Sheeft, een kwintet West-Vlamingen die na hun studies in Gent
bleven plakken, trekt al een tijdje langs de Vlaamse podia. Tien
jaar geleden begon de groep in de kunstacademie, alwaar groepen als
Sonic Youth voor een inspiratiebron zorgden. Later
werden hieraan ter afwerking postrockinvloeden toegevoegd. Dit
materiaal kreeg de kans om tijdlang te rijpen, maar door de zege in
de Demopoll van Studio Brussel kwam de band in een
stroomversnelling terecht. Het leverde hen enkele voorprogramma’s
van grotere Belgische bands en aldus een schare sympathisanten op.
Deze lange incubatieperiode heeft als voordeel dat ondertussen naar
een typerend geluid toegewerkt is. Sheefts songs volgen een
meanderend parcours waarbij radiovriendelijke pop en rock overlopen
in sterker gekruide instrumentals met een snuif postrock.
Avant-garde-speed-slow-emo noemen ze het zelf wel eens. Het kind
moet nu eenmaal een naam hebben.
Hoewel Sheeft live meer en meer de volwaardige setlengte begint te
benaderen, werd als eerste release toch voor een EP gekozen met een
bloemlezing van zes tracks. Met een aanloopfase van tien jaar lijkt
kwaliteit het dan ook te winnen van kwantiteit. En die
kwaliteitsnorm wordt duidelijk nagevolgd, want hoewel de
debuutplaat geen wereldschokkend materiaal bevat, geeft elke song
meteen een zeer verzorgde indruk. Sheeft geeft elk nummer de kans
om zachtjes te ontplooien doorheen tempowissels en verschillende
instrumentale lagen. Stilistisch doet het materiaal denken aan de
Belgische vrouwelijke poprock rond de eeuwwisseling, maar waar deze
groepjes vooral de funfactor voorop stelden, gaat Sheeft met meer
kennis van zaken tewerk. Opener ‘He & I’ doet zo denken aan
Eden, mede door de sterk articulerende en lichtjes overslaande stem
van Isabelle Bal, die zo de tactiek van Roos Van Acker en Sofie
Buyck weer in de gedachten brengt. Aan het einde onderscheidt de
track zich echter van de collega’s door gedurfder uit de hoek te
komen en aan het einde een extra salvo van gitaar en drum af te
vuren.
Deze smerige toetsen tillen ook andere nummers boven de
middelmaat. Luister maar naar ‘Are you Willing to Die’,
aanvankelijk niet al te vast in de schoenen staande poprock die
uiteindelijk van een verrassend snedig staartje voorzien wordt. Het
zijn dan ook de dreigende momenten die tot de beste songs leiden.
‘Jens’ begint ingetogen, maar al snel wordt duidelijk dat er een
uitbarsting zit aan te komen en in een alweer zeer fijne
instrumentale sectie krijgt de woede de tijd om naar buiten te
treden. Nog onverwachter zijn de sporadische donderwolken die over
‘Croissant’ woeden en de ogenschijnlijk onschuldige retropop
doorbreken. Isabelle Bal mag haar reinste communiezieltje ook nog
eens bovenhalen voor het schattige ‘Beat the Picture’ (“Monday
I will kiss you in the eye”, klinkt het op een
Lolita-toontje). Aangezien in dit nummer de verwachte versnelling
uitblijft, gaat het daardoor ook wat vlakker klinken. Op de duur
voel je vreemd genoeg een lichte teleurstelling wanneer na
zonneschijn geen regen meer blijkt te volgen. De goedgemutste
afsluiter ‘Hey Hey! Go Go!’ is dan ook de teleurstelling van de
plaat. Hoewel ook dit nummer instrumentaal goed in elkaar zit,
slaagt het er toch niet in om evenveel teweeg te brengen als wat
voorafging.
Na tien jaar lijkt een EP’tje met zes tracks wat weinig als
eerstgeborene. Een aanzet tot pruillip wordt dan ook gegeven
wanneer enkele topmomenten van op het podium niet op de plaat
aanwezig blijken. De songs die wel op het mini-album belandden
geven echter een mooi toonbeeld van de ethiek van Sheeft:
meeslepende poprock with a twist. Bal danst als een prima
ballerina op het opzettelijk oneffen muzikale draagvlak, wat
popsongs oplevert die ook na drie minuten nog blijven boeien. Enige
referenties duiken onherroepelijk op, maar indien enkele bouten nog
wat aangeschroefd worden, zal Sheeft er wel in slagen een eigen
plekje binnen de Vlaamse muziekwereld te veroveren. Eén zware kwaal
doemt wel over de plaat: de opnamekwaliteit laat hier en daar
spijtig genoeg serieus te wensen over, waardoor enkele passages
dofjes uitvallen. Dit geeft niet alleen een lichtjes
dilettantistisch effect, maar maakt het geluid minder verfrissend
dan wat we van de showcases onthielden. De kinderschoentjes moeten
nog ingeruild worden voor een paar naaldhakken, maar de basis is
alvast waterpas.
