Er was eens, lang geleden, in een vlak land ver van hier, een koninkrijk dat zuchtte onder de schelmenstreken van een geitenboer. Via slinkse trucjes en sluwe allianties was hij opgeklommen tot een van de hoogste posities in het koninkrijk. Alras lag hij echter in de clinch met de eerste hofdame. Ten einde raad raadpleegde de koning alle wijzen van zijn land, maar niemand had een antwoord klaar …
Wie zijn kinderen te slape wil leggen, hoeft niet terug te grijpen naar de donkere verhalen van de gebroeders Grimm of de romantische drama’s op kindermaat van Hans Christian Andersen. Er zijn immers genoeg artiesten in de steeds verder uitdijende folkwereld die maar al te graag hun eigen sprookjeswereld kenbaar willen maken. Joanna Newsom blijft tot op heden eenzaam aan de top staan, maar uit haar eigen rangen daagt nu een uitdager op.
Multi-instrumentalist RF, Ryan Francesconi, maakt al een tijdje deel uit van Newsoms Ys Street Band en wist zijn broodvrouw te strikken voor zijn eigenste debuut, dat hij samen met Lili De La Mora bij elkaar pende. Zoals te verwachten was, grossiert de plaat in sprookjesachtige nummers die zachtjes struinen langs voortkabbelende beekjes waar bomen in bloei voor lommerrijke plekjes zorgen en geliefden zich zachtjes in het gras vleien, omringd door dieren.
Twaalf nummers telt Eleven Continents, maar op de harppartijen van Newsom na — de titeltrack steekt zelfs met kop en schouders boven de rest uit dankzij het inventieve harpwerk van Newsom — valt daar weinig interessants uit te puren. De hele plaat baadt in warme zonnestralen en kleurrijke regenbogen die de luisteraar vooral met een goed gevoel willen opzadelen. En daar is niets mis mee, zolang de artiest in kwestie maar iets te vertellen heeft en zich niet in genreoefeningen of nodeloze herhalingen verliest.
Men hoeft geen babyverslindende cynicus te zijn om te merken dat Eleven Continents te veel en te vaak stuurloos ronddwaalt om langer dan één nummer echt de aandacht vast te houden. De rijk met strijkerpartijen en/of blazers gelardeerde nummers willen zich als warme dekens om de luisteraar wikkelen en slagen daar zo goed in dat een geeuw haast niet te onderdrukken valt. De La Mora fluisterzingt zich een weg tussen Piana en kindelfjes door maar weet zichzelf geen eigen identiteit aan te meten.
Er valt over Eleven Continents dan ook weinig te vertellen. Francesconi en De La Mora zijn twee vaklui die hun ambacht tot in de puntjes beheersen en weten hoe ze zacht fluisterende folkpoprock moeten (suiker)spinnen. Helaas ontbreekt het hen aan de nodige inventiviteit en fantasie om met dat technische kunnen ook maar iets verder te gaan dan de geijkte en uitgetekende paden.
Met Ys dwong Newsom iedere luisteraar kleur te bekennen en een kamp te kiezen; haar poulains blijven evenwel in de middelmatigheid steken. Het doet wat denken aan het sprookje van de geitenhoeder, die er ondanks de hulp van zijn knorrige collega maar niet in slaagt uit zijn impasse te geraken. Want ook dat is een verhaal dat, alle herhalingen ten spijt, nergens heen gaat.
