"En avant, en avant, lion le meilleur" luidt de leuze van het Oost-Franse Lyon, de thuisbasis van Le Peuple de l’Herbe. Wat dit bonte gezelschap de laatste tijd tussen hun verslavende kruiden draaide, blijft een raadsel. Wel zeker is dat het nieuwe album bijzonder opwindend klinkt en tot het meest avontuurlijke behoort van wat we dit jaar door onze zuiderburen geserveerd zullen krijgen.
Radio Blood Money is losweg geïnspireerd door de roman Dr. Bloodmoney van de Amerikaanse sciencefictionauteur Philip K. Dick. In dit boek maken de weinige overlevenden van een nucleaire ramp nog een laatste radio-uitzending. Verbazend genoeg vertaalt Le Peuple de l’Herbe die laatste uitzending naar een muzikaal anachronisme. Waar Philip K. Dick zich bezighield met de toekomst, blikt het Franse vijftal terug op de vaak verguisde jaren negentig. Alsof ze de luisteraar nog een laatste geschiedenisles willen voorschotelen: "Do I educate those who never, never knew how the history goes."
Met de hete adem van landgenoot Wax Tailor in de nek kon de groep dan ook niet langer dezelfde truuk (lome hiphopbeats gelardeerd met al dan niet vervormde filmsamples) blijven toepassen. Op Radio Blood Money breidt de groep zijn herbarium merkelijk uit en wordt de nadruk gelegd op echte nummers, en niet langer op vage impressies. In plaats van zichzelf te herhalen of zich te verbranden aan nieuwe stijlen, wordt er dynamisch bewogen tussen genres die het vorige decennium kleur gaven: electro-dub, triphop, jungle en breakbeat.
De kracht van deze retrospectieve aanpak schuilt vooral in de instrumentale nummers. Het gejaagde "Traces" lijkt wel uit een Bondfilm ontsnapt; organische drum-’n-bass wordt overschaduwd door koperblazers en samen zorgen ze voor meer dan vijf minuten van smoorhete onrust. Diezelfde filmische spanning vinden we ook terug in "The Fall", dat met zijn lugubere intro en plotse gitaarerupties eerder naar een plaatsje op de soundtrack van een rauwe, schokkende prent als Irreversible dingt.
De groep zet niet alleen muzikaal maar ook tekstueel enkele stappen voorwaarts. Navelstaarderij en de verheerlijking van geestesverruimende middelen behoren tot het verleden. JC 001, de vaste MC van de groep, is volwassen geworden en rapt op een mondige, gevatte manier. Hij is zich bewust van de problemen in de samenleving. Zo is "Plastic People" een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij, tegen het oprukkende kapitalisme en alle schijn die hiermee gepaard gaat. Een thema dat terugkeert op "Judge Not", waarin JC 001 gegrond stelt dat afwijken van het ideaal niet meer geaccepteerd wordt: "They want to see me act their way/ They fear me because I look dirty and mean."
We hadden het niet zien aankomen, maar Le Peuple de l’Herbe is uitgegroeid tot een groep met een eigen visie. De charme is er misschien een beetje af, maar op hun vierde langspeler laten de heren de verdovende middelen voor wat ze zijn en schetsen ze een heldere en assertieve kijk op de wereld. Op die manier maken ze niet alleen hun meest volwassen, maar vooral hun beste plaat tot nu toe. En avant, en avant, Le Peuple de l’Herbe le meilleur.
Le Peuple de l’Herbe stelt Radio Blood Money live voor, op 25 oktober in de Botanique (Brussel) en op 26 oktober in Petrol (Antwerpen).
