Zuivere genres zijn niet meer van deze tijd. Bands slalommen ertussen met een vanzelfsprekendheid die een generatie geleden nog lang niet zo sterk ingeburgerd was. Dat levert daarom nog geen goede resultaten op, maar de kans zit er dik in dat het op z’n minst gaat intrigeren. Zo ook bij het trio Wheels, dat na twee EP’s toe is aan zijn eerste langspeler, die verscheen bij El Negocito Records.

Gitarist Mathias Van de Wiele (Moker, Yelemani Trio) en bassist Manolo Cabras (Manuel Hermia, Charles Gayle, Erik Vermeulen) startten het trio nog met Lander Gyselinck, al werd die intussen vervangen door Jakob Warmenbol (o.m. Nest en Bolhaerd). Samen trokken ze een paar dagen naar het Amerikaans Theater in Brussel, gewapend met een aantal losse ideeën en de intentie om binnen een wereld van improvisatie, jazz, rock en aanverwante zones op zoek te gaan naar gedeelde muzikale inspiratie.

Het leidde tot Souletude, een reisverslag dat de muzikanten voert langs weidse panorama’s, drukke en potige interactie, en momenten van abstractie. Het ene moment met een knoert van een sound, en even later terend op elektronische ruis en iets dat vaagweg herinnert aan de Americana van volk als Charlie Haden en Pat Metheny, zoals in het gemoedelijk schuifelende titelnummer.

Opener “Keep On Rollin’” kreeg dan weer een prima titel mee, aangezien het trio hier lekker davert met de blik gericht op de einder. Met een flukse vaart, maar ook vol momenten van lichtvoetigheid. “Krik-Krak” volgt dan een meer tegendraadse koers. Dit is hoekige grootstadsmuziek, waarin een tijdelijk moment van introspectie weerwoord krijgt van een broeierig stoofpotje dat knap aan de kook gebracht wordt. Minstens even sterk: Cabras’ “L’Inserpentone”, een compacte brok ongedurigheid die vaag ruikt naar New York.

Naast de composities van Van de Wiele (vijf van de tien stukken) zijn er ook een paar trio-improvisaties die moeilijk vast te pinnen zijn. Zo speelt de gitarist zelf althoorn op “The Air Is Thin Around Here”, een stuk waarin ruisende elektronica en resonerend metaal al snel een even prominente rol opeisen. Het korte “Bailed Out” heeft met z’n struikelende ritme, hoekige accenten en abrupte einde net iets te weinig cohesie om een gebalde vuist te maken.

Niet alles werkt even goed, want ook de combinatie van althoorn en kronkelende ritmesectie blijft een beetje onwennig in “Scream! We Are Being Squashed”. Daar tegenover staan wel een paar troeven, zoals het ingetogen eclecticisme van “Drifting” en een prima versie van “Crepuscule With Nellie”, Monks even klassieke als dwarse ballade voor zijn vrouw. De afwisseling zorgt er alleszins voor dat het trio de aandacht weet vast te houden tot de laatste, uitdovende noten van “A Clown Forever”.