Het maniakale blackmetal geweld van Enthroned, de net iets te
‘Vlaamsch’ getinte bombast van Ancient Rites, de groovy deathmetal
van Aborted.
Ziedaar het hedendaagse pantheon van Belgische extreme metal.
Kunnen wij daar met gerust hart Moker aan toevoegen? Het antwoord
is nee, maar ze doen een erg verdienstelijke poging.
Voor een debuut mag ‘Translating the Pain’ overweldigend genoemd
worden. De agressieve deathmetal met metalcore-hooks van de heren
zit goed in elkaar, er wordt aangetoond dat de instrumenten niet in
de handen van beginnelingen liggen en er zijn enkele zeer originele
passages te ontdekken. Moker raast ook niet van begin tot einde
door. Af en toe worden er met succes en een zekere regelmaat
rustigere passages ingepast. Let wel, Moker blijft altijd een zeker
tempo houden, maar de band schakelt met brio heen en weer tussen
razendsnelle stukken en een draftempo, een mix die vaak doet denken
aan Morbid Angels ‘He Who Sleeps’.
Ook de stem is een pluspunt. Strot van dienst Ad De Wachter kan een
hele reeks vocalen aan. Grunten, screamen, krijsen, u vraagt het,
Moker draait. Reken daar dan nog eens versterking van de zangers
van In-Quest en Suhrim bij op ‘False Reality’ en u weet dat er op
vlak van vocalen zeer weinig te klagen valt. Zelfs de basgitaar
wordt niet vergeten. Over het algemeen verzuipen de vier snaren in
het metalgeweld, maar dankzij een aantal solo’s kan ook Fréderic
Wouters zijn meesterschap bewijzen, met name in het gedurfde
tussenstukje ‘Broken Pattern’, dat helaas slechter klinkt dan had
gekund wegens een idiote sample.
Moker situeert zich over het algemeen in de deathmetalhoek, maar
niettemin voelt de band zich niet te beroerd om het ook eens ergens
anders te zoeken. In het laatste nummer zijn er bijvoorbeeld
duidelijke blackmetalinvloeden te herkennen en dat de helft van de
band vroeger in het metalcore-collectief Linchpin speelde, kun je
ook gemakkelijk horen. Wat natuurlijk enkel maar bijdraagt tot de
kwaliteit van dit debuut.
U voelde de ‘maar…’ al komen, en hier is ze dan. Om te beginnen
zijn de samples een doorn in het oor. We begrijpen volledig waar ze
met die dingen naartoe willen, maar aan de plaat voegen ze alvast
niets toe. Zo hoef ik niet écht te weten dat de bandleden genoten
hebben van Saw
of welke andere film dan ook. De muziek is agressief genoeg om het
alleen te kunnen redden en laat ons eerlijk zijn, de meeste
samples, met zinsneden als ‘final judgement’ en
’thousand years’, zijn compleet uitgemolken. Redelijk
puberaal zelfs.
Een tweede punt van irritatie zijn de teksten, waarin meer koppen
rollen dan in de gemiddelde slasherfilm. Nu is dit wel deathmetal,
maar iets origineler mocht wel. Weinigen zullen enthousiast worden
van teksten als “Into the darkness, you wander in your broken
mind / As long as there’s darkness, you’ll survive”. En als
Moker dan toch met een inventieve tekst op de proppen komt, blijken
ze die niet zelf geshreven te hebben. Het tekstblad van afsluiter
‘Last Note’ is namelijk de letterlijke weergave van de
afscheidsbrief van Rodney Hulin, een 16-jarige Amerikaan die
zelfmoord pleegde in de gevangenis na voortdurend seksueel misbruik
door zijn celgenoten.
Ook het artwork, hoewel ontworpen door Svencho van Aborted, lijkt
nergens op. Een stierenschedel op de cover, met in de achtergrond
twee gekruiste voorhamers en that’s it? Ook het binnenwerk
is niet om over naar huis te schrijven: een paar scheermessen, een
bebloede bijl en een rood ingekleurde bijbelse tekening. Tja, ieder
zijn meug, maar ik vind dit ongeïnspireerd en als extra
verkoopsargument heel mager uitvallen.
Maar genoeg over de schoonheidsfoutjes: muzikaal zit het met Moker
zeker snor, en laat dat nu net het criterium zijn waarop we onze
quotering voornamelijk baseren. Nog wat sleutelen aan enkele
irritante details en in de Galerij van de Belgische Metalgroten mag
een nieuwe vertegenwoordiger bijgezet worden.
