Melechesh :: Emissaries

Israël. Wanneer ik dat woord hoor, denk ik automatisch aan een
Ariël Sharon of Ehud Olmert, toen die doodgemoedereerd aankondigden
dat ze wel geen andere keuze hadden dan een paar honderd
Palestijnen naar het islamitische paradijs te helpen. Of Hamas, die
kwibussen met hun groene sluiers waarop koranverzen staan gedrukt
en die op het journaal altijd met divers indrukwekkend wapentuig
staan te zwaaien. Om maar duidelijk te maken dat een stevige pot
metal zowat het laatste is wat me door het hoofd flitst als het om
‘het beloofde land’ gaat. En toch, zelfs in dit de
facto-oorlogsgebied lopen mensen rond die de hele polemiek aan hun
al dan niet behaarde reet kan roesten en die liever muziek maken.
Vier van deze zeldzamen vormen Melechesh, alhoewel de bandleden
allen verhuisd zijn naar Nederland en Frankrijk omwille van wat ze
zelf religious oppression noemen. De joodse autoriteit heeft naar
het schijnt weinig op met onrustzaaiers.

‘Emissaries’ bestaat voor het grootste deel uit snelle songs, diep
geworteld in de beste blackmetal tradities. Een raspende stem, veel
tremolo-picking en vooral de bij momenten onmenselijk snel
bespeelde drums van nieuwkomer Xul, die zijn voorganger,
Proscriptor McGovern van Absu, volledig doet vergeten. Dat hij niet
elk hoekje en gaatje met blastbeats wil opvullen, is een bijkomende
plus. Maar hoe doorvoeld de muziek ook is, met enkel razendsnelle
nummers maak je geen goed album, en dat weten ze bij Melechesh maar
al te goed. Af en toe wordt er dan ook een rustpauze ingelast en
mogen enkele nummers zelfs ronduit atmosferisch klinken. Vooral
tijdens het fenomenale, zes minuten durende ‘The Scribes of Kur’
offert de band snelheid op voor epiek en etaleren ze tegelijkertijd
hun meesterschap over diverse Arabische instrumenten.

De plaat heeft ook een klare productie in de aanbieding. Melechesh
is zelfs tot tweemaal toe de studio in getrokken omdat ze een
duidelijke en glasheldere sound wilden. Verwacht dus geen
‘Transilvanian Hunger’-achtig geluid, maar denk eerder aan de
verzorgde productie van bands als Dimmu Borgir. Elke nuance kreeg
in de eindmix een gelijkwaardige plaats, al valt ook hier het euvel
op waar zowat elke blackmetalplaat sinds mensenheugnis lijdt: de
bas is bijna onhoorbaar. Af en toe hoor je hem eens opduiken, in
het totaalgeluid gaat hij helaas verloren.

Een tweede minpunt zijn de teksten. Alhoewel er weinig op de
mythologische kennis van zanger/tekstschrijver Melechesh Asmedi aan
te merken valt, zal het gedweep met goden en mythische plaatsen bij
een westers publiek vooral voor gefronste wenkbrauwen zorgen.
Tenzij u natuurlijk wijzer wordt van passages als bijvoorbeeld
‘Giants, titans, people of the Shem / Architects of Lugal-E /
Recluses of innate dominance / Sires of earth, Shahs of the
universe’.
Ongetwijfeld interessant, maar ik weet niet waar hij het over heeft
en aangezien de zang redelijk verstaanbaar is vallen die teksten
niet altijd in de smaak. Aan de andere kant is er weinig verschil
met de standaard vikingmetal teksten, alleen hebben ze het over een
andere mythologie. Helaas voor Melechesh kan Odin in onze contreien
rekenen op een iets grotere fanbasis dan pakweg Uttuku.

Maar dat neemt niet weg dat ‘Emissaries’ een bijzonder sterke plaat
is, met een heel eigen geluid. Een relevante aankoop voor elke
liefhebber.