Het zal wel geen toeval zijn dat Keren Ann Zeidel haar vijfde album titelloos heeft gelaten. Ze maakte eerder een aantal hoofdzakelijk Franstalige platen, die helaas grotendeels onopgemerkt bleven. Not Going Anywhere was een eerste en uiterst geslaagd volledig Engelstalig probeersel. Maar het is pas op dit nieuwe album dat de zangeres zich ontpopt als een volgroeide Engelstalige singer-songwriter.
De folkscene wordt tegenwoordig gedomineerd door weirdo’s allerhande. Wij krijgen het stilaan op onze heupen van de bebaarde, sjofele hippies en half mystieke bosheksen, die de freakfolkbeweging onophoudelijk blijft afvuren. De sixties zijn gedaan en McDonald’s heeft de oorlog gewonnen, get over it! Bij de eerstvolgende harpspelende elf die in onze richting komt, grijpen we meteen naar de bus Baygon tegen vliegende insecten om Tinkerbel met een enkeltje terug naar Neverland te sturen. Neen, Joanna Newsom is niet bepaald ons idool. Gelukkig kan het ook anders. Keren Ann lijkt op het eerste gezicht een behoorlijk gewoon meisje, zij het met genoeg nationaliteiten in haar bloed om op haar eentje diversiteitsquota te halen. Die normaliteit klinkt ook door in haar muziek, die van een geruststellende helderheid is doordrongen.
Nochtans is dit titelloze album Keren Anns meest complexe tot dusver. Het instrumentarium is uitgebreider dan voorheen en ook de genres die aan bod komen zijn oneindig gevarieerder dan op Not Going Anywhere. Het minimalisme heeft plaats geruimd voor een rijkheid aan sferen en gevoelens, die we vroeger zelden bij haar ontwaarden. De kunst schuilt zoals vaak in de matiging. Keren Ann slaagt erin al het handengeklap, de koortjes en de harmonica’s voldoende te doseren zodat ze de songs niet overstemmen.
Het album vangt aan met een tweetal vette knipogen naar The Velvet Underground. Vooral "Lay Your Head Down" klinkt bij momenten alsof ome Lou door toedoen van Jeff Hoeybergs tante Lou geworden is. De eerste nummers zijn echter niet meer dan een bijzonder aangenaam klinkende prelude voor de rest van de plaat. "Your version of glory is dark and it’s covered with sin", zingt Keren Ann in "In Your Back", en stuurt daarmee de voormalige geliefde wandelen, met pijn in het hart maar decisief. Het nummer zet de toon voor het bijzonder melancholische "The Harder Ships Of The World". Keren Ann omhelst heel even de sentimentaliteit om die meteen daarna weer de rug toe te keren. Meteen ons favoriete nummer van de plaat.
Op "It Ain’t No Crime" toont Keren Ann zich ook als blueszangeres erg bedreven. Het lieftallige meisje spreidt op deze ode aan het verkopen van het eigen lichaam een paar niet eerder geziene cojones tentoon. Slotnummer van het album is het elektronische, nagenoeg volledig instrumentale nummer "Caspia". Kenners zullen hierin wellicht de hand van Bardi Johansson ontwaren, met wie Keren Ann eerder het project Lady & Bird ondernam.
Keren Ann heeft zichzelf met dit titelloze album toegevoegd aan de lijst met te volgen artiesten voor de toekomst. Los van een aantal uitschieters, zoals het wat te melige pure folknummertje "Liberty" en het ronduit langdradige "Between The Flatland And The Caspian Sea", heeft de singer-songwriter een erg evenwichtige en hoogstaande plaat gemaakt. Geen harpgejank, schrille keelklanken of vogels in het haar, maar gewoon een verdomd goede zangeres. Als dit nu eens school kan maken, hoort u ons niet klagen.
