Het Britse trio The Noisettes laat er geen gras over groeien en
opent hun eerste langspeler met een knal. ‘Don’t Give Up’ was al te
horen op de ep’Three Moods Of The Noisettes’ (2005), maar mocht ook
hier niet ontbreken aangezien deze track het geluid van de band het
best illustreert. De korte maar krachtige indiepunk wordt gestut
door een snelle gitaarriff en energieke drums. Frontvrouw Shingai
Shoniwa, qua stemgeluid de kruising van voormalige
Morcheeba-zangeres Skye Edwards en Beverly Knight, spuwt de lijnen
er in sneltempo uit om na een jengelende gitaarsolo voor de finale
nog even het achterste van haar keelgat te laten zien. We zouden na
deze knappe retrorock bijna meteen in een lofzang losbarsten, maar
‘Scratch Your Name’, de tweede titel op de achterhoes, snoert ons
even de mond. Het tempo wordt lichtjes vertraagd en de
spanningscurve neemt in het refrein een sterke duik: gitarist Dan
Smith vergezelt Shoniwa achter de microfoon maar toont geen
greintje complementariteit met haar klankkleur, zodat het lijkt
alsof deze job naar de eerste de beste interimaris ging. De schrik
slaat ons om het hart: zijn The Noisettes een one hit
wonder dat naast een sterke single enkel nog enkele flauwe
afkooksels in de koelkast heeft steken?
Voor ons wantrouwen tastbaar kan worden, komt een vroegtijdige
volta die een rijtje stijloefeningen inzet. De akoestische
gitaartrack ‘The Count Of Monte Christo’ evoceert hetzelfde goede
gevoel als Morcheeba’s ‘Rome Wasn’t Built In A Day’ en bewijst de
multi-inzetbaarheid van Shoniwa’s stem, die aan het einde een sterk
staatje soulpower aflevert. In de dialoogvorm werkt de combinatie
met Smiths achtergrondvocals hier wel. De nieuwe single ‘Sister
Rosetta (Capture The Spirit)’ begint als luchtige motownpop maar
gebruikt dit als springplank naar vlammende punkrock. De combinatie
lijkt vreemd, maar voelt toch niet als een ruptuur aan. De
nekspieren zijn al goed opgewarmd wanneer de debuutsingle ‘IWE’
passeert en maar goed ook, want hoewel het bij een eerste
luisterbeurt wat gewoon worden is aan de vocale gymnastiek, ben je
verloren eens je ervoor valt. Shoniwa wringt zich hier in duizend
bochten over de woeste gitaarpartijen maar levert zo een briljante
track af.
Net wanneer je denkt dat het met deze plaat niet meer kan mislopen,
gaat ‘What’s The Time Mr Wolf’ serieus bergaf. ‘Nothing To Dread’
misvalt niet als tussendoortje maar is te chaotisch om bij te
blijven en verliest de pedalen in een overdreven finale. Ook in
‘Mind The Gap’ is het zoeken naar houvast. Een dieptepunt wordt
bereikt bij de jazzy ballad ‘Cannot Even (Break Free)’. Tussen al
het gitaargeweld door is het niet slecht even een rustpunt te
plaatsen, maar deze song is al te slaapverwekkend om goed te zijn.
The Noisettes lijken dit zelf te beseffen en schudden de luisteraar
tussendoor wakker met een drastische tempowissel die dan weer
totaal niet past bij de sfeer van de song. Om dezelfde reden had
ook ‘Never Fall In Love Again’, het verborgen country-experimentje
na ‘Hierarchy’, gerust geschrapt mogen worden. De volharder wordt
erna met ‘SpeedHorn’ gelukkigop een goede afsluiter getrakteerd,
die aanvankelijk nog even een rustiger koers vaart maar
uiteindelijk alle remmen losgooit door even de begindagen van Skunk
Anansie op te zoeken.
‘What’s The Time Mr Wolf’ steekt sterk van wal en strooit in de
eerste albumhelft kwistig met topsongs in het rond. Plots verzeilt
de plaat echter in een grijze zone met enkele minder geïnspireerde
en zelfs een paar ronduit saaie nummers. Een laatste uithaal kan
nog het een en ander redden, maar laat ons toch niet volledig
tevreden terugkeren. Wanneer ze goed zijn, zijn The Noisettes
fucking grand, maar spijtig genoeg is deze frase niet van
toepassing op dit album als geheel.
