Nunan is een bizar vijftal uit het Brusselse dat met Will You Dance zijn eerste full-cd uitbrengt. We staan volledig achter het nobele streven om streekproducten te promoten, maar dan moet er wel voldoende kwaliteit in schuilen. Dat is bij Nunan niet het geval, ook al stond de band in de finale Van Rockvonk en wonnen ze Demopoll.
Nochtans begint het allemaal niet slecht met het rockende "Little Johnny". Een smerige lap gitaargeweld, begeleid door dreigend gegromde vocals. Al snel wordt echter duidelijk dat Nunan niet veel meer dan dat ene trucje op zak heeft en begint het hele gedoe te vervelen. Zanger Jeroen De Vliegher doet namelijk iets te hard zijn best om te klinken als Jim Morisson ten tijde van L.A.Woman.
Het geheel hangt enkel aan elkaar met pathos en pose. De Vliegher, die zich in Nunan-kringen graag laat aanspreken als Elgrandelgado, zingt in "Bigger Than" dan ook niet voor niets ’I can assure you/ my ego is much bigger than your ass.’ Ook de rest van de lyrics doet om de haverklap net iets te veel denken aan olifantenpijpen, gebatikte T-shirts en foute champignons. ’I’m really gonna take you to another dimension… I wanna break you all night long/ I wanna make you all night long… Dyonissis in a red-coloured moon/ left the boredom of this town for good.’ Niet bepaald wat je in 2007 verwacht…
Natuurlijk moet je zelfvertrouwen, attitude en uitstraling hebben, maar veel belangrijker nog dan pose, zijn de songs. En die blijven bij Nunan veel te vaak achterwege. Nochtans komen de muzikanten meer dan behoorlijk uit de hoek. De wall of sound die ze optrekken waait soms wel veel te breed uit, maar zou op de beste momenten niet misstaan bij pakweg Stabbing Westward of The God Machine.
Het probleem ontstaat pas wanneer de melodielijn, de vocals en de teksten eraan te pas komen. Dan blijkt Nunans onvermogen om echt beklijvende songs te maken. En toch vertoont de band ook enkele opflakkeringen (of toevalstreffers, zo u wil), zoals bijvoorbeeld de aanstekelijke bluespop van "Automatic Rock ’n Roll" en het complexloos rockende "Café Corner" aan het eind. Behoorlijk, maar niet memorabel.
Echte schoonheid is op dit album dus goed verborgen. Het kon dan ook niet symbolischer dan dat het mooiste nummer op de plaat een hidden track is. Het ingetogen "Superman Boots" is de enige song waarop Elgrandelgado zijn naam alle eer aan doet, en meteen de enige reden waarom Nunan alsnog het voordeel van de twijfel verdient. Nog eens zo’n plaat uitbrengen zou echter onvergeeflijk zijn.
