacht hadden.
Genadig kort maar desalniettemin voer voor de prulllenband zijn
‘Famous for Nothing’ (een half ideetje is écht te weinig heren!),
‘Echoes on ‘A’ Street’ en ‘Tomorrow’s Industry’. Lichtjes geweldig
is dan weer ‘Jailbreak’, een knappe afsluiter én een cover van
Thin Lizzy’s onverwoestbare origineel.
Om u er meteen voor naar de platenboer te reppen, is ‘The Meanest
of Times’ misschien wat te veel déjà entendu. Maar als u
hem eens aantreft in de afprijsbakken, graait u hem, en in één
moeite ook ‘Live on St. Patrick’s Day’, mee. ‘The Meanest of
Times’ is gewoon een leuk plaatje, en daar kunnen er niet genoeg
van gemaakt worden!
