Remixplaten zijn een gevaarlijke soort. Slechts zelden krijgen
we een volwaardige alternatieve luisterervaring (of die ene
uitzonderlijke verbetering), maar vaker vervallen ze in algehele
overbodigheid. De minimale electronica van Vive La Fête vormt in
feite een uitgekiende grondstof voor de mixtafel, dus willen we het
oor toch nog eens tegen deze schijf schurken. Na het tegenvallende
Grand Prix
(2005) is het misschien ook geen slecht idee om de gevestigde
waarden nog even van onder het stof te halen.
Spijtig genoeg wordt ook hier redundantie al snel de rode draad die
de nieuwe versies verbindt. In de Vivasulfer remix wordt ‘Noir
Désir’ ontdaan van al zijn charme, waardoor zowel de kinderlijke
naïviteit van het begin als de temper tantrum aan het
einde verloren gaan. Het ooit zo amusante ‘Tokyo’ verwordt in de
VLF remix tot bijster saaie electro waarin te veel gesnoeid werd in
de lyrics van Pynoo en de weinig verfrissende electobeat geen
compensatie kan bieden voor dit gebrek. Ook de twee remixes van
‘Liberté’ zijn zo monotoon dat ze in feite allebei overbodig
worden. Waar deze tracks te minimalistisch aangepakt zijn, gaat
Tommy Sunshine’s behandeling van ‘Maquillage’ dan weer net iets té
sterk over the top met zware electronica en zelfs een
lichte trance-invloed.
Gelukkig wordt hier en daar toch nog eens raak geschoten. Het
hoogtepunt van de plaat is zonder twijfel ‘Attaque Reprise’, dat
ondanks het chaotische begin, dat nergens heen lijkt te gaan, toch
uitmondt in een zware loop waar Giorgio Moroder jaloers op geweest
zou zijn. Gooi daarbij de plezante kreetjes van Pynoo en heerlijk
onbeduidende lyrics: de perfectie is bereikt. Ook de glamoureuze en
opzwepende mix van ‘Laisse-moi’ mag er zijn. Sickboy schoot op
‘Vire Le Mash-Up’ Nuit Blanche aan
flarden; geen kwalitatief hoogstandje maar wel een verzekerde brede
glimlach op het gezicht.
Ook de b-kantjes en onuitgegeven covers kunnen nog enige verrijking
bieden. In deze categorie is de geweldigde eighties camp ‘Horror
Movies’ (oospronkelijk van de Bollock Brothers) dé must-have en het
bewijs dat Pynoo er ook in slaagt om haar Engels van een amusant
accentje te voorzien. Meer glansrijke kitsch is er met ‘Vivre Sur
Video’ (ooit een bescheiden hit voor Trans-X). Ook het op andere
albums afwezige singletje ‘Schwarzkopf’ tekent hier present, zij
het dan in de lichtjes minderwaardige doch niet zo ver van het
origineel afwijkende ‘R-Kut Remix The Backlash’. Laat de
verwachtingen wat betreft Mommens’ interpretatie van ‘Child In
Time’ trouwens niet al te zeer de hoogte in schieten, want met een
speelduur van acht minuten wordt de track langzaamaan gedraineerd
van alle relevantie.
‘Vive Les Remixes’ heeft al bij al nog zeer waardevolle momenten,
maar laat ons als totaalpakket toch op onze honger zitten. Door
middel van enkele beter overdachte keuzes had dit nochtans een
prachtcompilatie kunnen worden. In plaats van het sowieso al weinig
betekenende ‘Liberté’ twee maal te laten opdraven, hadden ‘Je Veux
Pas’, ‘Touche Pas’ en ‘Hot Shot’ betere en meer voor de hand
liggende kandidaten voor een nieuw jasje gevormd. Eveneens
opvallend door afwezigheid is de voortreffelijke cover en
publieksfavoriet ‘Banana Split’, die na localisering op single en
ep toch ook een plaats verdient op een full release.
Gezien de vele mogelijkheden die de backcatalogue te bieden heeft,
is het spijtig dat slechts de helft van de tracks hier enige
meerwaarde bieden. Hoewel deze hoogtepunten gegarandeerd genot
bieden, gaan we voor één keer toch voor de mathematisch aanpak en
krijgt ‘Vive Les Remixes’ dus slechts de helft van de te sprokkelen
punten. En het had nog wel zo mooi kunnen zijn …
