Nadat ze met het debuut van The Concretes een eerste maal in de kijker kwam en "Young Folks", de single van landgenoten Peter, Björn And John mee de hitparade in zong, besloot Victoria Bergsman dat het tijd was voor iets anders. Taken By Trees is anders, en toch weer hetzelfde.
Bergsmans melancholieke en relatief zware stem valt nog steeds uit duizenden te herkennen maar de rijk gelardeerde sixtiespop waarmee ze in het verleden hoge ogen gooide, krijgt op Open Field een andere invulling: Bergsman trekt in verschillende nummers immers voluit de kaart van het minimalisme. Ondanks de indrukwekkende schare aan (gast)muzikanten en achtergrondzangeressen — in totaal spelen / zingen twintig mensen mee — is dit een opvallend rustig en zelfs kaal ingevuld album geworden dat zijn volle klank puurt uit de rijke melodieën.
Dat valt meteen al op in "Tell Me", dat niet veel meer nodig heeft dan een akoestische gitaar en wat dof klinkende percussie om te charmeren en het album voor geopend te verklaren. Met "Julia" mag het al iets weidser, een staccatopiano bepaalt het ritme waarna de drum en Bergsman invallen. Na een kleine minuut gaat het er iets frivoler aan toe, al blijft de licht melancholische teneur behouden.
In "The Legend" valt een eerste kleine verwijzing naar Peter, Björn And John niet te onderkennen. Björn en John spelen overigens mee op dit album, ook al klinkt de song als de schaduwzijde van een van de vrolijkere sixtiespop en -rocknummers van het trio. Het bluesy folknummer "Sunshine Lady" houdt het bij Bergsman op banjo en zang, maar is zo verstoken van iedere spankracht dat u het beter gewoon skipt en onmiddellijk het weelderig ingeklede "Lost And Found" laat weerschallen. Ditmaal kiest Bergsman immers voor de poptoets die ze ook al bij The Concretes toepaste. En dus figureert haar stem prominent tegen een achtergrond van drums, piano en strijkers.
Ook het titelnummer haalt de strijkers van stal, maar daarin valt folk noch pop te bespeuren. Het pastorale nummer klinkt alsof het speciaal voor een oude en ietwat naïeve Britse plattelandsserie gecomponeerd is en zou dan ook perfect fungeren als achtergrondmuziek bij een scène uit een geanimeerde versie van The Wind In The Willows. Op "Hours Pass Like Centuries" weet Bergsman opnieuw pop en folk te verzoenen met een nummer dat enerzijds heel poppy klinkt maar anderzijds heel minimaal en verstild wil overkomen.
Hetzelfde geldt voor "Too Young", dat als een minimalistische versie van Peter, Björn And John klinkt. Uiteindelijk valt er in de eerste minuten op wat drumslagen op de achtergrond na niet veel meer te horen dan Bergsmans weergalmende stem waarna de instrumenten, in casu de piano, het overnemen en op eenzelfde elan verdergaan. En toch werkt het, niet in de laatste plaats omdat Bergsmans unieke stemgeluid hier ten volle benut wordt. Het dromerige "Only Yesterday" en vrolijke "Cedar Trees" hebben daar weinig aan toe te voegen en blijven volledig in de lijn van de tweede helft van het album.
Open Field is geen meesterwerk, verre van zelfs, maar Victoria Bergsman weet nog steeds hoe ze een goed in het oor liggende song moet schrijven. Taken By Trees past enerzijds perfect in hetzelfde vakje als Peter, Björn And John en The Concretes, maar valt daar anderzijds volledig buiten. Want hoezeer het album ook eenzelfde gevoel ademt en refereert aan de sixties, de melancholische toets en de spaarzame invulling is Bergsman ten voeten uit. Een fijn plaatje dus voor wie van naïeve maar licht weemoedige sixtiespop en -folk houdt.
