Wij hebben luidop kunnen lachen, beste lezer, terwijl de nieuwe
plaat van Eivind Opsvik en Aaron Jennings zich leek te
vereenzelvigen met de centrale verwarming die hier gelukkig nog
aanwezig is. Nochtans is ‘Commuter Anthems’ geen humoristische
aangelegenheid (mits enkele notoire uitzonderingen, zie later).
Neen, u moet weten dat deze recensie eigenlijk rijkelijk laat
geschreven werd, gezien dit plaatje al enkele maanden bij een
hoogstwaarschijnlijk select groepje platenwinkels te verkrijgen is.
Deze laattijdigheid hoeft allerminst te impliceren dat het album al
die tijd ongeroerd op de koelkast stofdeeltjes heeft liggen
verzamelen, maar wel dat het even tijd vroeg om tot een acceptabele
interpretatie te komen. Zodoende is ook gebleken dat de titel van
een plaat blijkbaar obscene dingen doet met de neuronen van menig
muziekjournalist.
Allereerst is hier een bekentenis op zijn plaats (naast het reeds
vermelde verzuim), namelijk dat ondergetekende niet tot de groep
mensen behoort die met enige trots iedere werkdag rond een uur of
zes het rurale hinterland verlaat op weg naar een stinkende
metropool (en wij hebben er niet zo veel), om daar een willekeurige
job op min of meer jachtige wijze uit te voeren; kortom: wij zijn
niet bijzonder goed vertrouwd met het bestaan van menig
gediplomeerde medemens. Dat ‘Commuter Anthems’ de soundtrack zou
zijn van deze heen-en-weereconomie, lijkt ons echter net iets te
makkelijk. Een betere formulering zou zijn: de mogelijkheid
bestaat, maar dit leidt ons toch eerder tot het vermoeden dat
Opsvik & Jennings de ‘commute’ gadeslaan vanop een polaire
satelliet, waardoor een chaotische scène op een perron eerder iets
weg heeft van een geinig uurtje microscoopturen aan de middelbare
school. Maar laat u zich vooral niet van de wijs brengen, dat maakt
het album uit de stal van Rune Grammofon nu net zo
aangrijpend.
Opsvik & Jennings zijn respectievelijk afkomstig uit Noorwegen
en Oklahoma, en ze werken samen in – hoe kan het ook anders – New
York. ‘Commuter Anthems’ belichaamt de tweede vruchtbare
samenwerking tussen deze twee jazzmuzikanten, en u moet het hen
nageven: de klank die onze luidsprekers verlaat is ronduit
intrigerend, mede door het rijke klankpalet en de ongedwongen aard
van het beestje. Het instrumentarium is niet enkel breed, maar
bovendien niet alledaags; het is al een tijd geleden dat we nog
eens het zoete, buitenaardse tieren van een theremine mochten
aanhoren. Hoewel het album rustig voort lijkt te kabbelen, weet het
duo de muziek dynamisch – ja, bijna spannend – te houden, iets dat
perfect omvat wordt door opener ‘The Last Country Village’.
Er wordt ook dodelijk efficiënt gesampled op dit plaatje.
‘Silverlake’ presenteert ons niet enkel een heuse brok americana
dankzij het gitaar- en banjospel van Aaron Jennings, maar ook een
erg genietbaar afsluitertje, compleet met heerlijk gesamplede
gitaren en geïnspireerde percussie. ‘Wrong Place Wrong Time’ gaat
uitzonderlijk ver in het opzoeken van spanning, met een stug
aanhoudend ritme, aangevuld met proletarisch gerommel. Misschien
wel een erg geslaagde muzikalisering van de klassieke werkvloer,
ook al ontbreekt ons ook hier de ervaring om degelijk te kunnen
oordelen.
‘Ways’ voert ons dan weer terug naar de jazzgeschiedenis, met een
prachtige vioolsample die wat doet denken aan Stéphane Grapelli,
terwijl de live-instrumenten eerder als supplement fungeren, in
plaats van het voortouw te nemen. Een verfrissende aanpak, het moet
gezegd. ‘I’ll Scrounge Around’ bezit wat referenties naar een
hectische strijd tegen de tijd, compleet met een vrij grappige
outro voor de insiders. Op de achtergrond horen we eerst
basketbalcommentaren (een NBA-competitiematch tussen de San Antonio
Spurs en de New Jersey Nets), gevolgd door een opiniestukje door
Reece Davis op ESPN Radio. Gelieve niet te lang stil te staan bij
de vraag hoe wij dit allemaal weten.
We kunnen ondanks deze recensie toch kort besluiten: ‘Commuter
Anthems’ van Opsvik & Jennings is niet-alledaags vertier dat
het heus verdient nader onderzocht te worden. Laat het label ‘jazz’
u vooral niet afschrikken; dit duo is ondanks de originele
invalshoek erg toegankelijk. Het is een plaat geworden met een
plethora aan klanken en kleurschakeringen.
http://www.myspace.com/opsvikjennings
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/htnc3YwP06k”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/htnc3YwP06k”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
